بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

این سیستم مصرانه ادعا می‌کند که نه‌تنها در کوتاه‌مدت کارایی بسیار خوبی برای ما دارد بلکه در کل زندگی نیز برای ما کارا و مفید خواهد بود. این سیستم مدعی است که می‌‌تواند ما را در مواجه با همه بخش‌‌های زندگی آماده کند، اما در واقعیت چنین اتفاقی نمی‌افتد. در بهترین حالت، این سیستم صرفاً ما را به‌گونه‌ای تربیت می‌‌کند که بتوانیم سال‌‌های بیشتری در مدرسه درس بخوانیم. ما در مدرسه آموزش‌‌هایی‌‌ می‌‌بینیم که در مقایسه با آنچه در دنیای واقعی اتفاق می‌‌افتد بسیار خاص و غیرمعمول هستند و درواقع نمی‌‌توانند ما را برای زندگی در دنیای واقعی آماده کنند.

برنامه‌‌ریزان آموزشی و معلمان هیچ برنامه واقعی برای پیشرفت ما ندارند مگر اینکه پیشرفت ما منافعی برای آن‌ها داشته باشد و باعث پیشرفت آن‌ها نیز بشود.

داشتن یک زندگی خوب در آینده مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار در مدرسه است: اول اینکه بدانیم چگونه به‌اندازه کافی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دردسرهای بیهوده و بی‌‌پایان با منابع قدرت در مدرسه نشویم و درعین‌حال، بدانیم که هرگز نباید به‌صورت کورکورانه و منفعلانه به مطالعه هرچیزی که از ما خواسته می‌‌شود بپردازیم و آن‌ها را بی‌چون‌وچرا باور کنیم. درواقع، ما باید در ظاهر مطیع و در باطن بابصیرت باشیم.

در مدرسه به ما می‌آموزند که می‌‌بایست به افراد دارای قدرت احترام بگذاریم و چرایی آن را نیز نپرسیم. آن‌ها از ما می‌خواهند که دست‌هایمان را بالا ببریم و منتظر بمانیم تا اجازه صحبت به ما داده شود.

ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا نهایتاً چنین نتیجه‌‌ای به‌دست آید: کسانی که در مدرسه عملکرد بسیار خوبی دارند لزوماً در زندگی آتی خود عملکرد خوبی نخواهند داشت و بالعکس. ممکن است دانش‌‌آموز نخبه‌ای که زمانی دقیقاً می‌دانست چگونه نمره بالایی در یک درس بگیرد اکنون دوران مدرسه خود را زیر سؤال ببرد و با خودش فکر ‌‌کند که عملکرد موفق او در مدرسه برخلاف تصور عموم، اکنون تأثیری در شادی و موفقیت او نداشته است. آن‌ها شاید در بزرگسالی افرادی بی‌‌انرژی و منزوی شوند که قادر به ایجاد روابط مناسب دوستی نیستند یا در روابط عاشقانه نامتعادل و تنها باشند.

ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا نهایتاً چنین نتیجه‌‌ای به‌دست آید: کسانی که در مدرسه عملکرد بسیار خوبی دارند لزوماً در زندگی آتی خود عملکرد خوبی نخواهند داشت و بالعکس. ممکن است دانش‌‌آموز نخبه‌ای که زمانی دقیقاً می‌دانست چگونه نمره بالایی در یک درس بگیرد اکنون دوران مدرسه خود را زیر سؤال ببرد و با خودش فکر ‌‌کند که عملکرد موفق او در مدرسه برخلاف تصور عموم، اکنون تأثیری در شادی و موفقیت او نداشته است.

ما از سنین پایین این واقعیت را قبول می‌‌کنیم که مدرسه داور نهایی ماست و اوست که مشخص می‌کند چه کسی موفق خواهد شد و چه کسی به بیراهه خواهد رفت.

در مدرسه به‌قدری بر روی موضوعاتی چون نحوه فرسایش یخچال‌های قطبی و قوانین حرکت و موارد دیگر تأکید می‌شود که فرصتی برای یادگیری قوانین مهربانی و عشق‌ورزی و یا اصول برقراری ارتباط با خانواده باقی نمی‌ماند. آن‌قدر در مورد سابقه مبارزات و چالش‌‌های حقوقی در اروپا اطلاعات کسب می‌کنیم که زمانی برای یادگیری در مورد سابقه رفتارهای خودمان (سابقه رفتارهای پرخاشگرانه و تجربه‌های شکست و ناامیدی خود) نمی‌ماند.

دلیل اصلی شکست ما در زندگی بزرگسالی، ناتوانی در رشد و توسعه مهارت‌های عاطفی است: شناختی که از خود داریم، مهارت‌هایی که در مدیریت روابط عاشقانه داریم، توانایی ما در برقراری ارتباط با فرزندان و همکاران، میزان اعتمادبه‌نفس ما، توانایی کنترل آرامش و توانایی مهربان بودن با خودمان.

موضوعات و مباحثی که در مدرسه به‌صورت روزانه و هفتگی آموزش داده می‌شود به‌هیچ‌وجه منعکس کننده مشکلات واقعی نیست که افراد در دوران بزرگسالی با آن‌ها دست‌به‌گریبان خواهند شد.

اکنون‌که رفتارها و افکارمان بی‌اهمیت هستند و هیچ‌کس احتمالاً ما را به آن شکلی که انتظارش را داریم دوست نخواهد داشت و شاید هیچ‌وقت به چیزی که عمیقاً دوستش داریم نرسیم، پس بیاید خودمان را با کمی خنده و خوشحالی غافلگیر کنیم

در میان این همهمه و نمایش وحشت‌آور، فقط افرادی که کمترین آسیب را به دیگران می‌زنند و بی‌‌آزار هستند می‌توانند خوشحال زندگی کنند و بخندند.

آزادی واقعی به این معنی است که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم.

اینکه سعی کنیم عمر طولانی‌تری داشته باشیم کاملاً معقول است اما اشتباهی که وجود دارد این است که از معنای کلمه «طولانی» تصور صحیحی نداریم.

اگر هدف طولانی کردن عمر باشد، به نظر می‌رسد نباید اولویت ما افزودن چند سال اضافه‌تر به انتهای عمر باشد بلکه باید اولویت این باشد که سال‌های باقیمانده عمر را به‌اندازه کافی پربار کنیم.

یک فرد برای اینکه هم بتواند سلامتی خود را حفظ کند و هم فرد مهربان و بالغی باشد، گاهی نیاز دارد دست از یک یا چند نفر بردارد و با آن‌ها ارتباط نداشته باشد. انسان‌ها نمی‌‌توانند فردی را به‌صورت نامحدود و بدون چون‌وچرا دوست داشته باشند؛ انسان‌ها نمی‌‌توانند اشتباهات دیگران برای چندمین بار ببخشند؛ انسان‌ها نمی‌‌توانند به‌صورت بی‌‌وقفه رفتارها و حرف‌‌های بی‌‌خردانه و نامهربانانه دیگران را تحمل کنند. گاهی برای اینکه سلامتی خود را حفظ کنیم و به بلوغ برسیم نیاز است یک یا چند نفر را از خود مأیوس کنیم و دست از ارتباط با آن‌ها برداریم.

فصل چهارم: هیچ‌کس نمی‌داند

فصل دوم: نیازی به کسب اجازه ندارید

فصل سوم: هیچ‌کس اهمیتی نمی‌دهد

پذیرش و کنار آمدن با این واقعیت که زندگی عرصه نگرانی‌های بی‌پایان خواهد بود، به نجابت و اصالت خاصی نیاز دارد.