بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه‌ی من

نه چراغیست در آن پایان هر چه از دور نمایانست شاید آن نقطه نورانی چشم گرگان بیابانست

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

گریند در کنار تو گویی ارواح مردگان گذشته

لیک چشمان تو با فریاد خاموشش راهها را در نگاهم تار می‌سازد همچنان در ظلمت رازش گرد من دیوار می‌سازد

چشمهای وحشی تو در سکوت خویش گرد من دیوار می‌سازد

[ کدام قله؟ کدام اوج؟ مگر تمامی این راه‌های پیچاپیچ در آن دهان سرد مکنده به نقطه تلاقی و پایان نمی‌رسند؟ ]

عشق،‌ای خورشید یخ بسته سینه‌ام صحرای نومیدیست خسته ام، از عشق هم خسته غنچۀ شوق تو هم خشکید

دیدمت، وای چه دیداری، وای این چه دیدار دلازاری بود بی گمان برده‌ای از یاد آن عهد که مرا با تو سروکاری بود این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گریزی زمن و در طلبت باز هم کوشش باطل دارم

دانی از زندگی چه می‌خواهم من تو باشم... تو... پای تا سر تو زندگی که هزار باره بود بار دیگر تو... بار دیگر تو

ای زن که دلی پر از صفا داری از مرد وفا مجو، مجو، هرگز او معنی عشق را نمی‌داند راز دل خود به او مگو هرگز

از بیم و امید عشق رنجورم آرامش جاودانه می‌خواهم

دیده بربند، که این دیو سیاه خون به کف، خنده به لب آمده است

می روم، خنده به لب، خونین دل می روم از دل من دست بردار ای امید عبث بی حاصل

آن ماه دیده است که من نرم کرده‌ام با جادوی محبت خود قلب سنگ او آن ماه دیده است که لرزیده اشک شوق درآن دو چشم وحشی و بیگانه رنگ او

گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم

«... اگر «عشق» عشق باشد، زمان حرف احمقانه ایست.»

«... چه دنیای عجیبی است، من اصلاً کاری به کار هیچ کس ندارم، و همین بی آزار بودن من و با خودم بودن من باعث می‌شود که همه درباره‌ام کنجکاو بشوند. نمی‌دانم چطور باید با مردم برخورد کرد. من آدم کم رویی هستنم. برایم خیلی مشکل است که سر صحبت را با دیگران باز کنم، بخصوص که این دیگران اصلاً برایم جالب نباشند، بگذریم.»

«شعر برای من مثل پنجره‌ای است که هر وقت به طرفش می‌روم خود به خود باز می‌شود. من آنجا می‌نشینم، نگاه می‌کنم، آواز می‌خوانم، داد می‌زنم، گریه می‌کنم، با عکس درخت‌ها قاطی می‌شوم و می‌دانم که آن طرف پنجره یک فضا هست و یک نفر می‌شنود، یک نفر که ممکن است ۲۰۰ سال بعد باشد یا ۳۰ سال قبل وجود داشته- فرق نمی‌کند- شعر وسیله‌ای است برای ارتباط با هستی، با «وجود» به معنی وسیعش. خوبیش این است که آدم وقتی شعر می‌گوید می‌تواند بگوید: من هم هستم، یا من هم بودم. در غیر این صورت چطور می‌شود گفت که: من هم هستم یا من هم بودم. من در شعر خودم چیزی را جستجو نمی‌کنم بلکه در شعر خودم تازه «خودم» را پیدا می‌کنم»

کار گورکن‌ها تمام شده. حالا دارند آجر و گچ توی گور می‌چینند. فروغ هنوز زیر طاقه شال ترمه در انتظار گور است. برآمدگی دستهایش را از شال می‌شود تشخیص داد... صدای گورکن‌ها بلند می‌شود. بعد صدای صلوات و بعد حمل جسد به طرف گور. باران چند لحظه قطع می‌شود، آن قدر که طاقه شال ترمه را از روی جسد بردارند. پس از آن برف، برفی پاک و سپید از آسمان فرو می‌ریزد سپیدتر از کفن او، او را که سپید پوشیده است آرام در گور می‌نهند. زمین را و گورش را رنگ سپید برف پوشانده است.»