بریده‌هایی از کتاب قدرت شروع ناقص

برای این‌که کاری را پشت گوش نیندازید، راهی پیدا کنید که آن را در کمتر از دو دقیقه شروع کنید.

زمان در گذر است و هر لحظه فرصت بیشتری از باقی عمرتان می‌سوزد. زمان طلا است، تا وقت هست، به یکدیگر هدیه دهید.

یادداشت کنید: برای شادی و کامروایی برتری لازم نیست، کافی است در بازی حضور داشته باشید. زندگی صحنهٔ تمرین نیست. فقط یک نفر در کانون توجه‌ها قرار دارد، ولی همه از گام‌نهادن روی صحنه سود می‌برند. صحنه‌ای که شما می‌خواهید روی آن قدم بگذارید کدام است؟ چه بازی‌ای می‌خواهید انجام دهید؟ چطور می‌خواهید شروع کنید؟

ذهن شما برای کارکرد درست به اکسیژن نیاز دارد. ریه‌ها برای اکسیژن‌رسانی به اعضای بدن به انبساط و انقباض محتاج‌اند. ساده به نظر می‌رسد، ولی مشکل این‌جا است که بیشترِ مردم پشت کامپیوتر قوز می‌کنند و هنگام تایپ به صفحهٔ مانیتور خیره می‌شوند. قوز که می‌کنید، قفسهٔ سینه‌تان جمع می‌شود و دیافراگم به بخش تحتانی ریه‌ها فشار می‌آورد و همین باعث می‌شود نتوانید ساده و عمیق نفس بکشید. راست بنشینید یا چند دقیقه‌ای از جای‌تان برخیزید. با انجام این کار متوجه می‌شوید که می‌توانید راحت‌تر و عمیق‌تر نفس بکشید. نتیجه این‌که مغز شما اکسیژن بیشتری دریافت می‌کند و تمرکزتان بیشتر می‌شود

پیش از بهینه‌سازی حذف کنید چند سال قبل که دربارهٔ برنامه‌نویسی مطالعه می‌کردم، به نقل‌قول جالبی برخوردم: «سریع‌ترین کد کدی است که وجود ندارد.» ـ کولین هنی به عبارت دیگر، سریع‌ترین راه برای انجام‌دادن کاری - خواه کامپیوتر بخواهد یک خط کد را بخواند، خواه انجام‌دادن یک فعالیت و تیک‌زدن آن در لیست فعالیت‌ها - این است که کلاً آن فعالیت حذف شود. به بیان دیگر، سریع‌ترین راه برای انجام‌دادن یک فعالیت آن است که آن را انجام ندهید. این مجوزی برای تنبلی نیست، بلکه پیشنهادی است برای گرفتن تصمیم‌های سخت. باید تا جایی که می‌توانید فعالیت‌های نامرتبط با مأموریت‌ها، ارزش‌ها و اهداف خود را حذف کنید.

فرق مهم و فوری «کار مهم به‌ندرت فوری است و کار فوری به‌ندرت مهم.» ـ دوایت آیزنهاور کارهای فوری آن‌هایی هستند که احساس می‌کنید سریع باید به آن‌ها واکنش نشان دهید؛ ایمیل، تماس‌های تلفنی و پیامک. برت مک‌کی می‌گوید: «فعالیت‌های مهم آن‌هایی هستند که به پیشبرد ارزش‌ها، اهداف و مأموریت‌های بلندمدت ما کمک می‌کنند.»

اغلب فکر می‌کنیم بهره‌وری یعنی هر روز کار بیشتری انجام دهیم، اما این اشتباه است. بهره‌وری یعنی کارهای مهم را مستمر انجام دهیم. مهم نیست روی چه چیزی کار می‌کنید، چیزهای واقعاً مهم تعدادشان کم است. بهره‌وربودن این نیست که همه‌جور کار را با حداکثر سرعت انجام دهید، بلکه این است که تعداد مشخصی کار مهم را مستمر و با سرعت متوسط انجام دهید. دلیل کارآمدی این راهبرد این است که اگر مهم‌ترین کارتان را ابتدای روز انجام دهید، همیشه مطمئنید کار مهمی انجام داده‌اید.

وارن بافت، بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار قرن بیستم، مقابل ۱۶۵ دانش‌آموز حیرت‌زدهٔ کلمبیایی ایستاده بود. دانش‌آموزی دستش را بلند کرد و از او خواست نظرش را دربارهٔ بهترین راه به منظور آماده‌شدن برای شغل سرمایه‌گذاری بیان کند. بافت، پس از اندکی تأمل، دسته‌ای کاغذ و گزارش تجاری را بیرون کشید و گفت: «هر روز پانصد صفحه مثل این‌ها را بخوانید. دانش همین است، مثل سود مرکب است، ذره‌ذره جمع می‌شود. همهٔ شما می‌توانید این کار را انجام دهید، ولی تضمین می‌کنم بسیاری از شما این کار را انجام نخواهید داد.»

انرژی‌تان را مدیریت کنید، نه زمان‌تان. پی برده‌ام خلاقیت من صبح‌ها گُل می‌کند. یعنی درست زمانی که سرحال هستم بهترین نوشته‌هایم را می‌نویسم و دربارهٔ بهترین راهبرد برای کسب‌وکارم تصمیم می‌گیرم. من فعالیت‌هایی را که به خلاقیت نیاز دارند صبح انجام می‌دهم و سایر فعالیت‌های تجاری مانند مصاحبه‌ها، پاسخ‌دادن به ایمیل‌ها، تماس‌های تلفنی، چتِ اسکایپ، تحلیل داده‌ها و حساب‌وکتاب‌ها را به بعدازظهر موکول می‌کنم. تقریباً همهٔ راهبردهای بهره‌وری دربارهٔ مدیریت بهتر زمان وسواس دارند، ولی وقتی حوصلهٔ کاری وجود ندارد، زمان به چه دردی می‌خورد؟!

