بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم. اگر این واقعیت را در ذهنمان داشته باشیم دیگر کورکورانه تحت تأثیر دیگران قرار نخواهیم گرفت و خودمان را اسیر آن‌ها نخواهیم

سعی کرد نشان دهد که ما مردم عادی به لحاظ هوش و استعداد هیچ تفاوتی با طبقه نخبگان نداریم. او نوشت: «نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم.»

ما انسان‌ها اغلب سعی داریم توجه خودمان را بیشتر معطوف به نگرانی‌‌ها و مشکلات مهم خودمان کنیم و ازاین‌رو سایر مسائل را فیلتر می‌‌کنیم. چنین کاری بسیار منطقی و معقول است. وقتی مجبور هستیم به روابط شخصی، شغل، امور مالی، سلامتی، بستگان نزدیک، فرزندانمان، تعطیلات پیش‌‌رو، دوستانمان و وضعیت خانواده‌مان فکر کنیم، دیگر زمان بسیار کمی برای تأمل در سایر موارد مانند تن صدای یک مشتری یا لباسی که همکارمان پوشیده باقی می‌‌ماند.

بزرگسالِ خوب بودن مترادف با این است که مخالف خواسته‌های‌ خودمان عمل کنیم و با آن‌ها بجنگیم. صبور بودن را یاد می‌‌گیریم و در آن بسیار خوب عمل می‌‌کنیم. نسبت به خواسته‌هایمان احساس گناه پیدا می‌‌کنیم و به این دیدگاه می‌‌رسیم که اگر به دنبال نیاز‌‌های خودمان برویم ممکن است به دیگران آسیب برسانیم. ما فقط به دنبال آن هستیم که نظر مثبت و تائید والدین، معلمان، قانون‌‌گذاران، صاحب‌منصبان دولتی و شاید خدایان را جلب کنیم. تصور می‌کنیم هر آنچه که هم‌اکنون وجود دارد حقیقت محض است و حقیقت دیگری به‌جز آن‌ها وجود ندارد.

علاوه‌براین، در مدرسه به ما می‌آموزند که می‌‌بایست به افراد دارای قدرت احترام بگذاریم و چرایی آن را نیز نپرسیم. آن‌ها از ما می‌خواهند که دست‌هایمان را بالا ببریم و منتظر بمانیم تا اجازه صحبت به ما داده شود. آن‌ها از ما می‌خواهند که برای انجام هر کاری، مدام از دیگران اجازه بگیریم. آن‌ها همه چیز را به ما می‌آموزند به‌غیراز دو مهارت اساسی که داشتن آن‌ها می‌تواند کیفیت زندگی بزرگسالی را تعیین کند: چگونه شغل مناسبی را برای خود انتخاب کنیم و چگونه روابط رضایت بخشی ایجاد نماییم.

برنامه‌‌های آموزشی مدرسه در جهت راستی آزمایی پدیده‌‌های موجود در جهان هیچ کمکی به ما نمی‌‌کنند. برنامه‌‌های مدرسه شامل موضوعات محدودی هستند که فقط می‌خواهند درباره آن‌ها با ما صحبت کنند و تمام سعی خود را می‌‌کنند تا ما نسبت به این موضوعات هیچ شک و شبهه‌‌ای نداشته باشیم و آن‌ها را به‌عنوان واقعیت مطلق قبول کنیم. آن‌ها به ما می‌آموزند که مفاهیم ارائه شده را بپذیریم و بدون هیچ‌گونه دخل و تصرفی به کار بگیریم و عیناً نیز به دیگران منتقل نماییم.

برنامه‌های آموزشی مدارس عموماً توسط افرادی طراحی می‌شوند که دغدغه و تجربه و مهارت لازم در حوزه‌‌های مختلف زندگی را ندارند. برنامه‌های آموزشی مدرسه انعکاسی از موضوعات و عوامل تعیین کننده مطرح در زندگی بزرگسالی نیستند.

برای اینکه به ذهن خود احترامی که شایسته آن است را بگذاریم، شاید لازم باشد یاد بگیریم که کمتر به افکار دیگران احترام بگذاریم.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد.

می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم. اگر این واقعیت را در ذهنمان داشته باشیم دیگر کورکورانه تحت تأثیر دیگران قرار نخواهیم گرفت و خودمان را اسیر آن‌ها نخواهیم کرد: یک موسیقیدان وقتی بداند که مخاطبینش کر هستند آیا از تشویق آن‌ها به خود خواهید بالید؟ شاید پس از مدت‌‌ها که فکر می‌‌کردیم نخبگان افرادی بسیار باهوش و خاص هستند، وقت آن رسیده که عدالت را اجرا کنیم و به این نتیجه برسیم که «آن‌ها» واقعاً چیزی بیشتر از ما نمی‌‌دانند و تفاوتی نیز با ما ندارند.

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

عواقب ترس و استرسی که این آزمون‌ها در افراد ایجاد می‌کنند تا ده‌ها سال بعد در وجود آن‌ها قابل احساس هستند.

می‌‌توانیم به خواسته‌‌های خودمان برسیم. این جایزه ممکن است متعلق به کسی باشد که جرأت کند قدم به جلو بگذارد و آن را مطالبه کن

کنیم. ما دیگر عادت کرده‌‌ایم برعلیه چیزهایی که می‌خواهیم، چه معقول باشند و چه غیرمعقول، بجنگیم.

اغلب تصوری که ما از معنای آزادی داریم این است که یعنی آزاد باشیم به سفرهای طولانی برویم یا مجبور به کار کردن نباشیم. اما وقتی عمیق‌تر می‌شویم، آزادی واقعی به این معنی است که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

آن‌ها همه چیز را به ما می‌آموزند به‌غیراز دو مهارت اساسی که داشتن آن‌ها می‌تواند کیفیت زندگی بزرگسالی را تعیین کند: چگونه شغل مناسبی را برای خود انتخاب کنیم و چگونه روابط رضایت بخشی ایجاد نماییم.

هنر ابزاری است که به بهترین وجه ممکنه به ما یادآوری می‌کند که چقدر دنیا را کم ‌تجربه کرده‌ایم و متوجه ظرافت‌های آن نشده‌ایم.

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

بدون نیاز به پوشیدن ردای نارنجی رنگی که هندوها در مرحله سانیاسا می‌‌پوشند، می‌‌توانیم گهگاهی در زندگی سرمان را به سمت درون خود بچرخانیم و بر خودمان و نیازهایمان متمرکز شویم. می‌‌توانیم به اطرافیانمان بفهمانیم که ما تنبل، دیوانه یا بیکار نیستم، بلکه فعلاً می‌‌خواهیم از انجام کارهایی که از ما انتظار می‌رود خودداری کنیم و فقط برای خودمان وقت بگذاریم. ما برای این‌که خود را در محور توجه قرار دهیم باید از این ایده ظاهراً معقولانه اما سطحی و اشتباه دوری کنیم: دیگران را بیشتر در مرکز توجه خود قرار بده.