بریده‌هایی از کتاب نکسوس

موجودی که عقاب‌زاده می‌شود، باید به بلندی‌ها خو بگیرد، و موجودی که نویسنده به دنیا می‌آید، باید یاد بگیرد که محرومیت، رنج و تحقیر را دوست داشته باشد. نویسنده هم مثل میمون به همه جا آویزان می‌شود، حال آن که درست زیر پای او، زندگی با شور و بلوایی پیوسته و مداوم در جریان است. آیا واقعآ این طور نیست؟

مغولا و هون‌ها رو در نظر بگیر، اونا در مقایسه با ما واقعآ بی‌تکلف و ساده بودن. این‌جا سرزمین هولناک و پوچ و ویرونیه. من هموطنام رو از نگاه اجدادم می‌بینم. من تا عمق روحشون رو می‌بینم، اونا خالی و کرم خورده‌ن...»

از تموم چیزای دنیا یه ذره‌اش تو من هست. می‌تونم خودمو حبس کنم و تو محبسم راحت و آسوده زندگی کنم.

«ول، تو تو هپروتی.» «معلومه که هستم. اما من یه هپروتی پویام. فرق داره.»

گاهی وقتی به حرفات گوش می‌دم، حس می‌کنم می‌خوای تو این عمر کوتاهت هزار بار زندگی کنی. تو همیشه ناراضی‌ای، از زندگی روزمره، از خودت، از همه چیز. تو مغولی، جات تو استپای آسیای میانه است.»

عالی بود که آدم تمام وقت و توانش را صرف گل و گیاه کند! نه حسادتی، نه چشم و همچشمی‌ای، نه کش و واکشی، نه حقه‌بازی‌ای، نه دروغی.

یادم می‌آید که درد قلبم پیوسته شدیدتر می‌شد. هیچ چیز دردم را تسکین نمی‌داد. مسئله چیزی در درونم نبود، خود من بودم. درد، خودم بودم. درد زنده‌ای که راه می‌رفت و حرف می‌زد. کاش می‌توانستم خودم را به سلاخ‌خانه برسانم و از آن‌ها بخواهم که مثل گاو زمینم بزنند. اگر این کار را می‌کردند، واقعآ لطف کرده بودند. فقط یک ضربه نرم میان دو چشمم. فقط و فقط به این نحو دردم تسکین می‌یافت.

من از ادا درآوردن متنفرم. یک از دلایلی که نمی‌تونم با مردم کنار بیام همینه.»

بیایید کاری کنیم که نگرانی از آینده به برده تبدیلمان نکند، هر روز باید برای خودش غایتی باشد،

کسی که اهل این دنیا باشه، نمی‌تونه آزادیش رو به دست بیاره. تو این دنیا، بمیر و آزادی ابدی رو پیدا کن.

مسائل این‌قدر تشریح شده که دیگه به مرز پوچی رسیده. حالا شاید خود این خالی و پوچ بودن زندگی، مفهومی پیدا کنه و کلیدی به دستمون بده.»