بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

«همه‌چیز با عقل جور درمی‌آد. تو این بار برگشتی این‌جا، نه به‌این دلیل که می‌خواستی بمیری، بلکه چون می‌خواستی زنده بمونی. این کتابخونه به این دلیل فرونمی‌ریزه که می‌خواد تو رو بُکُشه، فرومی‌ریزه چون داره به تو فرصت برگشتن می‌ده. چیزی سرنوشت‌ساز بالأخره اتفاق افتاده. تو تصمیم گرفتی که زنده باشی. حالا که این فرصت رو داری، ادامه بده. زندگی کن.»

شاید فقدان دستاوردها نبود که والدین و برادرش را ناشاد می‌ساخت، شاید انتظار رسیدن به مقام اول آن‌ها را ناشاد می‌ساخت

برتراند راسل نوشته است: «ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

«هر زندگی میلیون‌ها تصمیم تو خودش داره؛ تصمیم‌های بزرگ و تصمیم‌های کوچیک. اما هرزمانی که تصمیمی رو به تصمیمی دیگه ترجیح بدی، نتایج فرق می‌کنه. ت

اما این زندگی‌هایی که در حسرتِ نزیستنشان هستیم مشکل حقیقی ما نیستند. مشکل خودِ حسرت است. این حسرت است که ما را پژمرده و تباه می‌کند و باعث می‌شود خودمان و افراد دیگر را بدترین دشمنان خود احساس کنیم. نمی‌توانیم بگوییم کدام‌یک از آن نسخه‌های دیگر بهتر یا بدتر می‌شدند. آن زندگی‌ها در جریان هستند، درست است، اما شما هم به‌وقوع می‌پیوندید و این همان به‌وقوع‌پیوستن است که باید روی آن تمرکز کنیم.

«ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

«بین مرگ و زندگی کتابخونه‌ای هست و توی اون کتابخونه قفسه‌ها تا ابد ادامه دارن. هر کتاب فرصت امتحان‌کردن زندگی دیگه‌ای رو بهت می‌ده که می‌تونستی زندگی کرده باشی؛ برای این‌که ببینی اگه گزینه‌های دیگه‌ای انتخاب می‌کردی، اوضاع چه فرقی داشت... اگه فرصت جبران حسرت‌هات رو داشتی، آیا هیچ کار متفاوتی انجام می‌دادی؟

پادفلسفهٔ خانم الم در کتابخانهٔ نیمه‌شب افتاد. «مجبور نیستی زندگی رو بفهمی. فقط باید زندگیش کنی.»

سارتر زمانی نوشت: «زندگی از آن‌سوی ناامیدی آغاز می‌شود.»

سارتر زمانی نوشت: «زندگی از آن‌سوی ناامیدی آغاز می‌شود.»

سارتر زمانی نوشت: «زندگی از آن‌سوی ناامیدی آغاز می‌شود.»

آسمان تاریک می‌شود سیاهی بر فراز آبی هنوز ستاره‌ها حق دارند برای تو بدرخشند

پی برد سعی نکرده به زندگی‌اش خاتمه دهد چون بدبخت بوده، بلکه به‌خاطر این بوده که توانسته خودش را متقاعد کند هیچ راه برون‌رفتی از بدبختی‌اش وجود ندارد.

نورا فکر کرد حتماً این باید سخت‌ترین قسمت جاسوس‌بودن باشد؛ عواطفی که مردم در شما به امانت می‌گذارند مانند سرمایه‌گذاری‌های بد است. احساس می‌کنی انگار داری چیزی را از مردم می‌دزدی.

تنها راه یادگرفتن، زندگی‌کردن است

خواستن واژهٔ جالبیه. معنیش فقدانه. گاهی اگه اون فقدان رو با چیز دیگه‌ای پر کنیم، خواستهٔ اصلی به‌کلی ناپدید می‌شه. شاید بیشتر از مشکل خواستن، مشکل فقدان داری.

«بین مرگ و زندگی کتابخونه‌ای هست و توی اون کتابخونه قفسه‌ها تا ابد ادامه دارن. هر کتاب فرصت امتحان‌کردن زندگی دیگه‌ای رو بهت می‌ده که می‌تونستی زندگی کرده باشی؛ برای این‌که ببینی اگه گزینه‌های دیگه‌ای انتخاب می‌کردی، اوضاع چه فرقی داشت... اگه فرصت جبران حسرت‌هات رو داشتی، آیا هیچ کار متفاوتی انجام می‌دادی؟»

«ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

«برای این‌که خودت باشی نیازی به مجوز نداری...»

چیزی که از همه معمولی‌تر به نظر می‌رسه شاید درنهایت چیزی بشه که تو رو به پیروزی می‌رسونه. تو باید ادامه بدی