لازمهٔ تسلط یافتن تمرکز و استمرار است.

برای درازمدت کار کنید، ولی پیشرفت خود را در کوتاه‌مدت بسنجید.

انجام کارهای بیشتر سبب نتایج سریع‌تر و بهتر نمی‌شود، انجام فعالیت‌هایی بهتر است که به نتایج بهتر می‌انجامد.

اگر مغز بدون ازهم‌گسیختگی و شاخه‌به‌شاخه‌پریدن می‌توانست از کاری به کار دیگر منتقل شود مشکلی نبود، ولی مشکل این‌جا است که نمی‌تواند. چندوظیفگی باعث می‌شود هر بار که از شاخه‌ای به شاخهٔ دیگر می‌پرید، تاوان فکریِ آن را بدهید. در روان‌شناسی به این غرامت ذهنی هزینهٔ سوئیچینگ‌ گفته می‌شود. هزینهٔ سوئیچینگ وقفه‌ای در عملکرد مغز است که آن را هنگام معطوف‌کردن توجه از یک فعالیت به فعالیت دیگر تجربه می‌کنیم. مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۳ در نشریهٔ جهانی مدیریتِ اطلاعات نشان داد عموم افرادی که هر پنج دقیقه (به‌طور میانگین) ایمیل خود را بازبینی می‌کنند، بعد از انجام این کار، تقریباً ۶۴ ثانیه طول می‌کشد تا دوباره به فعالیت قبلی خود بازگردند.

اثر دومینو صرفاً سلسله‌ای از رفتارهای جدید را سبب نمی‌شود، بلکه حتی تصور ذهنی ما را از خودمان تغییر می‌دهد.

اثر دومینو برمبنای یک اصل اساسی رفتار آدمی است؛ پایبندی و استمرار. رابرت سالدینی این پدیده را در کتاب کلاسیک خود با موضوع رفتار آدمی با عنوان تأثیر شرح داده است. حرف اصلی کتاب این است که مردم حتی اگر اندکی به هدف خود پایبند بمانند، همین پایبندی باعث می‌شود آن را جزئی از خودانگاره‌شان ببینند و به احتمال قوی به این تعهد درونی احترام بگذارند و بر آن استوار بمانند.

اثر دومینو چیست؟ اثر دومینو بیانگر آن است که با تغییر یک رفتار تأثیر آن، به صورت زنجیره‌ای از بازخوردها، سایر رفتارهای مرتبط را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد. مثلاً پژوهشی در سال ۲۰۱۲ از محققان دانشگاه نورث وسترن نشان داد که در گروهی از افراد، با اندکی افزایش تحرک روزانه، مصرف چربی آن‌ها کاهش یافته است. شرکت‌کنندگان مجبور نبودند چربی کمتری بخورند. آن‌ها صرفاً به‌دلیل کمتر نشستن جلوی تلویزیون خرده‌خواری‌شان کاهش و عادات غذایی‌شان بهبود یافت. یک عادت خاص عادتی دیگر را در پی دارد و این همان اثر دومینو است.

نسیم طالب کار را یکسره کرده و قاعده‌ای کلی برای همهٔ خواننده‌ها ارائه کرده است: «کتاب خوب در دومین دورِ مطالعه بهتر می‌شود، کتاب عالی در سومین دور. کتابی که ارزش دوباره خواندن ندارد ارزش خواندن ندارد.» در ادامهٔ راه... دانش در طول زمان افزایش می‌یابد. در فصل اول کتاب خرده‌عادت‌ها نوشتم: «یادگیری ایدهٔ جدید شما را نابغه نمی‌کند، ولی تعهد به یادگیری مادام‌العمر شاید.» یک کتاب، حتی اگر لحظه‌ای شما را تکان دهد، به‌ندرت می‌تواند زندگی‌تان را متحول کند. مهم آن است که هر روز کمی به بصیرت شما افزوده شود.

حتی اگر از هر مطالعه چیز جدیدی دستگیرتان نشد، باز هم ارزش دارد کتاب‌های خوب را چند بار بخوانید، چون مفاهیم ارزشمند با تکرار زیاد در ذهن حک می‌شوند. نویسندهٔ معروف، دیوید کین، می‌گوید: «چیزی را که فقط یک بار آموخته‌ای درواقع اصلاً نیاموخته‌ای یا لااقل آن‌قدر که بتواند تو را اساسی تکان بدهد نیاموخته‌ای. شاید به‌طور گذرا الهام‌بخش باشد، ولی طولی نمی‌کشد که انبوه عادت‌های دیرینه بر آن پیشی می‌گیرد.» تکرار مفاهیم مهم باعث تثبیت آن‌ها در ذهن می‌شود.

آدری هِپبورن اسطوره‌ای بود که در دههٔ ۱۹۵۰ به شهرت رسید و یکی از هنرپیشه‌های محبوب عصر خود شد. او اولین بازیگری بود که در سال ۱۹۵۳، تنها با بازی در یک نقش در فیلم تعطیلات رُمی، موفق شد جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن را از سه جشنوارهٔ اسکار، گولدن گلوب و بفتا دریافت کند. حتی امروز، با گذشت نیم‌قرن، او همچنان جزء پانزده نفری است که «ایگات» دارند؛ یعنی موفق شده‌اند همهٔ جوایز جایزهٔ اِمی، گِرمی، اسکار و تونی را از آن خود کنند.

عیب قانون بیست‌هشتاد این است که مسیر جدید هرگز شبیه اثربخش‌ترین انتخاب در آغاز راه نیست.