بریده‌هایی از کتاب بازی موقعیت

حیوانات قدرت دیگران را بر اساس ظاهرشان قضاوت می‌کنند. مغز پستانداریِ ما همیشه ظاهر دیگران را قضاوت می‌کند و بنابراین تصور می‌کنیم آن‌ها هم ما را قضاوت می‌کنند.

با سه گام ساده می‌توان این کار را انجام داد: میل پستاندارانه به اعتبار اجتماعی را بپذیریم. گام‌های کوچکی که مایهٔ افتخارمان باشند طراحی کنیم و برداریم. گام‌های جدید را تکرار کنیم تا مسیر عصبی جدیدی ساخته شود.

حس پوچی از دستاوردهایتان حاصل می‌شود، نه از فقدان دستاورد.

اقداماتی انجام دهید که به آن‌ها افتخار می‌کنید؛ آن‌وقت سروتونین جاری می‌شود.

حواس‌پرتی به این دلیل فراگیر است که نتیجه می‌دهد. البته اگر درنده‌ای واقعی در کمین بود، این کارها فایده نداشت، اما وقتی خطرها خیالی‌اند، با منحرف کردن ذهن می‌توان به آسودگی‌خاطر رسید.

معلمی که به دانش‌آموزش کمک می‌کند، لذت می‌برد از این حس که اندوختهٔ دانشش زنده می‌ماند. انسان‌ها هرم می‌ساختند، سمفونی می‌نوشتند و تکنولوژی می‌ساختند، چون خلق چیزی ماندگار باعث فروکش کردن احساس خطر می‌شود. موقعیت می‌تواند میراثمان را تقویت کند، پس به خلاصی از کورتیزول هم کمک می‌کند.

ترس از فناپذیری زمانی فروکش می‌کند که چیزی ایجاد کنیم که بعد از مرگمان باقی می‌ماند. در بخش اعظم تاریخ بشر، آن چیز همان فرزند بوده.

اگر در موقعیتی دیدگاهمان با دیدگاه گروه یکی نباشد، ممکن است از گروه اخراج شویم و آن‌وقت مغز پستانداری‌مان این موضوع را تهدیدی حیاتی به شمار می‌آورد. پس روی واقعیت‌هایی تمرکز می‌کنیم که با دیدگاه گروه همخوانی دارند و واقعیت‌های نقض را نادیده می‌گیریم.

گریه تنها مهارت مادرزادی ماست.

قشر مغزی بزرگمان برای پیش‌بینی طراحی شده. در بهار محصولات کشاورزی می‌کاریم، چون رفع گرسنگی در پاییز را پیش‌بینی می‌کنیم. برای بچه‌هایمان ازخودگذشتگی می‌کنیم، چون بقای نسلمان را پیش‌بینی می‌کنیم. کورتیزول امروز را تحمل می‌کنیم، چون سروتونین فردا را پیش‌بینی می‌کنیم.

اگر قرار است دانش‌آموزان مهارت‌های ارزشمندی کسب کنند، باید یاد بگیرند پس از هر بار شکست، دست از تلاش برندارند. اگر یاد گرفته باشند هر مشکلی را بی‌عدالتی به شمار بیاورند، قادر به چنین کاری نخواهند بود. وقتی کسی لذت یادگیری را تجربه کند، مشتاق می‌شود بیشتر بیاموزد.

فکرِ به دست آوردن آبرو پس از خودکشی چنان پاداش بزرگی است که بر فکر مرگ غلبه می‌کند. منطقاً با عقل جور درنمی‌آید، اما وقتی فکر خودکشی احساس فرودستی را از بین ببرد، از منظر مغز پستانداری باعث تقویت بقاست.

شاید وقتی به یاد فردی قلدر می‌افتید، خشگمین شوید و جانانه از فرد توسری‌خور حمایت کنید. اما وقتی توسری‌خور غالب می‌شود، او هم مثل پیشینیانش رفتار می‌کند. پس به‌جای تن دادن به مفاهیم سادهٔ خوب‌ها و بدها، بهتر است به این فکر کنیم که برتری‌جویی اجتماعی چه نتایج مفیدی در بر دارد.

وقتی حیوانات شکاری در کمین باشند، پستانداران با هم پیوند می‌یابند؛ وقتی هم که به حمایت اجتماعی دست پیدا کنیم، مغز با اُکسی‌توسین به ما پاداش می‌دهد. سروتونین زمانی اضافه می‌شود که اتحاد شما قوی‌تر از اتحاد آن‌ها باشد.

داشتن «خانوادهٔ خوب» بدون هیچ زحمتی موقعیتی اجتماعی در اختیارمان می‌گذارد. امروزه معمولاً این ذهنیت را به سخره می‌گیرند، اما اگر با خودمان صادق باشیم، وقتی می‌شنویم کسی با فرد مشهوری نسبت خانوادگی دارد گوش‌هایمان تیز می‌شود.

مغزی که در راستای بقا تکامل یافته چرا باید به مهارت‌هایی افتخار کند که برای بقا بد هستند؟ چون تأیید اجتماعی مزیتی است برای ادامهٔ حیات. اگر داشتن مهارت ناسالمی در گذشته باعث تأیید از سوی دیگران شده باشد، مغزمان انتظار دارد با تکرار همان مهارت ناسالم دوباره احساس خوشایند را تجربه کنیم.

مغز پستاندار طوری تکامل یافته که تمنای ترشح مجدد سروتونین را داشته باشد. خیال می‌کنیم اگر به آن برسیم، همیشه شاد خواهیم بود، اما سروتونین به‌سرعت می‌سوزد. انتخاب طبیعی مغزی طراحی کرده که ما را باانگیزه نگه دارد.

مدل بیماری این توهم را به وجود می‌آورد که دیگران همیشه از سروتونین بهره‌مندند. گویا «کله‌گنده‌ها» راحت آن را به دست می‌آورند، اما در حق ما بی‌انصافی شده. این تصور غلط است. هیچ شاهراهی به‌سوی سروتونین وجود ندارد.

وقتی تلاش برای چیرگی اجتماعی به در بسته می‌خورد، کورتیزول باعث می‌شود این حالت را تهدیدی برای ادامهٔ حیات بدانیم.

آنچه ما انسان‌ها را از حیوانات دیگر متمایز می‌کند قشر مغزی بزرگمان است که زبان و هوشیاری نسبت به آینده را در اختیارمان می‌گذارد. مغز حیوانی نمی‌تواند زبان را پردازش کند یا به آینده بیندیشد. به همین دلیل است که مغز حیوانی درونمان نمی‌تواند درست بگوید چرا احساس خوب یا بدی داریم؛ و باز به همین دلیل است که به تبعات بعدی کارهایی که امروز حس خوبی در ما به وجود می‌آورند اهمیت نمی‌دهد.