بریده‌هایی از کتاب بفرمایید، نوبت شماست! (مهارت زندگی برای نوجوانان)

«توقع» آن رویِ سکه‌ی «مسئولیت» است. معنای توقع این است که از کسانی که با آن‌ها ارتباط داریم، انتظار داریم در مقابل ما «احساس مسئولیت» کنند. «توقع بجا» یعنی این‌که از دیگران انتظار «احساس مسئولیت سنجیده» داشته باشیم و بیش از تخصص، توان فکری، قدرت بدنی یا توانایی مالی از کسی توقع نداشته باشیم.

«احساس مسئولیت» از نمودهای زیبای «انسانیت» است اما «رفتار سنجیده» ایجاب می‌کند که قبل از اقدام به عمل به سؤالات زیر جواب دهیم؟ آیا حل این مسئله در حیطه‌ی تخصص و مهارت فکری من است؟ آیا حل این مسئله در توان و قدرت بدنی من می‌گنجد؟ آیا حل این مسئله در ظرفیت مالی من می‌گنجد؟

برای آنکه با کسی صمیمی شویم لازم است از «رازداری» وی مطمئن شویم. درجه‌ی «صمیمیت» ما با دوستان‌مان را، درجه‌ی «رازداریِ» آنان تعیین می‌کند. کسی که رازهای زندگی مردم را برای ما نقل می‌کند،‌ رازهای زندگی ما را نیزبرای دیگران نقل خواهد کرد.

«اعتماد» شرط لازم برای «صمیمی شدن» است،‌ اما شرط کافی نیست!

آیا می‌توان از موهبتِ ارتباط برخوردار بود و دچار عوارضِ ارتباط نشد؟ بله، به شرط رعایت محدوده‌های تعریف شده، می‌توان از ارتباط بهره برد بدون این‌که دچار عوارض آن شویم.

انسان موجودی اجتماعی است. زندگی به‌تنهایی در یک جزیره، در حالی که همه‌ی امکانات زندگی مهیا باشد ولی هم‌صحبتی وجود نداشته باشد، برای اغلب انسان‌ها غیرقابل تحمل است. ما نیاز به «ارتباط» داریم.

«مهارت ارتباط» یکی از اساسی‌ترین پایه‌های موفقیت است.