بریده‌هایی از کتاب امام من

درهای نجات خدا، از کفر، از آلودگی، از پستی دنیا به روی همه باز است. آسیه در قلب فرعونیت، مسلمان شد؛ همسر نوح نبی در قلب توحید، کافر شد؛ امکان ندارد خدا، وسایل و اسباب عالم را به نفع انسان و در جهت رشد و کمالش نچیده باشد، و امکان ندارد من و شما را از این امکانات نصیبی ندهد. اما؛ بسیار امکان دارد که من و شما خودمان نخواهیم. خودمان پس بزنیم، خودمان دچار غرور و تکبر بشویم خودمان چشم ببندیم و نخواهیم که ببینیم. خودمان بمانیم غرق در لذت‌های ناچیز مادی و شهوانی دنیا! خدا آورده ما را که بزرگمان کند، شبیه خود کند و بی‌نهایت‌مان...؛ خدا چیده دنیا را که ببینیم و نخواهیم و دل نبندیم و برویم دنبال او، نه دنیا!

امام برای من نه یک اسم است، نه یک حس امام برای من اصالت زندگی است اول و آخر و اصل و فرع و بود و نبود همه‌ی زندگیم است. آقا جان! من برای شما که هستم؟! یک فدایی می‌پذیری مرا؟ دوستت دارم عزیز

خدا ظلم نمی‌کند. هیچ‌وقت و هیچ‌جا به هیچ‌کس! حتی ذره‌ای؛ همین که من و شما در این دنیای وسیع و عجیب، بی‌همراه و هم‌دل و معلم و پیامبر و امام و راه‌بر رها نشده‌ایم... خدا رهایمان نکرده... اولین مخلوق عالم یک پیامبر است... اولین انسان روی کره‌ی زمین یک پیامبر است... اول راهنما فرستاده، هادی و دست‌گیر... بعد ما را خلق کرده...؛ که حتی برای لحظه‌ای و ذره‌ای هم زندگی‌مان خراب نشود... برای خواب‌مان، خوراک‌مان، کلاممان‌، پوشش‌مان، رابطه‌هایمان، دید و ندیدمان و... انسان‌ها خودشان امام را رها می‌کنند، تکیه بر قوانین بین‌المللی و من‌درآوردی آدمی‌زاد می‌کنند، اما کتاب خدا و احادیث و روایات را نمی‌خوانند و با مَن‌مَن کردن خودشان، همقدم شیطان می‌شوند. خودت دستت را بیرون نکشی، خدا دستت را رها نمی‌کند

باید اثبات کنیم ایستادن را، ایمانمان را، نترسیدن را، نامردی نکردن را... باید اثبات کنیم که خسته‌ایم از وضعیت موجود، از نبود امام، از ظلم‌ها و بی‌عدالتی‌ها... خدا یازده‌بار قدم پیش گذاشت و مردم نامردی کردند. این بار نوبت ماست... باید اثبات کنیم که مهدی فاطمه(عج) را می‌خواهیم... بیشتر از خودمان... فراتر از دنیایمان...

نه غرب به شرق برتری دارد و نه شرق به غرب. برتری از چهار جهت با کسی است که در محوریت عالم با مرکزیت خدا قرار بگیرد. عالم هستی و مردمانش زیر پرچم ولی خدا به وحدت می‌رسند. و توحید هیچ نیست الا الله.

خدا، داستان نجات بشر آخرِ زمان‌ها و برای همه‌ی امت‌ها و میان همه‌ی اقوام و ملل را به‌گونه‌ای ترسیم کرده که شرق و غرب عالم را به وحدت می‌رساند.

مردی از قم، مردم را به حق فرا می‌خواند، گروهی چون پاره‌های آهن همراه او جمع می‌شوند که بادهای تند آنان را منحرف نمی‌کند. از نبرد خسته نمی‌شوند و نمی‌ترسند و عاقبت از آنِ پرهیزکاران است... امام کاظم(ع) این را فرمودند. - بحارالانوار، ج ۵۷، ص ۲۱۵

برای من سخت است که همه را ببینم و تو را نبینم!

علی‌بن‌بابویه جوان مؤدبی بود که دلش با مهدی فاطمه(عج) انس داشت. ازدواج کرده‌بود اما بچه‌دار نمی‌شد. نامه‌ای نوشت و داد دست حسین بن‌روح؛ سومین سفیر امام. حسین نامه را خدمت حضرت برد و جواب آورد که: برای تو دعا کردیم و خداوند تو را به‌زودی دو فرزند نیکو کرامت می‌کند... یکی از آن دو فرزند شد محمد، معروف به شیخ صدوق... عالمی که افتخار شیعه است؛ و دیگری شد حسین... معلم جوان‌های بسیاری که این جوان‌ها از فضلا و محدثین شدند.

