بریده‌هایی از کتاب کنترل ذهن وراج

درحقیقت، تحقیقات نشان می‌دهند کسانی که منابع حمایتی خود را متنوع می‌کنند -یعنی برای نیازهای مختلف به افراد متفاوت رجوع می‌کنند- بیشتر از بقیه سود می‌برند. در اینجا مهم‌ترین نکته این است که باید بعد از وقوع یک رویداد برانگیزانندهٔ وراجی ذهن، موشکافانه و جدی به این مسئله فکر کنی که چه کسی به تو کمک کرد و چه کسی نکرد. به این ترتیب، «هیئت مشاوران» خود را می‌سازی؛ و البته ناگفته نماند که در عصر اینترنت می‌توانیم به منابع مشورتی جدیدِ بی‌سابقه‌ای به‌طور آنلاین دسترسی یابیم.

افرادی که احساس‌های خود را در فضای مجازی بیش از حد با دیگران به اشتراک می‌گذارند، با این کارشان هنجارهای ناگفته را زیر پا می‌گذارند و کاربران آرزو می‌کنند کاش آن‌ها در دنیای واقعی به دنبال جلب حمایت دوستانشان باشند.

همدلی قابلیتی است که ما در خود پرورش داده‌ایم چون به بقای گونه‌مان کمک کرده است.

در سیر طولانی تاریخِ گونهٔ ما،‌ فضای مجازی صرفاً یک محیط جدید است که مقدار زیادی از زمانمان را در آن می‌گذرانیم. و البته محیط‌ها فی‌نفسه خوب یا بد نیستند. مفید یا مضر بودنشان به این بستگی دارد که ما چطور با آن‌ها تعامل می‌کنیم

آدم‌ها بهتر فکر، احساس و عمل می‌کنند وقتی که موقعیت استرس‌زای مقابلشان را به چشم یک چالش ببینند نه یک تهدید -

گذر زمان و حذف عوامل فیزیکیِ برانگیزانندهٔ همدلی، شبکه‌های اجتماعی به مکانی مستعد برای بروز جنبه‌های ناپسند صدای درون تبدیل شده‌اند. این امر می‌تواند به افزایش جر و بحث، دشمنی و وراجی ذهنِ هر دو نفر، و مسلماً در بلندمدت، کل جامعه منجر شود. همچنین معنایش این است که ما، بیش از هر زمانی، اطلاعات را به حدی افراطی به اشتراک می‌گذاریم.

در تحقیقی که بیش از هزار دانش‌آموز دورهٔ راهنمایی را به‌مدت هفت ماه زیر نظر گرفته بود،‌ معلوم شد دانش‌آموزانی که مستعد نشخوار ذهنی بودند، در مقایسه با بچه‌هایی که زیاد اهل این کار نبودند، بیشتر با بقیه حرف می‌زدند. ولی این مسئله بیشتر به ضررشان تمام می‌شد تا به نفعشان، و انبوهی پیامد دردناک به‌دنبال خود داشت از جمله: به لحاظ اجتماعی نادیده گرفته شدن و طرد شدن، موضوعِ شایعات و غیبت‌های هم‌قطاران شدن، و حتی با خشونت تهدید شدن.

و البته صدای درون به حافظهٔ فعال متصل است.

بنابراین اگر وراجی انسان با خودش کمک زیادی به بقای او نمی‌کرد، قاعدتاً خبری از آن نبود.

یک فکرْ فکر دیگری را بیدار می‌کرد. گاهی اوقات فکرِ خطورکرده به ذهنشان سازنده بود؛ گاهی نبود.