بریده‌هایی از کتاب درک ارزش شکست

پذیرفتن شکست پذیرفتن رشد است.

شکست‌هایمان ما را تعریف نمی‌کند، بلکه چگونگی واکنشمان به ناکامی‌هاست که به ما معنا می‌دهد.

«ما شکست می‌خوریم. سؤال این است که آیا می‌توانیم موقرانه شکست بخوریم و همچنین می‌توانیم از آن تجربه یاد بگیریم یا نه».

شادی گذرا است. فقط زمانی می‌توان کاملاً قدردان شادی بود که احساسات تیره‌وتار در تقابل با آن قرار بگیرد.

دلیل اصلی ناراحتی هیچ‌وقت شرایط شما نیست بلکه افکارتان در مورد آن است. اکهارت تول، معلم معنوی

شکست موقعیتی برای یادگیری به ما می‌دهد، البته اگر خودمان بخواهیم. باید اشتباه کنید تا بتوانید مسئله را حل کنید.

در صلح بودن با شکست یعنی پشیمانی‌های کمی دارم.

شکستْ کسب اطلاعات است

دلیل اصلی ناراحتی هیچ‌وقت شرایط شما نیست بلکه افکارتان در مورد آن است.

تنها راه مقابله با تابوها صحبت کردن درمورد آن‌ها است.

ما جدا از افکار منفی‌مان وجود داریم و ما مسئول بررسی اعتبارشان و تغییر شیوهٔ صحبت با خودمان هستیم.

شادی بزرگ‌تر یا مساوی درکتان از وقایع زندگی، منهای توقعاتتان از زندگی است. اساسا اگر توقعی نداشته باشید، ناامید هم نمی‌شوید. در حالی که اگر انتظارتان بالا باشد، همیشه ناراضی هستید.

بهترین نکته اینجاست: عملِ سادهٔ بودنْ ما را به شیوه‌ای ابتدایی به دیگران وصل می‌کند چون دیگر در تلاش مستمر برای بهتر بودن از آنچه واقعاً هستیم پنهان‌کاری نمی‌کنیم. نقش بازی نمی‌کنیم.

متوجه شدم حتی اگر هرگز چیز بیرونی دیگری به دست نیاورم باز هم وجود دارم. صدای توی سرم آنی نیست که هستم. در عوض، همان‌طور که سانیم یادم داده بود، من کسی هستم که می‌توانم مشاهده کنم.

شما بدترین حالت فکرهایتان نیستید اگر جدا از افکارمان وجود داشته باشیم، تأثیر آن بزرگ است.

لحظه‌ای که ترس از شکست را رها کنید امتیاز بیشتری می‌گیرید.

خیلی طول کشید تا متوجه شوم نمی‌توانم دیگران را تغییر دهم و نمی‌توانم بقیهٔ مردم را کنترل کنم. نمی‌توانم اعمالشان را کنترل کنم. فقط می‌توانم خودم را کنترل کنم. -تارا وستوور، نویسنده

شاید قدرتی هرچند کوچک داریم که در زمان‌های بحران، شکست و واکنشمان نسبت به آن را تحلیل کنیم. شاید می‌توانیم کشتی‌هایمان را ضدآب کنیم تا برای طوفان بعدی مجهزتر باشند.

اگر در گذشته‌مان دقیق شویم و از خودمان بپرسیم چه می‌خواهد یادمان دهد، دیگر محکوم به تکرارش نخواهیم بود.

این معادله به سادگی می‌گوید شادی بزرگ‌تر یا مساوی درکتان از وقایع زندگی، منهای توقعاتتان از زندگی است. اساسا اگر توقعی نداشته باشید، ناامید هم نمی‌شوید. در حالی که اگر انتظارتان بالا باشد، همیشه ناراضی هستید.