بریده‌هایی از کتاب درک ارزش شکست

نکتهٔ اصلی همین است: جدایی‌ها به ما می‌آموزند واقعاً که هستیم؛

این معادله به سادگی می‌گوید شادی بزرگ‌تر یا مساوی درکتان از وقایع زندگی، منهای توقعاتتان از زندگی است.

در زمانهٔ پرتلاطم امروزی که «همه به جنگ‌اند»، آنچه از دستِ ما برای خودمان برمی‌آید همین «صلح» است و چه چیزی بهتر از صلح با خودمان. صلح با کرده‌ها و نکرده‌ها، با به‌دست آوردن‌ها و از دست دادن‌ها، با ماندن‌ها و رفتن‌ها، با پیروزی‌ها و ناکامی‌ها.... هر بار که پس از هر زمین خوردنی از جایمان بلند شویم و درس‌هایی که از شکست آموختیم را در آغوش می‌گیریم، همچون شاخهٔ زیتونی‌ست که به خودمان نشان می‌دهیم.

اغلب بدترین فکرهای ما حقیقت را به ما نمی‌گویند. ممکن است محصول اندوه یا ترس یا ناراحتی یا مکانیسم دفاعی تاریخی باشند که حضورش دیگر فایده‌ای ندارد. این فکرها می‌توانند صدای والدین سخت‌گیر باشند یا معلم‌هایی که تاییدمان نمی‌کردند یا منتقد همیشگی درونی‌مان که به ما هشدار می‌دهد زیادی به خودمان غره شده‌ایم. اما برای ادعاهایشان چه مدرکی دارند؟ و

این منم که به مغزم می‌گویم که مسئولیت را به عهده بگیرد تا اگر می‌توانیم کاری انجام دهیم، انجامش دهیم. اگر هم نمی‌توانیم کاری کنیم، پس شکنجه‌ام نده، چون اگر کاری از دستم برنیاید شکنجه کردنم بی‌فایده است.»

همین که ایده‌های خارج از خود، یعنی بازتاب‌هایی که با توجه به خواسته‌ها و توقع‌های دنیای بیرونی به ما منعکس می‌شود، را از بین ببریم، با خودی درونی تنها می‌مانیم که هیچ چیز اضافی برای بودن نیاز ندارد. محض بودنش کافی است.

من فکر می‌کنم حق سلب‌نشدنی هر بشری این است که زندگی کند و تصمیم بگیرد چه قانونی برایش مناسب است. جیمز فری، نویسنده

تیک زدن موفقیت‌ها و پیشرفت‌ها اغلب جوابی بیرونی به کمبودی درونی است.

درنظر گرفتن واقعیت قبل از اضافه‌کردن هر احساسی به برداشتتان از آن است. ادراک و احساسات اغلب گمراه‌کننده و زیان‌آور هستند. می‌توانند از ترس، اندوه، ناامیدی و انتقاد درونی ریشه گرفته باشند و در زمان بحران، اغلب بهترین یا قابل اعتمادترین معیار برای این‌که بفهمیم واقعاً چه اتفاقی افتاده نیستند. این احساسات منفی گاهی نصیحت‌های نادرستی به ما می‌کنند چون بازتاب‌های خودکار و الگوهایی از تجربه‌های گذشتهٔ ما هستند که ممکن است با شرایط کنونی‌مان ارتباطی نداشته باشند.

نوشتن شکست‌هایم روی کاغذ یا حتی حرف زدن درموردشان آن‌ها را از بین نمی‌برد، همان‌جا هستند. اما باعث می‌شود متوجه شوم دنیا به آخر نرسیده یا حتی ممکن است چیزهای خوبی از دلش بیرون آمده باشد.

«کلید مراقبه دیدن خود واقعی‌تان و البته بدون قضاوت است. این مراقبه است».

هدف اصلی مراقبه «آگاهی از آنچه در ذهن اتفاق می‌افتد است، نه رسیدن به جایی دیگر یا یک‌جور حالت آرامش درونی. بلکه این است که بتوانید از آنچه واقعاً در ذهنتان اتفاق می‌افتد آگاه شوید. این درست همان کاری است که باید بکنید».

نگرانی درمورد این‌که چیزها خوب پیش نروند اشتباه است. فقط باید این‌طور فکر کرد: «من تمام تلاشم را از بهترین راهی که به نظرم می‌رسد می‌کنم و بعد باید ببینیم چه می‌شود»... شکست بخشی از فرآیند رسیدن به مقصدی است که می‌خواهید.

هرچه باشد، اشتباه‌ها پایهٔ راستی هستند و اگر فردی درست و غلط را نداند، حداقل اشتباه باعث می‌شود دانشش زیاد شود و بفهمد درست نبوده. کارل یونگ، روانکاو

شکست‌هایمان ما را تعریف نمی‌کند، بلکه چگونگی واکنشمان به ناکامی‌هاست که به ما معنا می‌دهد.