بریده‌هایی از کتاب فقط گوش کن

می‌توانستم وانمود کنم گذشته را رها کرده‌ام، ولی گذشته مرا رها نمی‌کرد.

چه آهنگ بود یا صدای آدم، یا یک داستان، چیزهای زیادی وجود داشت که نمی‌توانستی فقط از یک قطعه یا نگاهی گذرا یا بخشی از هم‌سُرایی، بفهمی.

کم‌کم درک می‌کردم که غریبه بودن همیشه بزرگ‌ترین دلیل برای ترسیدن نیست. آدم‌هایی که تو را بهتر از دیگران می‌شناسند می‌توانند خطرناک‌تر باشند، چون حرف‌هایی که می‌زنند و چیزهایی که فکر می‌کنند می‌تواند نه‌تنها ترسناک، بلکه درست هم باشد.

کم‌کم داشتم درک می‌کردم که چیزی به‌عنوان مطلق و محض وجود نداشت، نه در زندگی و نه در انسان‌ها.

بار دیگر فکر کردم که فقط با یک نگاه، آن هم در حال حرکت، هرگز نمی‌توانستی به‌درستی تشخیص بدهی چه می‌بینی. خوب یا بد، درست یا غلط. همیشه بیشتر از آن بود.

شاید تمرینی احمقانه بود، و در زمستان نمی‌توانستی گل و گیاه برویانی. ولی چیزی در ایدۀ آن بذرها بود که دوستش داشتم؛ چنان عمیق در دل خاک پنهان می‌شدند و هنوز فرصتی برای بیرون آمدن داشتند. با اینکه نمی‌توانستی زیر خاک را ببینی، ولی مولکول‌ها داشتند به هم می‌پیوستند، انرژی به‌آرامی نیرو وارد می‌کرد و در همان حال چیزی، تنهای تنها، سخت در تلاش بود تا سبز شود.

حتماً برایش خیلی ساده هستم که در کمتر از یک هفته آن همه درباره‌ام فهمیده

به هم پیوستن مشکل‌تر از جدا شدن بود، مثل خیلی چیزهای دیگر.

خوب بودن کمال مطلوب بود، جایی که آدم‌ها صدایشان را بلند نمی‌کردند یا چنان ساکت نمی‌شدند که تو را بترسانند. اگر می‌توانستی فقط خوب باشی، بعد دیگر مجبور نبودی نگران بگوومگوها شوی