بریده‌هایی از کتاب گناه دریا

درون سینه آهی سرد دارم رخی پژمرده، رنگی زرد دارم ندانم، عاشقم، مستم، چه هستم؟ همی دانم دلی پر درد دارم.

هنوزم به جان آتش عشق اوست

همه زندگی نغمه ماتم است

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی جز زهر غم نریخت شرابی به جام من گر من به تنگنای ملال‌آورِ حیات آسوده یک نفس زده باشم حرام من!

کز عالمی بریده و تنها نشسته‌ایم

ما را غم خزان و نشاط بهار نیست

وفادار تو بودم تا نفس بود. دریغا همنشینت خار و خس بود.

در کوره‌راه گم‌شده سنگلاخ عمر مردی نفس‌زنان تن خود می‌کشد به راه. خورشید و ماه، روز و شب از چهره زمان همچون دو دیده خیره به این مرد بی‌پناه ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ ای بس به سر فتاده در آغوش سنگ‌ها. چاه گذشته، بسته بر او راه بازگشت خو کرده با سکوت سیاه درنگ‌ها حیران نشسته در دل شب‌های بی‌سحر گریان دویده در پی فردای بی‌امید. کام از عطش گداخته آبش ز سر گذشت عمرش به سر نیامده جانش به لب رسید.

با او بگو که مهر تو از دل نمی‌رود