بریده‌هایی از کتاب پری‌خوانی عشق و سنگ مجموعه 3 نمایشنامه

من زندانی روح خویشتنم. این است قصه مردی که از چاه بیرون نمی‌رود، چون خود نمی‌خواهد بیرون برود.

که هر قصه‌ای، خود، زندگی است.

و گریز اسبان نشانه بود که بدانم بی اسب و ره‌توشه باز جاده پابرجاست و خانه دوست پیدا.

اشک می‌ریختم و سنگ می‌زدم و دلم می‌‌خواست بگریزد آن مرد از آن کوچه. اما نمی‌‌گریخت. فریاد می‌زد: «نیست خداوندی به جز او.»

دختر لبخند خداست. لبخندت را در صحرا جا گذاشته‌ای مرد صحرانشین!

پدر خندید و میان خنده بغض کرد و گریست. خنده پدر آفتاب بود و بغض او تاریکی.