بریده‌هایی از کتاب دیگران

شاید بزرگ‌ترین شانس زندگی‌مان این بود که هیچ وقت با هم بگومگو نکردیم. هر وقت هم می‌فهمیدم زنم، مرا و دنیایم را نمی‌فهمد، سکوت می‌کردم و از او فاصله می‌گرفتم و سر در لاک دنیای خودم می‌بردم.

برخلاف او که یک لشکر، دوست و دوستدار داشت، من تک و تنها بودم.

یک بار به خودش گفت: «یعنی به زنت شک داری؟ آدم به دوست دخترش باید شک کنه، نه زنش».

فرسودگی‌اش را آغاز کرد که هم‌زمان با دوره شکوفایی ستاره بود.

ناتوان‌تر از آن بود که ایستاده، خاطره آخر را مرور کند. ‬‬‬پس ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬روی نزدیک‌ترین مبل فرو ریخت

. سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

«ما از طرف تو، به مژده و خانواده‌ش قول دادیم که تو از این به بعد کاری نمی‌کنی که مژده از تو بترسه. حتی روی یک برگه هم نوشتیم و امضا کردیم، که در صورتی مژده به خونه‌ت برمی‌گرده، که تو اون رو نترسونی. اگر به قولت وفا نکنی و آرامش مژده رو تأمین نکنی، اون حق داره باز به خونه پدرش برگرده».

درکِ برخی واکنش‌ها ممکن نیست، چون محصول چند اتفاقِ در هم تنیده‌یِ درونی و بیرونی است، هر چند که به راحتی اتفاق می‌افتد.

خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه».

البته که لذتِ تماشا وقتی است که یک نفر زل بزند و نفر دیگر، چشم از آدم بدزد. اگر هر دو به یکدیگر زل بزنند، این لذت بین دو نفر قسمت می‌شود. در این صورت، دیگر از لذت تماشا چیزی نمی‌ماند.

می‌دانست ساختن یک زندگی زناشویی از نو، کار ساده‌ای نیست، حتی در دوره‌ای که جدایی زن و شوهر، مثل پیاده شدن مسافر در ایستگاه اتوبوس، کاری معمولی بود.

وقتی آدم از یک مرحله زندگی بیرون می‌آید و به یک مرحله دیگر وارد می‌شود، یک فاصله‌ای بین این دو مرحله هست: برزخ.

بدون اینکه یکدیگر را ببینیم، صبح‌ها به هم سلام می‌کردیم

چند بار برایش شعر سپید خواندم. برای اینکه بتواند درک بهتری از شعر داشته باشد، لابه‌لای شعر توضیح هم می‌دادم

درکِ برخی واکنش‌ها ممکن نیست، چون محصول چند اتفاقِ در هم تنیده‌یِ درونی و بیرونی است، هر چند که به راحتی اتفاق می‌افتد.

ببین خاطره بد، خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه

من باعث و بانیِ همه مشکل‌هام. اینکه خوبه، این یعنی اینکه تو مشکل نداری، یعنی فقط پنجاه درصد مشکل داریم. پس هنوز پنجاه درصد امید هست، هنوز نصفِ زندگی‌مون دست نخورده مونده». ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

دیدم انتخاب هیچ کدام از این فکرها ممکن نیست، زیر لب گفتم: «اصلاً به من چه». این عبارت کوتاه، شاهکلیدی بود که گمش کرده بودم.

تا می‌خواستم به نتیجه برسم، جرقه محو می‌شد و من باز در تاریکیِ ماجرایِ مرگ زنم فرو می‌رفتم

یادت باشه، اگر آدم دوره شکوفاییِ عمرش رو سرسری، سر بُکنه، دوره پیری و اواخر دوره پیریِ بدی در انتظارشه.»