بریده‌هایی از کتاب آیین دوست یابی

قاعدهٔ ششم: کمترین پیشرفتی را نیز مورد تحسین و ستایش قرار دهید و از تمام پیشرفت‌ها تمجید کنید. در ستایش‌هایتان از صمیم‌قلب رفتار کنید و در تحسین‌هایتان سخاوتمند باشید.

به گذشتهٔ خودم که می‌نگرم، زمان‌هایی به یادم می‌آید که شاید چند کلمهٔ تحسین‌آمیز آیندهٔ مرا در کل تغییر می‌داد.

قاعدهٔ سوم: قبل از انتقاد از طرف مقابلتان، دربارهٔ اشتباهات خودتان صحبت کنید.

«زمانی رئیس‌جمهور را شناختم که فهمیدم بهترین شیوه درجلب توجه او به یک ایده این است که آن ایده را به طور غیرمستقیم در ذهن او بنشانم و او را به آن علاقه‌مند کنم و فرصت دهم خودش راجع به آن فکر کند.

بنابراین اگر آرزو دارید هم‌صحبت خوبی باشید، بیش از همه شنوندهٔ دقیقی باشید

حدود ۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، شاعر رومی، پوبلیلیوس سیروس گفته بود: «ما موقعی به دیگران علاقه‌مند می‌شویم که آنها به ما علاقه‌مند شوند.»

اگر می‌خواهیم با دیگران دوست شویم، پس با نشاط و شور و شوق با آنها خوش و بش و احوالپرسی کنیم.

او می‌گفت: «من همواره توانایی‌ام در ایجاد اشتیاق و شور و شوق در کارگران را مد نظر دارم و آن را می‌پرورانم. این بزرگ‌ترین سرمایه‌ای است که من دارم. بهترین راه پرورش و تقویت ویژگی‌ها و خصوصیت‌های برتر موجود در یک شخص، قدردانی، تشویق و دلگرمی است. هیچ‌چیز به اندازهٔ انتقاد از طرف مافوق، بلندهمتی و آرزوهای آدمی را از بین نمی‌برد. من هرگز کسی را مورد انتقاد و نکوهش قرار نمی‌دهم. به نظر من باید برای کار کردن به افراد انگیزه داد. به همین دلیل به ستایش و تحسین علاقه‌مند، و از عیب‌جویی و ایرادگیری بیزارم. وقتی از چیزی خوشم می‌آید، قلباً آن را تصویب و تصدیق می‌کنم و در تحسین‌ها و تشویق‌هایم زیاده‌روی و اسراف هم می‌کنم.»

زندگی همهٔ کشتی‌های رؤیایی او را با صخره‌هایی تیز و ویرانگرانه درهم شکست، اما در جزیره‌های آفتابی آرام و زیبای جنون، تمام کشتی‌هایش به سمت بندرگاه حرکت کردند، در حالی که رؤیا امواج ملایمی داشت و باد با بادبادن‌های کشتی موسیقی جذابی را برایش می‌نواختند.

رهبری به کسی که می‌تواند صحبت کند روی می‌آورد.

اگر با خواندن این کتاب فقط به یک نتیجه و یک نکته برسید، (تمایل بیشتر به فکر کردن بر حسب دیدگاه دیگران و نگریستن به امور از زاویهٔ دیدگاه آنها)، اگر پس از پایان این کتاب فقط به همین یک نکته اعتقاد یافتید، می‌توان گفت یکی از سنگ بناهای آیندهٔ شغلی خود را پیدا کرده‌اید.

پروفسور ویلیام جیمز از دانشگاه هاروارد به عادت می‌گفت که میانگین افراد فقط ۱۰ درصد از توانایی‌های نهفتهٔ ذهنی‌شان را شکوفا می‌کنند.

آنها بسیار زود پی برده بودند که اگر کسی آرزو داشته باشد کلاه کاپیتانی را بر سرش بگذارد و کشتی تجارت را هدایت کند، شخصیت و توانایی برتر در صحبت کردن برایش به مراتب مهم‌تر از دانش وسیعی است که در زمینهٔ افعال لاتین یا داشتن برگه‌های فارغ‌التحصیلی پوست گوسفندی از دانشگاه هاروارد (کنایه از مدرک تحصیلی) است.

اگر به فرزند، همسر یا کارگرتان بگویید که در زمینهٔ خاصی بی‌استعداد و کندذهن است، آمادگی یادگیری آن را ندارد و تمام کارهایش نادرست است، حتی کوچک‌ترین انگیزه برای پیشرفت در آنها را هم از بین خواهید برد.

توانایی‌های انسان‌ها با انتقاد پژمرده می‌شوند، و از طرف دیگر با تشویق و ترغیب به شکوفایی می‌رسند.

«ما در مقایسه با آنچه باید باشیم، فقط نیمی از آن میزان هوشیار هستیم. ما فقط از بخش کوچکی از منابع فیزیکی و ذهنیمان استفاده می‌کنیم. اگر بخواهم این قضیه را بیشتر بررسی کنم باید بگویم تک‌تک انسان‌ها در حصار ضخیمی از محدودیت‌هایشان زندگی می‌کنند. آنها نیروهای گوناگونی دارند که به عادت در استفاده از آنها ناکام می‌مانند.»

چه خوب است که حتی کوچک‌ترین پیشرفتی را بستاییم. این رفتار به طرف مقابلمان القا می‌کند که پیشرفتش را ادامه دهد.

قاعدهٔ چهارم: به جای اینکه مستقیماً دستور بدهید، سؤال کنید.

افراد زیادی انتقادشان را با تحسین صادقانه شروع می‌کنند و بعد از آن با گفتن کلمهٔ «اما»، در انتها جمله‌ای نکوهشی ادا می‌کنند.

د و بعد از آن با گفتن کلمهٔ «اما»، در انتها جمله‌ای نکوهشی ادا می‌کنند.