بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

در مدرسه به‌قدری بر روی موضوعاتی چون نحوه فرسایش یخچال‌های قطبی و قوانین حرکت و موارد دیگر تأکید می‌شود که فرصتی برای یادگیری قوانین مهربانی و عشق‌ورزی و یا اصول برقراری ارتباط با خانواده باقی نمی‌ماند.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

بی‌‌تفاوتی دیگران هرچند برای ما دردناک است اما باید بدانیم که اولین اساس داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

آنچه که فرهنگ غالب درباره روابط رمانتیک می‌گوید این است که گویی عشق تحسینی بی‌حدوحصر نسبت به فردی کامل و بی‌‌عیب و نقص است. ما فراموش کرده‌‌ایم که می‌‌توانیم با وجود عیب و نقص بازهم فردی را دوست داشته باشیم. نباید وقوع یک اشتباه یا نقص را به‌منزله رخ دادن یک فاجعه تلقی کرد.

چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نشد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم. چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده ۱۴۰۰ میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟ چرا در مدرسه هیچ‌کس به این موضوعات مهم حتی اشاره کوتاهی هم نکرد؟

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است

همه انسان‌ها مشکل دارند این‌گونه نیست که در دنیا فقط ما مشکل داشته باشیم. شاید ما به مشکلات خودمان بیشتر از مشکلات دیگران توجه داریم و به این خاطر متوجه آشفتگی‌‌های درونی و احساسات منفی که دیگران دارند نمی‌‌شویم

آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم.

رالف والدو امرسون نویسنده آمریکایی قرن نوزدهم، به انتقاد از تبعیت بی‌چون‌وچرای مردم از طبقه نخبگان پرداخت و سعی کرد نشان دهد که ما مردم عادی به لحاظ هوش و استعداد هیچ تفاوتی با طبقه نخبگان نداریم. او نوشت: «نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم.»

واقعیت این است که عمرمان درگذر است. باید بدون توجه به سن و سال و زمان بتوانیم خواسته‌‌هایمان را عملی کنیم

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

برای اینکه به ذهن خود احترامی که شایسته آن است را بگذاریم، شاید لازم باشد یاد بگیریم که کمتر به افکار دیگران احترام بگذاریم. حتی شاید لازم باشد تا حدودی بی‌ادب هم باشیم. آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم.

ممکن است در هریک از این موقعیت‌‌ها شکست بخوریم اما می‌توانیم مطمئن باشیم که در صورت شکست خوردن هیچ‌کس ما را مسخره نخواهد کرد و در رابطه با ما فکر بدی به ذهنش نخواهد آمد، چراکه الان دیگر می‌‌دانیم احتمالاً هیچ‌کس متوجه اشتباه یا شکست ما نمی‌‌شود و یا اصلاً اهمیتی برایش ندارد.

دیگران هرگز نخواهند توانست بهترین ناظر و نگهبان زندگی ما باشند زیرا تمایلات و علائق آن‌ها بر اساس نیازهای منحصربه‌فرد ما شکل نگرفته است.

هدف ما نباید از بین بردن اضطراب باشد، بلکه باید یاد بگیریم که چگونه اضطراب را مدیریت کنیم و بتوانیم خوب زندگی کنیم و اینکه یاد بگیریم هر زمان توانستیم از ته دل به استرس‌ها و اضطراب‌هایمان بخندیم.

احساس امنیت و خوشحالی در زندگی مفهومی موقتی و ناپایدار است

هنگامی‌که پی می‌‌بریم مهربانی این قدرت را دارد که فردی را از احساس حقارت نجات دهد، روی مهربان بودن سرمایه‌گذاری می‌‌کنیم

«نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم