بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

شاید ما آدما گاهی اوقات در لحظه براثر عصبانیت یا برای ثابت کردن قدرت هامون کارهایی می‌کنیم که وقتی در خلوت خودمون به عقب برمی‌گردیم و فکر می‌کنیم. می‌بینیم که چقدر اشتباه کردیم و هیچ موقع سعی نکردیم درستش کنیم که ممکنه به خاطر غرورمون یا حتی بخاطر ثابت کردن خومون باشه.

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است. زندگی در شرایطی که هیچ چیز سرجایش نیست

عشقت را نثار هرکسی نکن، محبتت را، قلبت را، به هر آدمی هدیه نکن خودت باش این زندگی تو است

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

دنیا جای آدم های ضعیف نیست. دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن

خیلی از اتفاقات و مشکلاتی که در زندگی مان داریم راه حل دارند و می توانیم حلش کنیم. اما متقابلا خیلی چیز ها را باید پذیرفت، باید سعی کنیم ازش عبور کنیم چون کاری نمی‌شود باهاش کرد و باید خودت را بخششی به خاطر همهٔ روزایی که به خودت ظلم کردی. چون تو آدم مهم زندگیت هستی. قرار نیست جواب همه را بدهی، قرار نیست همه را خوشحال کنی، قرار نیست همه را از خودت راضی نگه داری؛ تو قرار است خودت را خوشحال و راضی کنی تو قرار است با خودت حال کنی.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

گاهی بهترین انتقام انتقام نگرفتن

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛

درست است بعضی درد ها سخت و سنگین و طاقت فرسا هستند اما ما می‌توانیم از دل آن یک اتفاق خوب دربیاوریم وقتی حلش کردیم آن مشکل را جز موفقیت هامون بنویسیم و ازش اعتماد به نفس بگیریم برای هدف های بعدی مون و ازش تجربه کسب کنیم برای اینکه دیگه مرتکب اشتباهات این چنینی نشویم و در کل بهتر است در برابر یک حادثه زرنگ باشیم و سعی کنیم بهترین عکس العمل را نشون بدهیم و فکر کنیم.

روانشناسی می‌گوید برای شناخت آدم ها ما حداقل نیاز به ۲۵۰ روز زمان داریم یعنی اگر هشت ماه روزی دو ساعت جدی باهم حرف بزنیم آن موقع می‌توانیم ادعا کنیم که تونستیم تا حدی همدیگر را بشناسیم و اگر بعد از آن هشت ماه هم هنوز مثل قبل همدیگر را دوست داشتین شاید شما برای هم ساخته شده باشید.

همه آدما اشتباه میکنن مگر نه؟ حتی اگر اون آدم مادرت باشد یا یک آدمی که خیلی بهش اعتماد داری.. ولی این دلیل بر این نمی‌شود تو به خاطر یک اشتباه هر چند بزرگ هر چند دردناک محبت آن آدم را نسبت به خودت فراموش کنی.

ما خدا نیستیم پس نه حق قضاوت داریم نه حق نابود کردن شخصیت یک آدم.

دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.

گاهی اوقات زودتر از آن چیزی که فکر می کنیم دیر می‌شود

دنیا جای آدم های ضعیف نیست. دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

به نظرم یکی از مشکلاتی که خیلی از ماها هنوز توانایی درکش را نداریم و بدون شناخت خودمون وارد رابطه‌ای می‌شویم و فکر می‌کنیم که عاشق شدیم و با دوست داشتن می‌شود همه چیز را حل کرد این است که توهم دوست داشتن را با دست داشتن واقعی اشتباه گرفتیم؛

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است