بریده‌هایی از کتاب دیگران

«بهتره بدونی چرا زنت نخواست باهات بمونه. راستش، من زندگی‌م رو به پنج دوره تقسیم کردم: دوره اوایلِ جوانی، دوره جوانی، دوره پیری، دوره اواخرِ پیری. بین دوره جوانی و پیری، یک دوره به نام دوره شکوفایی هس.» پیامک چهارم رسید: «من معتقدم تویِ این دوره، آدم باید مجرد باشه. باید به کارهایِ انجام نداده و رؤیاهایِ معطل مونده‌ش برسه. من دوره اوایلِ جوانی باهات ازدواج کردم و تا آخرِ دوره جوانی باهات موندم: دو دوره بی‌نظیر. حالا دیگه هیچ انگیزه و انرژیی ندارم پیشت بمونم.»

ببین خاطره بد، خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه».

شاید بزرگ‌ترین شانس زندگی‌مان این بود که هیچ وقت با هم بگومگو نکردیم.

لب‌های قشنگی نداشت، ولی وقتی لبخند می‌زد، صورتش می‌شکفت. سال‌ها به دنبال راز افسونگری لبخندش بودم. سرانجام پس از جست‌وجوهای بسیار فهمیدم راز لبخندهای افسونگر زنم، کودکانه بودنِ آن است.

اگر قرار باشه مشکل ما جایی حل بشه، تو همین خونه حل می‌شه. غیر از من و تو، هیچ‌کس نمی‌تونه به ما کمک کنه. رؤیا... رؤیا جان، یک تاکسی بگیر بیا خونه، بیا پیشم، بیا با هم حرف بزنیم، چشم توی چشم هم، بدون اینکه کسی صدای ما رو بشنوه. می‌دونی چند وقته با هم حرف نزدیم؟

خب اینها ترس نداره؟ ترس نداره وقتی می‌بینم همه مردهایِ داستان‌هات، دنبالِ حذفِ زن‌هاشون هستن؟ یکی با کشتن، یکی با رفتن، یکی با جدا شدن. هیچ بعید نیست یکی از این اتفاق‌ها یا همه این اتفاق‌ها، برای زندگی ما هم بیفته. کی می‌دونه، شاید اصلاً به یکی از این اتفاق‌ها، برای زندگی خودمون هم فکر کردی».

درکِ برخی واکنش‌ها ممکن نیست

نسترن در زندگی مجردی و متأهلی، از کودکی تا جوانی، خودش را بیشتر از دیگران دوست داشت و دیگران را برای این می‌خواست که او را دوست داشته باشند.

سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

هامون که برای دیدن دوستان زنش، روی مبل لم داده بود، برای دیدن دوباره شش کثافت، نشست، سیگاری آتش زد، آستین پیراهنش را بالا زد، یک نفسِ عمیق کشید، دندان روی هم سایید و تیز، خیره شد. انگار داشت برای رفتن به میدان جنگ با کثافت‌ها آماده می‌شد.

پوینده گفت: «خُب خاطره‌های خوب رو جایگزین خاطره‌های بد می‌کنیم». ستاره خندید: «خاطره خوب؟ تو انگار این روزها خیلی تنها موندی. خیلی چیزها رو نمی‌گیری. خاطره خوب رو جایگزین خاطره بد کنی، خاطره بد از بین می‌ره؟ ببین خاطره بد، خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه».

سرم را توی دست‌هایم گرفتم و با ضرب به زمین می‌زدم تا صداها را بِبُرم یا از حجم آنها بِکاهم، بلکه کمی آرام بگیرم.

لب‌های قشنگی نداشت، ولی وقتی لبخند می‌زد، صورتش می‌شکفت. سال‌ها به دنبال راز افسونگری لبخندش بودم. سرانجام پس از جست‌وجوهای بسیار فهمیدم راز لبخندهای افسونگر زنم، کودکانه بودنِ آن است.

سریال‌های تلویزیون خودمون رو نمی‌بینم. فقط فیلم‌هایی رو می‌بینیم که تو می‌گی. اصلاً به رفتار ملت، گیر نمی‌دم و فقط به اخلاق‌های بدِ خودم گیر می‌دم.»

سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم.

سرانجام پس از جست‌وجوهای بسیار فهمیدم راز لبخندهای افسونگر زنم، کودکانه بودنِ آن است.