بریده‌هایی از کتاب بازی موقعیت

نیاز نیست گام‌های عظیمی برداریم تا به قطره‌ای از این مادهٔ شیمیایی شادی‌آور برسیم. گام‌های ساده هم جوابگوست، مادامی که بعد از آن گام دیگری باشد.

سروتونین به‌شکل موج‌های کوتاه ترشح می‌شود، پس همیشه باید برای ترشح سروتونین بیشتر، تلاش بیشتری کرد. مغز به پاداش‌هایی که نصیبمان می‌شود عادت می‌کند، پس به لحظه‌های «جدید و بهبودیافته‌ای» از قدرت نیاز داریم تا سروتونین دوباره تحریک شود.

سروتونین برای تحریک اقدامات در راستای ادامهٔ حیات تکامل یافته، نه اینکه همیشه بی‌دلیل در جریان باشد.

هدف تکامل شادی بیشتر در ما نیست

حیوانات قدرت دیگران را بر اساس ظاهرشان قضاوت می‌کنند. مغز پستانداریِ ما همیشه ظاهر دیگران را قضاوت می‌کند و بنابراین تصور می‌کنیم آن‌ها هم ما را قضاوت می‌کنند.

با سه گام ساده می‌توان این کار را انجام داد: میل پستاندارانه به اعتبار اجتماعی را بپذیریم. گام‌های کوچکی که مایهٔ افتخارمان باشند طراحی کنیم و برداریم. گام‌های جدید را تکرار کنیم تا مسیر عصبی جدیدی ساخته شود.

حس پوچی از دستاوردهایتان حاصل می‌شود، نه از فقدان دستاورد.

اقداماتی انجام دهید که به آن‌ها افتخار می‌کنید؛ آن‌وقت سروتونین جاری می‌شود.

حواس‌پرتی به این دلیل فراگیر است که نتیجه می‌دهد. البته اگر درنده‌ای واقعی در کمین بود، این کارها فایده نداشت، اما وقتی خطرها خیالی‌اند، با منحرف کردن ذهن می‌توان به آسودگی‌خاطر رسید.

معلمی که به دانش‌آموزش کمک می‌کند، لذت می‌برد از این حس که اندوختهٔ دانشش زنده می‌ماند. انسان‌ها هرم می‌ساختند، سمفونی می‌نوشتند و تکنولوژی می‌ساختند، چون خلق چیزی ماندگار باعث فروکش کردن احساس خطر می‌شود. موقعیت می‌تواند میراثمان را تقویت کند، پس به خلاصی از کورتیزول هم کمک می‌کند.