بریده‌هایی از کتاب ر ه ش

ایلیا روی همان تابی نشسته است که من تاب می‌خوردم؛ از همان طناب کنفی آویزان به دو بید مجنون. پدرم و مادرم دو سوی آن می‌ایستادند و می‌خواندم برای‌شان که «تاب تاب عباسی، خدا من را نندازی، اگر خواستی...» و حالا من برای ایلیا می‌خوانم که «تاب تاب ایلیا، بیا بغل لیا»... نه خدایی در کار است که بیاندازد و نه نفسی که ایلیا برای‌م بخواند... فقط همان حضرت عباس است که مانده است روی شمایل‌ها...