بریده‌هایی از کتاب رازی در میان نیست

کیفیت در گرو جزئیات است.

زندگی درون تئاتر خواناتر و فشرده‌تر است زیرا غلیظ‌تر است. کاهش ِ مکان و فشردگی زمان نوعی عصاره را پدید می‌آورد.

بازیگر و کارگردان باید همان فرایندی را طی کنند که نویسنده طی کرده است، یعنی باید آگاه باشند که اگر واژه‌ای بسیار معمولی به نظر می‌آید در واقع چنین نیست. بلکه در درونش و در سکوتِ پیش و پسش، پیچیدگی ناگفته نیروهایی موج می‌زند که میان شخصیتها جاری است.

فقط از دست اَبَر انسان برمی‌آید که بتواند توجه مخاطب را پیوسته تازه نگه دارد و آن اصالت و تازگی و شدتی را بیابد که هر لحظه می‌طلبد. به همین دلیل است که در دنیای تئاتر، در مقایسه با دیگر شکلهای هنری، شمار شاهکارها چنین اندک است.

چشم تماشاگر، نخستین عاملِ یاریگر است. اگر بپذیریم که دقت و توجه تماشاگر انتظاری بجاست که می‌خواهد در تمامی لحظات چیزی بی‌دلیل رخ ندهد، نیز اگر بپذیریم که واکنش وی نه از سر بی‌اعتنایی و بی‌رمقی بلکه از سر هشیاری است آن‌گاه درمی‌یابیم که تماشاگر نقشی منفعل ندارد.

در تئاتر، «باری به هر جهت» بودن، دشمنی است که هم عظیم است و هم زیرک.

برای اینکه نیتِ بازیگر کاملاً آشکار، ذهنش هشیار، احساسش واقعی، و بدنش متوازن و تنظیم شده باشد، سه عنصر باید در هماهنگی کامل باشند ــ اندیشه، احساس، بدن. فقط در این صورت است که بازیگر می‌تواند به شور و شدتی دست یابد که از شور و شدت مشابه در هنگامی که مثلاً در منزلش نشسته بیشتر باشد.

بازیگران ما که تمرینهای آکروباتی انجام می‌دهند این کارشان نه به منظور کسب مهارتهای آکروبات بازی بلکه برای کسب حساسیت است. بازیگری که هرگز تمرین و نرمش نمی‌کند «از شانه به بالا بازی می‌کند».

در واقع، حساسیت در زبان و چهره یا انگشتان آسان است ولی آنچه طبیعت به آدمی نمی‌بخشد و باید آن را با کار و تلاش به دست آورد همین حساسیت در بقیه اعضای بدن است، در کمر، در پاها، در پشت. حساسیت یعنی اینکه بازیگر در تمامی لحظات با تمامی اعضای بدنش تماس و ارتباط داشته باشد؛ و چون حرکتی را آغاز کند از جای دقیقِ تک تک اعضایش آگاه باشد.