بریده‌هایی از کتاب رابطه ات را به فنا نده

طرف مقابلتان نقطهٔ مقابل تمام مسائل ناتمام کودکی شما هم هست. او کانون گلایه‌ها و دلخوری‌ها و آشوب قدیمی‌ای است که سرکوبش کردید و مدام در بزرگ‌سالی‌تان بروز می‌کند.

خودتان امتحان کنید. هدفی بزرگ معین کنید، چیزی که زندگی‌تان را تغییر دهد؛ بعد ببینید که چطور سازوکار داخلی‌تان همه‌جوره تلاش می‌کند شما را در وضعیت فعلی نگه دارد.

به هرچه متعهد شده‌اید، همان باشید. بابتش عذرخواهی نکنید، آبکی‌اش نکنید، شرط‌وشروط برایش نگذارید. به بیان دیگر، آینهٔ تمام‌نمای همهٔ چیزهایی باشید که امروز و امروز و امروز در این رابطه به آن‌ها متعهد شده‌اید. این امروزها تا جایی ادامه می‌یابد که دیگر علاقه‌ای ندارید به آن تعهد احترام بگذارید. هر دوی این‌ها نیازمند شجاعت است و البته تعهد.

شرافت برای یک انسان یعنی عمل بر اساس حرفش. یعنی حرف و عمل یکی باشند؛ حتی وقتی فشارها و شرایط و عواطف این کار را سخت می‌کند. یعنی حرفی که می‌زنید حتی در سخت‌ترین شرایط هم برایتان ارزش زیادی داشته باشد!

اگر شیوهٔ جدایی را یاد می‌گیرید به این دلیل نیست که امید به جدایی دارید. اتفاقاً دلیلش این است که اگر جدایی پیش آمد، بهتر بتوانید اوضاع را مدیریت کنید، بدانید خروجی‌های اضطراری کجا هستند و چطور باید در آن وضعیت خودتان را جمع‌وجور کنید.

برای همهٔ ما لازم است به خط قرمزها خوب فکر کنیم و آن‌ها را به همسرمان بگوییم. وقتی اجازه دهیم ارزش‌هایمان راهنمای تعیین خط قرمزها باشند، خویشتن‌داری و خونسردی‌مان را حفظ می‌کنیم و هرچقدر هم وسوسه شویم و نتایج هرچه هم که باشد، پناهگاهی می‌یابیم تا بتوانیم از تب‌وتاب و دلخوری به‌دور باشیم.

حرف مدیریت خود که به میان می‌آید، منظورم به‌ویژه مدیریت نحوهٔ واکنشتان به دیگران است. خونسردی خاصی در این نگرش نهفته است؛ چون حتی در مواجهه با کسی که ظاهراً خیلی رومخ است، باز خودتان تصمیم می‌گیرید عصبی شوید یا نه.

نیازی آزاردهنده دارید که همه‌چیز طبق خواستهٔ شما پیش برود، اما آخرین باری که این نیاز را کنار گذاشتید تا پیوندی واقعی و رضایت‌بخش با فردی دیگر داشته باشید کِی بود؟

اگر به چیزهای کهنه دل‌بسته باشید، نمی‌توانید چیزی نو به دست بیاورید.

زندگی‌تان را پتویی از جنس گفت‌وگو در نظر بگیرید. هربار که صحبت می‌کنید، چیزی به رنگ‌ها و تاروپود آن می‌افزایید. شما (و وضعیت عاطفی‌تان) مدام در روزمرگی گفت‌وگوهایتان دچار فرازونشیب می‌شوید.

اگر گزینهٔ «هستم» را انتخاب کرده‌اید، پس دیگر حق گِله‌گزاری را از خود گرفته‌اید. چرا؟ چون تصمیم خودت بوده، رفیق. اگر خوشت نمی‌آید، تغییرش بده.

قضیه همیشه هم به رابطه مربوط نمی‌شود؛ درواقع چرخه‌ای از خودویرانگری است که زور می‌زنیم از آن رها شویم. خودتان امتحان کنید. هدفی بزرگ معین کنید، چیزی که زندگی‌تان را تغییر دهد؛ بعد ببینید که چطور سازوکار داخلی‌تان همه‌جوره تلاش می‌کند شما را در وضعیت فعلی نگه دارد. در زندگی روزمره چنین اتفاقی مشهود نیست، ولی وقتی یک گام به عقب بردارید و نگاه کنید، به‌وضوح آن را می‌بینید.

اگر گزینهٔ «هستم» را انتخاب کرده‌اید، پس دیگر حق گِله‌گزاری را از خود گرفته‌اید. چرا؟ چون تصمیم خودت بوده، رفیق. اگر خوشت نمی‌آید، تغییرش بده.

باید تکلیفتان را روشن کنید. یا قرار است زندگی‌تان این باشد، یا نباشد. می‌دانم تصمیم سختی است، ولی راهی که همین حالا در پیش گرفته‌اید هم آسان نیست، هست؟

گاهی مشکل همین است. طوری مجذوب جفنگیات خودمان می‌شویم، آن‌قدر غرق در رمزوراز پیچیدگی می‌شویم که راهکار ساده را از قلم می‌اندازیم، چون آن‌قدر بدیهی است که امکان ندارد فایده‌ای داشته باشد!

رابطهٔ خوب زندگی ما را بهتر و غنی می‌کند؛ تجربه‌ای مشترک که درعین‌حال بسیار شخصی هم است.

به‌قول داستایفسکی، «دروغ گفتن به خودمان عمیق‌تر از دروغ گفتن به دیگران است.»

داستایفسکی، «دروغ گفتن به خودمان عمیق‌تر از دروغ گفتن به دیگران است.»

از خودتان بپرسید، دلبستگی شدیدتان به بعضی تفکرات را حلاجی کنید و به خودتان اجازهٔ شگفتی و بازسازی و الهام‌بخشی بدهید.

باید طوری با خودتان رفتار کنید که بتوانید کمی عمیق‌تر شوید و آن‌قدر وجودتان را بسط دهید که تازه‌ها بتوانند واردش شوند.