بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

تنها مردگان هستند که امنیت کامل دارند. فقط آن‌هایی که در زیر خاک هستند می‌توانند به تمام معنا در صلح و امنیت باشند. تنها مکانی که امنیت کامل را برای انسان رقم می‌زند گورستان است.

ما نباید به‌صورت ناعادلانه و نامعقول از کسی که به تازگی با او ازدواج کرد‌ه‌ایم انتظار داشته باشیم یک عمر تنهایی ما را جبران کند.

اغلب تصوری که ما از معنای آزادی داریم این است که یعنی آزاد باشیم به سفرهای طولانی برویم یا مجبور به کار کردن نباشیم. اما وقتی عمیق‌تر می‌شویم، آزادی واقعی به این معنی است که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم. شاید کاملاً آزاد باشیم اما بخواهیم سخت کار کنیم یا تعطیلات را در خانه بگذرانیم.

یکی از جنبه‌‌های رازگونه آفرینش ما این است که بلوغ عاطفی لزوماً با رشد جسمی همگام نیست. احتمال دارد ما از لحاظ رشد جسمی و ظاهری پنجاه‌و‌پنج ساله باشیم ولی از نظر انگیزه‌ها و شیوه‌های معمول ارتباط‌ با اطرافیان چهار‌و‌نیم ساله باشیم! هرچند از نظر جسمی رشد کرده‌‌ایم و بزرگسال هستیم اما به لحاظ عاطفی هنوز یک کودک هستیم.

یکی از جنبه‌‌های رازگونه آفرینش ما این است که بلوغ عاطفی لزوماً با رشد جسمی همگام نیست. احتمال دارد ما از لحاظ رشد جسمی و ظاهری پنجاه‌و‌پنج ساله باشیم ولی از نظر انگیزه‌ها و شیوه‌های معمول ارتباط‌ با اطرافیان چهار‌و‌نیم ساله باشیم! هرچند از نظر جسمی رشد کرده‌‌ایم و بزرگسال هستیم اما به لحاظ عاطفی هنوز یک کودک هستیم.

اینکه بخواهیم اعتراف کنیم و به کسی که باعث ناراحتی ما شده بگوییم چقدر وجودش برای ما باارزش است و بخش مهمی از زندگی ما در دستان اوست، شجاعت بالایی می‌‌خواهد. ظاهراً بی‌‌تفاوت شدن نسبت به او ساده‌‌تر از چنین اعترافی است.

اینکه بخواهیم اعتراف کنیم و به کسی که باعث ناراحتی ما شده بگوییم چقدر وجودش برای ما باارزش است و بخش مهمی از زندگی ما در دستان اوست، شجاعت بالایی می‌‌خواهد. ظاهراً بی‌‌تفاوت شدن نسبت به او ساده‌‌تر از چنین اعترافی است.

یکی از جنبه‌‌های رازگونه آفرینش ما این است که بلوغ عاطفی لزوماً با رشد جسمی همگام نیست. احتمال دارد ما از لحاظ رشد جسمی و ظاهری پنجاه‌و‌پنج ساله باشیم ولی از نظر انگیزه‌ها و شیوه‌های معمول ارتباط‌ با اطرافیان چهار‌و‌نیم ساله باشیم! هرچند از نظر جسمی رشد کرده‌‌ایم و بزرگسال هستیم اما به لحاظ عاطفی هنوز یک کودک هستیم.

ما به اشتباه اصرار داریم که عقاید و افکارمان تماماً درنتیجه عملکرد عقلمان است. دیدگاهی وجود دارد که معتقد است بیشتر آنچه از ذهن ما می‌گذرد به نوعی وابسته به چیزهای خاصی است که در بدن ما اتفاق می‌‌افتد. در برخی موارد، اگر ما یک ساعت بخوابیم و یا یک لیوان آب پرتقال بنوشیم، می‌‌توانیم از شر تمام افکار منفی که هم‌اکنون در ذهنمان قرار دارند رها شویم.

به جای پرداختن به محتوای چیزی که طرف مقابل در نظر داشت به ما یاد دهد، بیشتر در مورد لحن صحبت‌‌ او حرف بزنیم. قبول اینکه ما در زمینه‌‌های مختلف دانش لازم را نداریم کار سختی است. کسی که به خوبی می‌‌داند چگونه روابط ازهم‌گسیخته را ترمیم کند، حتماً یک یادگیرنده خوب است: آن‌ها نسبت به یادگیری هیچ مقاومتی ندارند و در مواجه با کسی که می‌‌خواهد چیزی به آن‌ها بیاموزد رفتار گستاخانه‌‌ و متکبرانه ندارند.

