بریده‌هایی از کتاب قدرت شروع ناقص

آدری هِپبورن اسطوره‌ای بود که در دههٔ ۱۹۵۰ به شهرت رسید و یکی از هنرپیشه‌های محبوب عصر خود شد. او اولین بازیگری بود که در سال ۱۹۵۳، تنها با بازی در یک نقش در فیلم تعطیلات رُمی، موفق شد جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن را از سه جشنوارهٔ اسکار، گولدن گلوب و بفتا دریافت کند. حتی امروز، با گذشت نیم‌قرن، او همچنان جزء پانزده نفری است که «ایگات» دارند؛ یعنی موفق شده‌اند همهٔ جوایز جایزهٔ اِمی، گِرمی، اسکار و تونی را از آن خود کنند.

عیب قانون بیست‌هشتاد این است که مسیر جدید هرگز شبیه اثربخش‌ترین انتخاب در آغاز راه نیست.

کارایی در برابر اثربخشی شما فقط یک بار زندگی می‌کنید. چگونه می‌خواهید به بهترین شکل از آن استفاده کنید؟ استادان بهره‌وری اغلب پیشنهاد می‌کنند، به جای کارایی، بر اثربخشی تمرکز کنید. کارایی دربارهٔ کارِ بیشتر انجام‌دادن است، اثربخشی دربارهٔ کارِ درست انجام‌دادن. پیتر دراکر، مشاور مدیریت سرشناس، گفته است: «پیشرفت صرفاً به معنی بهره‌وری بیشتر نیست، بلکه به معنی بهره‌وری در انجام کارهای صحیح است. ولی چگونه «کارِ درست» را تشخیص می‌دهید؟ برای این منظور رویکردی مطمئن با عنوان اصل پارتو، مشهور به قانون بیست‌هشتاد، وجود دارد. قانون بیست‌هشتاد بیان می‌کند که در هر حوزهٔ خاص تعداد کمی از عوامل بخش عمدهٔ نتایج را به بار می‌آورند. مثلاً هشتاددرصد زمین‌های ایتالیا به بیست‌درصد مردم تعلق دارد. یا فقط بیست‌درصد تیم‌ها در ۷۵ درصد مسابقات قهرمانی اِن‌بی‌اِی برنده می‌شوند. ضرورتی ندارد که حتماً مجموع دو عدد صد شود. نکتهٔ اصلی این است که بخش کوچکی از عوامل، بخش عمدهٔ نتایج را ایجاد می‌کنند.

عیب اثربخشی آن است که به جای آینده بر بهینه‌سازی گذشته تمرکز می‌کند.