بریده‌هایی از کتاب رویای نیمه‌شب

به ریحانه نگاه کردم. لبخند می‌زد و از شادی اشک می‌ریخت. چقدر لبخندش زیبا بود! آرزو کردم کاش زمان می‌ایستاد تا او هم‌چنان با لبخندِ امیدآفرینش نگاهم کند!

«بگذار کارهایم فقط برای رضای تو باشد. تو هم مرا به آنچه رضای توست، راضی و خوش‌حال کن!»

تشرف ابوراجح به محضر امام زمان (عج) و بهبودش به شکلی که در داستان آمده، واقعی است.

گاهی واقعیت آن‌قدر عجیب و باورنکردنی است که آدم را گیج می‌کند.

در دل به خدا گفتم: «بگذار کارهایم فقط برای رضای تو باشد. تو هم مرا به آنچه رضای توست، راضی و خوش‌حال کن!»

با خود گفتم: «اگر همان‌طور که ابوراجح می‌گوید، شیعیان، امام و پیشوایی دارند چرا این بیچاره‌ها را از این عذاب و شکنجه نجات نمی‌دهد؟ عذابی که این‌ها می‌کشند از رنجی که اسماعیل ‌هرقلی می‌کشید، کمتر نیست.»

«ذهن و دلت این‌جا نیست. کجاست؟ نمی‌دانم. باید کاری کنی که نزد صاحبش برگردد.»

شنیده‌ام دخترش حافظ قرآن است و به زن‌ها قرآن و احکام یاد می‌دهد. چقدر خوب است که همسر آدم، چنین کمالاتی داشته ‌باشد!

‌در بزرگواری یک مرد همین بس که عیب‌هایش را بشود شمرد.

ریحانه گفت: «خدا را شاکر باشید که عاقبت، امام و مولای خودتان را شناختید.» - حق با توست دخترم. ساعتی قبل افسوس می‌خوردم که ابوراجح در گمراهی خواهد مُرد. حالا دریغ می‌خورم که خودم عمری را به بی‌راهه رفته‌ام؛ اما از این ‌که بالأخره راه راست را یافتم، خدا را شکر می‌کنم.

بی‌درنگ گفت: «قرار نیست ایشان در هر کاری، دخالت مستقیم داشته باشند. ارادۀ خداوند این است که مردم شرایط خود را تغییر دهند و برای بهبود اوضاع زندگی‌شان بکوشند. اگر غیر از این باشد، همه دست روی دست می‌گذارند و در انتظار کمک‌های مستقیم آن ‌حضرت می‌نشینند.»

گاهی فرار یا سکوت، دست کمی‌ از خیانت یا جنایت ندارد.

زندگی هم مثل جریان آب و قایق می‌گذرد و غم‌ها و شادی‌هایش به فراموشی سپرده می‌شود.

چیز غریبی نیست که امام‌زمانمان به یکی از شیعیان خود سر بزند و گرفتاری او را برطرف کند.

کسانی که ثروت و قدرت ندارند، خیال می‌کنند اگر این دو را داشته باشند، به هر چیزی می‌توانند دست پیدا کنند. اشتباه می‌کنند. نمونه‌اش عشق است.

در دل به خدا گفتم: «بگذار کارهایم فقط برای رضای تو باشد. تو هم مرا به آنچه رضای توست، راضی و خوش‌حال کن!»

انسان چطور می‌توانست با بی‌تفاوتی، در جایی به زندگیِ راحت خود مشغول باشد که در کنارش، ده‌ها نفر بی‌گناه در سیاه‌چال، بدترین لحظه‌ها را می‌گذراندند و هیچ امیدی به ادامۀ حیات خود نداشتند!

- چرا امام‌زمان شما، شیعیانی را که در سیاه‌چال مرجان‌صغیر گرفتارند، نجات نمی‌دهد؟ انگار جواب را از پیش آماده داشت. بی‌درنگ گفت: «قرار نیست ایشان در هر کاری، دخالت مستقیم داشته باشند. ارادۀ خداوند این است که مردم شرایط خود را تغییر دهند و برای بهبود اوضاع زندگی‌شان بکوشند. اگر غیر از این باشد، همه دست روی دست می‌گذارند و در انتظار کمک‌های مستقیم آن ‌حضرت می‌نشینند.»

اندیشیدم که زندگی هم مثل جریان آب و قایق می‌گذرد و غم‌ها و شادی‌هایش به فراموشی سپرده می‌شود.

اما می‌دانم عشق، بدون آن‌ که اجازۀ ورود ‌بگیرد، هجوم می‌آورد