در یاد ‌دادن یک مطلب به طرف مقابل باید مثل معلمانِ خوب عمل کرد. معلمانِ خوب به دنبال نتایج معجزه‌آسا نیستند. آن‌ها می‌دانند که ذهن انسان چقدر می‌‌تواند در برابر ایده‌‌های جدید مقاوم باشد. آن‌ها سعی می‌‌کنند پیش‌فرض‌های منفی نسبت به دانش‌‌آموزان نداشته باشند تا در صورت بروز مشکل در درک مطالب (که اجتناب‌‌ناپذیر است) بتوانند روابط آرام و روحیه خوبی برای ادامه آموزش داشته باشند. معلمانِ خوب وقتی می‌‌بینند دانش‌‌آموزان از صحبت‌هایشان درک صحیحی ندارند بر سر آن‌ها فریاد نمی‌‌زنند.

ترمیم خوب رابطه حداقل به چهار مهارت جداگانه متکی است: ۱. توانایی عذرخواهی

برسند، اما ما اهمیتی به نظرات و عقاید آن‌ها نمی‌دهیم چون فرد آزادی هستیم. دیگر به این خاطر زندگی نمی‌کنیم که بخواهیم انتظارات اطرافیان را برآورده کنیم. می‌توان گفت که آزاد بودن یعنی اینکه بخواهیم زندگی خودمان را وقف برآورده کردن انتظارات و نیازهای خودمان کنیم نه دیگران.

«نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم.» به‌عبارت‌دیگر، نابغه‌‌ها افکار متفاوت‌‌تری از ما ندارند بلکه آن‌ها فقط آموخته‌‌اند که به افکارشان بها دهند. آن‌ها شجاعت این را داشته‌‌اند که به افکارشان پایبند باشند، حتی زمانی که با افکار اکثریت افراد جامعه مشابه نبود.

ما به‌طور خودکار یک منبع بسیار غنی و باارزش را نادیده می‌‌گیریم: تجربه‌‌ای که خودمان داریم. برای مثال، اگر بخواهیم بدانیم ماهیت عشق چیست نیازی نیست که مدرک دانشگاهی در رشته روانشناسی داشته باشیم. ما درباره عشق از قبل اطلاعاتی در ذهن خود داریم زیرا روابطی با دیگران داشته‌ایم و به‌صورت تجربی از دوست داشتن و دوست داشته شدن آن‌قدر اطلاعات داریم که هیچ منبع دیگری نمی‌‌تواند این حد از اطلاعات را به ما ارائه بدهد.

اینکه سعی کنیم عمر طولانی‌تری داشته باشیم کاملاً معقول است اما اشتباهی که وجود دارد این است که از معنای کلمه «طولانی» تصور صحیحی نداریم. ممکن است هزار سال عمر کنیم و هنوز از این مسئله ناراحت باشیم که چرا همه‌چیز خیلی سریع اتفاق افتاد و زمان به‌سرعت گذشت. ما باید زندگی را به شکلی هدایت کنیم که گذر زمان را در آن به کندی احساس نماییم. برای داشتن این نوع زندگی باید همانند کودکان پنج ساله، نسبت به چیزهایی که در اطرافمان وجود دارند حساس‌تر باشیم و آن‌ها را بدون هیچ احساس تعصب و غروری بپذیریم و کاوش کنیم.

ما برای آموختن ارزشمندترین درس هنرمندان، نیاز نداریم که به خلق یک اثر هنری بپردازیم، بلکه صرفاً باید با چشمان باز زندگی کنیم و به اطرافمان توجه کافی داشته باشیم تا بتوانیم در طول مسیر زندگی از زمان لذت ببریم.

هنرمندان در زمینه طولانی کردن عمر بهتر از متخصصان تغذیه عمل می‌کنند. هنر ابزاری است که به بهترین وجه ممکنه به ما یادآوری می‌کند که چقدر دنیا را کم ‌تجربه کرده‌ایم و متوجه ظرافت‌های آن نشده‌ایم. هنر، ما را دوباره با چیزهای معمولی آشنا می‌کند و چشمانمان را به زیبایی‌ها و علایقی که تاکنون آن‌ها را نمی‌دیدیم، باز می‌کند. هنر به ما کمک می‌کند تا آن حس لذت و ازخودبی‌خود شدنِ دوران کودکی را مجدداً تجربه کنیم.

گر هدف طولانی کردن عمر باشد، به نظر می‌رسد نباید اولویت ما افزودن چند سال اضافه‌تر به انتهای عمر باشد بلکه باید اولویت این باشد که سال‌های باقیمانده عمر را به‌اندازه کافی پربار کنیم. هدف باید پربارتر کردن زمان باشد نه تلاش برای بیرون کشیدن یک یا دو سال اضافه‌تر از چنگال مرگ.

. تأثیر ذهن و نوسانات خلقی ما بر روی درک زمان به‌قدری است که گاهاً گذر آن را به‌اندازه چشم برهم زدن حس می‌‌کنیم و گاهاً بسیار طولانی.