همه را که کشتند، ماند امام سجاد(ع). صحرای غریبی بود کربلا، امام تنهایی بود بعد از عصر عاشورا باید تشکیلاتی می‌بست برای دنیای اسلام. پنهانی، در غربت و کنترل شدید... امام روشی دیگر برگزید... دعا و مناجات و تربیت غلامانی که می‌خرید، آموزش می‌داد و آزادشان می‌کرد. شیعیانی پابه‌رکاب که از سراسر دنیای اسلام بودند، می‌رفتند و آدابی را که آموخته بودند در شهر و دیارشان آموزش می‌دادند... کلام تربیتی امام سجاد شد؛ صحیفه‌ی سجادیه. حجت‌بن‌الحسن برای نزدیکی به خودش، یارانش را در حیطه‌ی صحیفه‌ی سجادیه تربیت می‌کند... - صحیفه‌ی سجادیه بخوان...

خودت دستت را بیرون نکشی، خدا دستت را رها نمی‌کند.

هزاران ابزار و بهانه تو را از امامت دور می‌کنند؛ تو اما عمر کوتاهی داری، شاید هفتاد‌سال... پی حرف شهوت‌ران‌های مجازی وکم‌سوادهای درس‌خوانده بروی، زندگی‌ات را بر باد داده‌ای.

اینک نشسته بر دلم غم‌های عالم امروز هم بی تو گذشت آقای عالم امروز هم از تو خبر حتی نیامد شب آمد و من ماندم و غم‌های عالم تلخ است بر ما بی تو لذت‌های دنیا زشت است بی تو زندگی زیبای عالم تنهایی ما با تو تنها می‌شود پر

اما در این مدت غیبت؛ مردم از خود، شوری برای خواستن امام و اطاعت از او نشان ندادند، حرکتی برای جبران زشتی‌ها نکردند، غرق دنیا و بازی‌های خودشان ماندند.

خدا رهایمان نکرده... اولین مخلوق عالم یک پیامبر است... اولین انسان روی کره‌ی زمین یک پیامبر است... اول راهنما فرستاده، هادی و دست‌گیر... بعد ما را خلق کرده...؛ که حتی برای لحظه‌ای و ذره‌ای هم زندگی‌مان خراب نشود... برای خواب‌مان، خوراک‌مان، کلاممان‌، پوشش‌مان، رابطه‌هایمان، دید و ندیدمان و... انسان‌ها خودشان امام را رها می‌کنند، تکیه بر قوانین بین‌المللی و من‌درآوردی آدمی‌زاد می‌کنند، اما کتاب خدا و احادیث و روایات را نمی‌خوانند و با مَن‌مَن کردن خودشان، همقدم شیطان می‌شوند.

نه غرب به شرق برتری دارد و نه شرق به غرب. برتری از چهار جهت با کسی است که در محوریت عالم با مرکزیت خدا قرار بگیرد. عالم هستی و مردمانش زیر پرچم ولی خدا به وحدت می‌رسند. و توحید هیچ نیست الا الله.

گناه، تو را ضعیف می‌کند. گناه‌کار امام را تضعیف می‌کند. این را امام‌صادق؟س؟ می‌فرماید: - کونُوا لَنا زَیْناً وَ لا تَکونُوا عَلَیْنا شَیْناً؛ برای ما مایه‌ی زینت و آبرو باشید و نه مایه‌ی سرافکندگی و بی‌آبرویی. کافی، ج ۲، ص ۷۷ شیعه حواسش باشد... گناه او را به پای امامش حساب می‌کنند. بی‌نظمی‌اش، بد سخن گفتنش، فحش و ناسزا دادنش، غیبت و تهمت زدنش، بداخلاقی‌اش، بدحجابی‌اش... اگر برای امام کاری نمی‌کنیم، مایه‌ی آبروریزی هم نباشیم. شیعه آینه‌ی امام است. کدر نکن آینه را!

به قول امام باقر(ع): - اصلا مگر دین چیزی غیر از محبت (بخوانید عشق) است؟

ایاک نعبد... تنها خدا را بپرست، نه خودت، نه آرزوهایت، نه شهواتت، نه مال و دارایی‌ات، نه استعداد‌هایت. تنها خدا را بپرست. و ایاک نستعین... تنها اوست که از اول بوده، تا آخر می‌ماند، تمام قدرت‌ها دست خداست. به که امید می‌بندی؟ از که می‌ترسی؟ هیچ بیمه‌گری چون خدا نمی‌تواند دنیا و آخرتت را تضمین کند.

امام برای من نه یک اسم است، نه یک حس امام برای من اصالت زندگی است اول و آخر و اصل و فرع و بود و نبود همه‌ی زندگیم است. آقا جان! من برای شما که هستم؟! یک فدایی می‌پذیری مرا؟ دوستت دارم عزیز