بریده‌هایی از کتاب پری‌خوانی عشق و سنگ مجموعه 3 نمایشنامه

سیاوش فقط همسر ما نیست. رسالت همه پهلوانان حقیقت‌گو و مطرود تاریخ بر دوش او سنگینی می‌کند.

مرگ همه را خاموش می‌کند. اما مرگ ناحق حتی سنگ را به سخن وامی‌دارد.

می‌بینی آن تک‌سوار را بر اسب سپیدش که به قلب تاریکی می‌تازد؟ می‌بینی؟ گویی که قلبش را به جای پیاله آب در دست گرفته است و به قلب هر چه چاه است می‌زند... می‌بینی؟ او را خنجر می‌زنند و از بوسه شمشیر بر تنش چشمه‌ها جاری می‌شود. جای زخمْ غنچه‌ها به گل می‌نشیند. می‌بینی شرمساریِ همه چا‌ه‌های آب جهان را در برابرش و رکوع رودخانه را پیشِ پایش؟

من زندانی روح خویشتنم. این است قصه مردی که از چاه بیرون نمی‌رود، چون خود نمی‌خواهد بیرون برود.

که هر قصه‌ای، خود، زندگی است.

و گریز اسبان نشانه بود که بدانم بی اسب و ره‌توشه باز جاده پابرجاست و خانه دوست پیدا.

دعوا تمام کنید که شما از زنان به دنیا آمده‌اید.

هیچ زنی ارث کسی نیست. چون انسان است و انسان را به ارث نمی‌برند. رهایش کنید. او نه‌تنها ارث تو نیست، که چون تو وارث است.

سنگ می‌زدم بر صدایش و صدایش نمی‌شکست

اشک می‌ریختم و سنگ می‌زدم و دلم می‌‌خواست بگریزد آن مرد از آن کوچه. اما نمی‌‌گریخت. فریاد می‌زد: «نیست خداوندی به جز او.»

دختر لبخند خداست. لبخندت را در صحرا جا گذاشته‌ای مرد صحرانشین!

پدر خندید و میان خنده بغض کرد و گریست. خنده پدر آفتاب بود و بغض او تاریکی.