کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

در مدرسه به‌قدری بر روی موضوعاتی چون نحوه فرسایش یخچال‌های قطبی و قوانین حرکت و موارد دیگر تأکید می‌شود که فرصتی برای یادگیری قوانین مهربانی و عشق‌ورزی و یا اصول برقراری ارتباط با خانواده باقی نمی‌ماند.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

بی‌‌تفاوتی دیگران هرچند برای ما دردناک است اما باید بدانیم که اولین اساس داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

آنچه که فرهنگ غالب درباره روابط رمانتیک می‌گوید این است که گویی عشق تحسینی بی‌حدوحصر نسبت به فردی کامل و بی‌‌عیب و نقص است. ما فراموش کرده‌‌ایم که می‌‌توانیم با وجود عیب و نقص بازهم فردی را دوست داشته باشیم. نباید وقوع یک اشتباه یا نقص را به‌منزله رخ دادن یک فاجعه تلقی کرد.

چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نشد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم. چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده ۱۴۰۰ میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟ چرا در مدرسه هیچ‌کس به این موضوعات مهم حتی اشاره کوتاهی هم نکرد؟

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است

همه انسان‌ها مشکل دارند این‌گونه نیست که در دنیا فقط ما مشکل داشته باشیم. شاید ما به مشکلات خودمان بیشتر از مشکلات دیگران توجه داریم و به این خاطر متوجه آشفتگی‌‌های درونی و احساسات منفی که دیگران دارند نمی‌‌شویم

آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم.