بریده‌هایی از کتاب نکسوس

وقت را بکش! فکر را بکش! دل‌ضعفه‌های گرسنگی را بکش! کشتنی طولانی و مداوم... . متعالی!

در نوعی سیبری ذهنی زندگی می‌کردم،

تو این وضعیت و زندگی آشغال تنها چیزی که می‌شه داشت همینه: رؤیا.

چرا خودم را نکشتم؟ خوب، سعی کردم، اما نتیجه کار افتضاح از آب در آمد. کارسازتر از خودکشی این بود که زندگیم را به خلأ بکشانم. زندگی در ذهن، فقط در ذهن... مطمئن‌ترین راه برای تهی ساختن زندگی، قربانی ماشینی شدن که یک دم از پیچش و سایش و کوبش باز نمی‌ماند. ماشین ذهن. «عاشقی و انزجار، پذیرش و انکار، مغتنم شمردن و خوار داشتن، آرزو کردن و پس زدن، این است بیماری ذهن.»

از غرایضت پیروی کن. مثلا شاید یه روز دلت بخواد یه کت شیک و رسمی بخری. لازم نیست وجدان درد بگیری. گاهی هم یه کم گوشت بودار رو امتحان کن. خوشمزه‌تره، ارزون‌ترم تموم می‌شه. یادت باشه، هر چیزی که تسکینت بده. نذار بِهِت بد بگذره. اگه حس یه کرم رو داری، بیفت رو خاک. اگه حس می‌کنی پرنده‌ای، پرواز کن. نگرون حرف در و همسایه نباش.

آزادانه حرف زدن، درک شدن، پذیرفته شدن. سرزمین قوم و خویشان حقیقی، این بود معنای اروپا برای من.

می‌خواهی بشینم و به اراجیف و پرگویی‌هایت در مورد همسایه‌ها و بستگان گوش کنم. حتی اگر آن قدر بی‌ملاحظه یا گستاخ بودم که می‌گفتم حرف‌هایت برایم قدر پهن اسب هم ارزش ندارد، باز هم ادامه می‌دادی.

«آیا می‌توان آب رفته را به جوی باز آورد؟» آدم منطقی، آدم فهمیده به این سؤال جواب منفی خواهد داد، اما جواب آدم احمق مثبت است. و احمق کیست جز آدم خوش‌باور، کسی که به رغم تمام بدشانسی‌ها باز هم دست به قمار می‌زند؟ آب رفته، به جوی بازآوردنی است.

وقتی اوضاع آن قدر بد می‌شود که راه حلی باقی نمی‌ماند، تنها چاره قتل یا خودکشی است. یا هر دو. اگر این دو هم افاقه نکند، آدم به یک لوده تبدیل می‌شود. وقتی کار به مبارزه با یأس و استیصال می‌کشد، توان و جدیت انسان چه حیرت‌انگیز است! حوادث پشت سر هم اتفاق می‌افتند. همه چیز به درام... به ملودرام تبدیل می‌شود.

معلمای ما، بزرگ‌ترین احمقای دنیا، با حرفای طوطی‌وارشون و ناتوانی ذاتیشون در پذیرفتن هر نوع تفکری، مگر تفکری که صد یا هزار سال قدمت داشته باشه، و در مورد کسایی که به این دنیا حکومت می‌کنن، دورترین، ریاکارترین، گمراه‌ترین و خشک‌مغزترین آدمایی که می‌شه تصور کرد.

قبلا یه زندگی عجیب غریبی داشتیم. امیدها، اصول و عقایدی که ضامن بقای تمدن ما بودن، دیگه از دست رفتن. قابل برگشتم نیستن، در حال حاضر که این جوره. نه، هم حالا و هم در آینده دور، ما فقط در ذهنمون زندگی می‌کنیم. و این یعنی ویرانی... یعنی خودویرانگری.

داستایفسکی چکیده عصر مدرنه، همون‌طور که دانته چکیده قرون وسطی است.

«سادگی، این چیزیه که بهش احتیاج داریم. به ستاره‌ها نگاه کن، اونا موتور ندارن.

هنوز با این همه موتور و دستگاه‌های پیشرفته مال عصر حجریم....»

من چرا دارم این حرفا رو می‌زنم؟ شما تغییر نمی‌کنین. نمی‌خواین رشد کنین. می‌خواین با کم‌ترین تلاش، کم‌ترین دردسر و کم‌ترین درد و رنج خرتون از پل بگذره. همه همین طورن. شنیدن حکایت استادا خیلی عالیه، اما استاد شدن، گندش بگیره!

ببین، سعی کن بفهمی. دنیا همه چیزش اشتباهه. همه جا پره از جهل، خرافه، خشک مغزی، بی‌عدالتی و بی‌صبرییه. به احتمال زیاد تا بوده همین بوده. فردا و پس فردا هم همین طور خواهد بود. خوب، که چی؟ این شد دلیل شکست، دلیل بدقلقی کردن با دنیا؟ می‌دونی ویوکاناندا چی گفته؟ گفته: 'فقط یک گناه وجود دارد و آن ضعف است... حماقتی را به حماقت‌های دیگر خود اضافه نکنید. ضعف و سستی را به شر و پستی‌ای که در راه است نیفزایید... قوی باشید!`»

حتمآ باید آدمای مهمی بشیم و سری تو سرا درآریم؟ افاده و فخر بفروشیم؟ من و جورج هیچ وقت وانمود نکردیم که می‌خوایم دنیا رو زیر و زبر کنیم. ما همونی هستیم که هستیم.

زمستان زندگی با تولد آغاز می‌شود. سخت‌ترین سال‌های عمر از یک تا نود سالگی است، و بعد از آن باد چه یکدست و روان در بادبان‌ها می‌دمد و کشتی را پیش می‌برد. پرستوها به سوی وطن پرواز می‌کنند و هر یک میان منقارش یک تکه نان، یک شاخه کوچک و پژمرده و برقی از امید حمل می‌کند. یکتای متکثر.

در میان انبوه همنوعانمان وول می‌زدیم و تنها به یک چیز فکر می‌کردیم: ساده کردن زندگی.

نابغه، کسی که خود را تطبیق نمی‌دهد؛ نابغه، کسی که سیلی می‌خورد؛ نابغه، کسی که شکنجه و مجازات می‌شود؛ نابغه، کسی که در فقر یا در تبعید یا در میان شعله‌های آتش می‌میرد.