بریده‌هایی از کتاب پرسش های اولین و آخرین

سقراط می‌گفت که ندایی درونی در او بود که گهگاه به او می‌گفت کارهایی را نکند، اما هرگز به او نگفت چه بکند.

امر ناشناخته و تصورناپذیر به جهان تجربی ما هم سرریز می‌شود. ما تمام مدت میان آنها زندگی می‌کنیم. ما برای خودمان، و برای یک‌دیگر همچون رازیم. در زندگی جنسی ما اعجاز اتفاق می‌افتد، و نیز در آفرینش یک زندگی جدید. ما زندگی یا مرگ را نمی‌فهمیم. و زمان را نیز... «چه چیزی در جهان تجربی ما شما را وادار می‌کند تا متقاعد شوید که باید چیزی جز آن هم باشد؟» وسوسه می‌شوم تا بگویم «همه چیز»

وقتی که هرکدام از ما می‌میریم، یا هر جسم مادی نابود می‌شود، ذرات و اتم‌های تشکیل‌دهندهٔ آن پخش و پراکنده می‌شوند، ولی هستی‌شان پایان نمی‌یابد. همان‌طور که قبل از به‌وجود آمدن ما جزئی از مواد جامد یا مایع یا گاز بوده‌اند -و آن‌گاه موقتاً گرد هم آمده‌اند تا من و شما را شکل دهند- باز پراکنده می‌شوند تا چیزهایی دیگر را تشکیل دهند. بنابراین همهٔ چیزهای مادی گذرا و ناپایدارند، تنظیماتی موقتی‌اند. فقط اتم‌ها، یا بهتر است بگوییم اجزای تشکیل‌دهندهٔ آنها، از بین نرفتنی‌اند.

وقتی که هرکدام از ما می‌میریم، یا هر جسم مادی نابود می‌شود، ذرات و اتم‌های تشکیل‌دهندهٔ آن پخش و پراکنده می‌شوند، ولی هستی‌شان پایان نمی‌یابد. همان‌طور که قبل از به‌وجود آمدن ما جزئی از مواد جامد یا مایع یا گاز بوده‌اند -و آن‌گاه موقتاً گرد هم آمده‌اند تا من و شما را شکل دهند- باز پراکنده می‌شوند تا چیزهایی دیگر را تشکیل دهند. بنابراین همهٔ چیزهای مادی گذرا و ناپایدارند، تنظیماتی موقتی‌اند. فقط اتم‌ها، یا بهتر است بگوییم اجزای تشکیل‌دهندهٔ آنها، از بین نرفتنی‌اند.