بریده‌هایی از کتاب بازی موقعیت

مغز پستاندار طوری تکامل یافته که تمنای ترشح مجدد سروتونین را داشته باشد. خیال می‌کنیم اگر به آن برسیم، همیشه شاد خواهیم بود، اما سروتونین به‌سرعت می‌سوزد. انتخاب طبیعی مغزی طراحی کرده که ما را باانگیزه نگه دارد.

مدل بیماری این توهم را به وجود می‌آورد که دیگران همیشه از سروتونین بهره‌مندند. گویا «کله‌گنده‌ها» راحت آن را به دست می‌آورند، اما در حق ما بی‌انصافی شده. این تصور غلط است. هیچ شاهراهی به‌سوی سروتونین وجود ندارد.

وقتی تلاش برای چیرگی اجتماعی به در بسته می‌خورد، کورتیزول باعث می‌شود این حالت را تهدیدی برای ادامهٔ حیات بدانیم.

آنچه ما انسان‌ها را از حیوانات دیگر متمایز می‌کند قشر مغزی بزرگمان است که زبان و هوشیاری نسبت به آینده را در اختیارمان می‌گذارد. مغز حیوانی نمی‌تواند زبان را پردازش کند یا به آینده بیندیشد. به همین دلیل است که مغز حیوانی درونمان نمی‌تواند درست بگوید چرا احساس خوب یا بدی داریم؛ و باز به همین دلیل است که به تبعات بعدی کارهایی که امروز حس خوبی در ما به وجود می‌آورند اهمیت نمی‌دهد.