بریده‌هایی از کتاب نفس

کشیدن نفس‌های آهسته میزان دی‌اکسید کربن را افزایش می‌دهد. با افزایش دی‌اکسید کربن، استقامت هوازی ما زیادتر می‌شود.

مشخص شده است که غشای داخلی بینی پوشیده از بافتی است که با اندام‌های جنسی در ارتباط است. حتی فکر کردن در مورد روابط جنسی موجب تغییر در وضعیت این بافت، عطسه کردن و تحریکات دیگر می‌شود.

من دریافتم که بینی و دهانمان قرار نیست در زمان تولد، طفولیت یا حتی بزرگ‌سالی، همانی باشد که الان داریم. ما می‌توانیم وضعیت دهان و بینی‌مان را تغییر دهیم. می‌توانیم وضعیتی را که ظرف چند صد سال برای دستگاه تنفسی‌مان پیش آمده در مسیر معکوسی، به‌حالت اول برگردانیم. می‌توانیم حرکت عقربهٔ ساعت را به‌سمت گذشته برگردانیم و با اراده، خسارت‌هایی را که طی چند صد سال بر سر ما آمده‌اند جبران کنیم. تنها کاری که باید انجام دهیم جویدن و تقویت ماهیچه‌های فک، مقداری میوبازی و برگرداندن شکل دهان، بینی و صورت به وضعیت طبیعی و متوازن آن است.

عدها، هندرسون نوشت: «دی‌اکسید کربن اصلی‌ترین ماده‌ای است که در بدن موجود است و عملکردی مشابه هورمون دارد. تمام سلول‌های موجود در تمام ارگان‌های بدن در تولید این گاز سهیم‌اند. در حقیقت، دی‌اکسید کربن اصلی‌ترین مادهٔ اولیهٔ زندگی است که حیات و ارزش آن از ارزش اکسیژن بیشتر است.»

راهب‌ها با صدای بلند و تند نفس نمی‌کشند، بلکه چهارزانو می‌نشینند، آهسته و کم نفس می‌کشند و به‌حالت آرامش و استراحت کامل فرومی‌روند. با این روش، میزان متابولیسم بدنشان را تا ۶۴ درصد کاهش می‌دهند. این کمترین میزان کاهشی است که تابه‌حال در آزمایشگاه‌ها ثبت شده است.

دی‌اکسید کربن نه‌تنها موجب حملهٔ عصبی و اضطراب می‌شود، بلکه ممکن است به درمان آن هم کمک کند. به‌اعتقاد فینشتاین، سنگین نفس کشیدن و استنشاق دی‌اکسید کربن می‌تواند برای بدن و روان انسان فایده داشته باشد

بر اساس یک مطالعه، تخمین زده می‌شود که حدود ۸۰ درصد کارمندان اداری از بیماری و عارضه‌ای رنج می‌برند که به توجه نسبی و مستمر موسوم است. ما می‌توانیم ایمیلمان را بخوانیم، نامه‌ای بنویسیم، توییتر را مرور کنیم و این کارها را بارها انجام دهیم. هیچ وقت، روی کار خاصی تمرکز نمی‌کنیم. در حالت عدم تمرکز و بی‌توجهی، تنفسْ آهسته، ضعیف و نامنظم می‌شود. گاه برای نیم دقیقه یا بیشتر از آن، اصلاً نفس نمی‌کشیم. این عارضه آن‌قدر جدی است که انستیتو ملی بهداشت آمریکا در مورد آن چندین پژوهش انجام داده است.

امروزه، حبس نفس کاملاً با بیماری‌ها ارتباط دارد. ضرب‌المثلی هست که می‌گوید: «نفستان را حبس نکنید.» به ما گفته‌اند محروم کردن بدن از اکسیژن بد است. این حرف درست است.

در سال ۲۰۱۱، پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه رادبود هلند هوف را به آزمایشگاهی دعوت کردند و مشغول مطالعه روی او شدند. آن‌ها کوشیدند تا بفهمند او چگونه به انجام آن کارها نائل شده است. پس، در بازویش اندوتوکسین تزریق کردند. این پروتئین از مشتقات باکتری عفونی ئی. کولی است که موجب تهوع، سردرد، تب و عارضه‌هایی شبیه به آنفلوانزا می‌شود. ئی. کولی وارد رگ‌های هوف شد. هوف شروع کرد به تنفس با تکنیک تومو. او کوشید تا بدنش را وادار به مقابله با این باکتری کند. هیچ نشانه‌ای از تب یا استفراغ در او ظاهر نشد. چند دقیقه بعد، از روی صندلی برخاست و فنجان قهوه‌اش را برداشت و نوشید.

ما قادر نیستیم عمل‌های غیرارادی دیگری مانند فعالیت قلب، هاضمه یا خون‌رسانی را به یک عضو تحت ارادهٔ خود درآوریم، اما می‌توانیم تصمیم بگیریم چه زمانی و چگونه نفس بکشیم. مثلاً، آرام نفس کشیدن راه‌های ارتباطی را در طول عصب واگ باز می‌کند. باز شدن این مسیرها همان و برقراری آرامشی شبیه آرامش ناشی از فعالیت سیستم عصبی پاراسمپاتیک هم همان.