بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

گاهی اوقات فقط ناراحتی نمی دانی از چیست؟ نمی دانی از کیست؟ حتی شاید ناراحتی ات دلیل هم نداشته باشد

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است.

باور داشته باش پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست. پایان یعنی جایگاه‌ای که تو ساختی نه دنیای بی رحم برای تو.

هیچ وقت هیچ وقت سعی نکن مثل هیچ کس زندگی کنی. همیشه یک سبک زندگی مخصوص خودت را داشته باش در حقیقت گاو بنفش خودت باش میدانی یعنی چه؟ یعنی یک چیز خاص که آدم ها تو را از روی آن حرکت بشناسند و این به معنی تفاوت داشتن با بقیه نیست؛ این به معنی داشتن یک زندگی مخصوص خودت است

حتی اگر همه دنیا برایم سیاه باشد، وقتی هنوز ته قلبم روشن است پس یعنی زمان زیادی تا خوشبختی نمانده است.

چقدر این شعر از افشین یدالهی قشنگ و قابل لمس بود برایم. یک روز میایی که من دیگر دچارت نیستم .... از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم... یک روز میای که من نه عقل دارم نه جنون، نه شک به چیزی، نه یقین مست و خمارت نیستم، شب زنده داری می‌کنی تا صبح زاری می‌کنی تو بی قراری می‌کنی من بی قرارت نیستم، پاییز تو سر می رسد، قدر زمستانی و بد گل میدهی نو میشوی اما من در بهارت نیستم.

اصلا بگذار حرف بزنند اگر گفتن نمی‌توانی تو دقیقا همان راه را برو تو باید خودت را ثابت کنی اما نه، به آن ها تو به خودت و آرزو هایت بدهکار هستی، پس باید ادامه بدهی. جسور باش. دنیا به آدم های بلند پرواز نیاز دارد.

دنیا جای آدم های ضعیف نیست. دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن. شاید از نظر خیلیا که هنوز غرق هستن در افکار قدیمی و پوسیده شون که یک دختر نباید قوی باشد، باید فرمانرو باشد نه فرمانده باید، لطیف باشد و از همه دردناک تر باید ضعیف باشد تا لطافتش حفظ بشود

هیچ کس یک رفیق واقعی نمی‌شود.

وقتی تو خودت را دوست داشته باشی می‌توانی دنیای بهتری برای خودت بسازی، وقتی خودت را دوست داشته باشی و از وجود خودت احساس شادی کنی آدم های درست هم وارد زندگیت میشوند و منتظر نباش کسی بیاید که حال تو را خوب کند چون این وظیفه توهست.

گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم

شاید هر کدام از ما تا وقتی یک چیز را داریم هیچ وقت قدرش را نمی دانیم ولی وقتی از دستش می‌دهیم انگار بیشتر عاشقش می‌شویم

من به این نتیجه رسیدم که ما حق نداریم ناامید بشویم ولی حق داریم خسته بشویم، حق نداریم جا بزنیم ولی حق داریم استراحت کنیم، حق نداریم خودمان را شکست خورده خطاب کنیم ولی حق داریم از شکست‌هامان تجربه بگیریم برای موفقیت هامون.

روانشناسی می‌گوید برای شناخت آدم ها ما حداقل نیاز به ۲۵۰ روز زمان داریم یعنی اگر هشت ماه روزی دو ساعت جدی باهم حرف بزنیم آن موقع می‌توانیم ادعا کنیم که تونستیم تا حدی همدیگر را بشناسیم و اگر بعد از آن هشت ماه هم هنوز مثل قبل همدیگر را دوست داشتین شاید شما برای هم ساخته شده باشید.

انقدر جسور باش که برای آرزو هایت دنبال تشویق نباشی

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛

بغلم کرد و بهم گفت گریه کنم که خالی بشوم و همه چیز را درون خودم نریزم. این حرف مثل یک تبر سد بغض من را شکوند و اشک هایم بدون تعلل ریخت و دیگر بند نیامد تا وقتی که آرام شدم.

کسی باید کنار ما باشد که برای حضور و بودنش مجبور نباشی خودت را به آدمی که دلت نمی خواهد تبدیل کنی

دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن.

دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.