بریده‌هایی از کتاب سرنوشت فلسطین

به شب بیاموز، رؤیای دیدن روستا را از من بگیرد. و به باد بیاموز، عطر باغ‌های زردآلو را برایم نیاورد. و به آسمان بیاموز، دیگر نبارد. شاید اگر چنین شود، کشورم را فراموش کنم. سروده‌ای از راشد حسین.

در اولین بهار، پس از اخراج فلسطینی‌ها از زمین‌هایشان، دولت اسرائیل به آن‌ها اجازه داد تا از مرز بگذرند و در مزارع خود کشاورزی کنند؛ اما در پاییز، اسرائیل تصمیم گرفت که آن‌ها این امکان را نداشته باشند که بازگردند و محصولات خود را برداشت کنند.

وقتی درختی از جا کنده می‌شود، زمین پیرامون آن نیز ترک برمی‌دارد. بیرون‌کردن مردم فلسطین و بناکردن اسرائیل بر روی سرزمین اعراب هم دقیقاً مانند ازجاکندن یک درخت باعث شد تا کشورهای عرب پیرامون آن به لرزه دربیایند.

فلسطینی‌ها فقط به آمریکا و اسرائیل معترض نبودند. در ۱۹۵۱، کمیتهٔ مقاومت در برابر صلح با اسرائیل، کتابچه‌هایی را میان اردوگاه‌ها و شهرها پخش می‌کرد که توافقاتی را که میان رهبران عرب، به‌خصوص ملک عبدالله، پادشاه اردن، و اسرائیلی‌ها صورت گرفته بود، برملا می‌ساخت. در نتیجه، تظاهرات در اردن بالا گرفت و به این منجر شد تا در همان سال ملک عبدالله، در هنگام خروج از مسجد، با شلیک اسلحهٔ یک خیاط فلسطینی به قتل برسد.

در آوریل خونین سال ۱۹۴۸، هشت حمله از سیزده حملهٔ عمدهٔ نظامیان صهیونیست، به شهرهایی انجام شده بود که بر اساس طرح سازمان ملل جزو خاک دولت اعراب قرار گرفته بودند. (۱۴) تا روز ۱۵ می که انگلیسی‌ها به دوران حکومت طولانی خود بر فلسطین پایان دادند، نزدیک به سیصدهزار فلسطینی از سرزمین خود رانده شده و در حالی که هیچ امیدی به آینده برایشان باقی نمانده بود، در درهٔ اردن و سوریه و لبنان ساکن شده بودند. در این بین، آژانس یهود هم با بی‌اعتنایی اعلام کرد که خروج اعراب از فلسطین تنها به‌دلیل ‌«جنون ناشی از فرار» بوده است و نه چیز دیگری.

گروهی از کماندوهای شاخهٔ نظامی جنبش صهیونیست، یعنی ایرگان، به‌رهبری مِناخیم بِگین و با درخواست آژانس یهود، در کشتی بمب‌هایی را جاسازی کردند تا موجب ازکارافتادن موتورهای کشتی شود؛ اما زیاده‌روی این کماندوها در استفاده از مواد منفجره، منجر به این شده بود که در عوض تمام کشتی غرق شود و به زیر آب برود. و برای همین، آژانس یهود با سرهم‌کردن داستان خودکشی دسته‌جمعی پناه‌جویان، به‌دنبال آن بود تا نقش خود در وقوع این حادثه را پنهان نگه دارد؛ اعترافات دیگری حاکی از آن است که هدف این گروه نظامی یهودی، منفجرکردن کشتی و غرق‌کردن آن بوده است.

جریان امپریالیسم در بریتانیا به‌دنبال آن بود تا با استفاده از صهیونیسم، قلمروی امپراتوری خود را گسترش دهد؛ اما هنوز نتوانسته بود بر فلسطین مسلط شود. از همین رو، ژوزف چمبرلین، وزیر مستعمرات بریتانیا، در میان سرزمین‌های تحت‌اشغال بریتانیا تا آن زمان، به جست‌وجوی مکانی مناسب برای ایجاد مستعمره‌ای صهیونیست مشغول شد. او همان گونه که در شعار صهیونیست‌ها هم به آن اشاره شده بود، به‌دنبال «سرزمینی بدون مردم، برای مردمی بدون سرزمین» بود. عبارت «بدون مردم» برای چمبرلین در حقیقت «بدون سفیدپوست» معنی می‌داد؛ از همین رو، به نظرش آمد مناسب‌ترین مکان برای مستعمرهٔ صهیونیسم، یکی از مناطق اشغال‌شده توسط بریتانیاست که هنوز سفیدپوستی در آن ساکن نشده است.

احد حام، نویسندهٔ شهیر یهودی، در بازدید سال ۱۸۹۱ خود از فلسطین، پس از مشاهدهٔ رفتار آمرانهٔ مهاجران می‌نویسد: رفتار آن‌ها با اعراب، خشن و بی‌رحمانه است. حقوق آن‌ها را به‌راحتی زیر پا می‌گذارند و گاهی بدون هیچ علتی آن‌ها را آزار می‌دهند و به این رفتار خود مباهات می‌کنند. و کسی هم در میان ما [یهودیان] نیست که جلوی این رفتارهای زشت و زننده را بگیرد. (۷)

مهاجران جدید یهودی که تازه از راه رسیده بودند، در خانه‌های اعراب ساکن می‌شدند و کاروکاسبی آن‌ها را مجدداً راه می‌انداختند. دارایی‌های مردم تبعیدشدهٔ فلسطین که شامل ۸۰ درصد از زمین‌های حاصلخیز و ۵۰ درصد از باغ‌های مرکبات و ۹۰ درصد از باغ‌های زیتون و ده‌هزار مغازه می‌شد، اینک برای بناکردن دولت تازه‌تأسیس اسرائیل نیاز بودند.

می‌توانم برای او توضیح دهم که چگونه و به چه‌شکل ما یهودیان، اعراب را مجبور کردیم که برخلاف ارادهٔ خودشان، شهرها و روستاها را ترک کنند؛ آن‌هم به این صورت که تعدادی از آن‌ها به‌زور اسلحه و تعدادی دیگر نیز با خدعه و نیرنگ و وعده‌های دروغین، بیرون رانده شدند. (۲۶) بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی از سرزمین خود بیرون شدند تا دولت اسرائیل شکل بگیرد.