بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

فروغ تصویری فلسفی از مرگ ارائه می‌دهد. سخنانی که در این مورد از فروغ صادر می‌شود نشان از روحی بلند دارد. «گاهی اوقات فکر می‌کنم درست است که مرگ هم یکی از قوانین طبیعت است، اما آدم تنها در برابر این قانون است که احساس حقارت و کوچکی می‌کند. یک مسأله‌ای است که هیچ کاریش نمی‌شود کرد حتی نمی‌شود برای از میان بردنش مبارزه کرد. فایده‌ای ندارد. باید باشد. خیلی هم خوب است.» (۴۶) اینک ر

زندگی آه‌ای زندگی منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم

من پری کوچک غمگینی را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین می نوازد، آرام، آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

دنیای بیرون آن قدر وارونه است که نمی‌خواهم باورش کنم.

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردنی ست.

مرا تبار خونی گل‌ها به زیستن متعهد کرده است تبار خونی گل‌ها می‌دانید؟

نامرد، در سیاهی فقدان مردیش را پنهان کرده است

افکار سردخانه را جنازه‌های باد کرده رقم می‌زنند.

کسی ازآسمان توپخانه درشب آتش بازی می‌آید و سفره را می‌اندازد و نان را قسمت می‌کند و پپسی را قسمت می‌کند و باغ ملی را قسمت می‌کند و شربت سیاه سرفه را قسمت می‌کند و روز اسم نویسی را قسمت می‌کند و چکمه‌های لاستیکی را قسمت می‌کند و سینمای فردین را قسمت می‌کند درخت‌های دختر سید جواد را قسمت می‌کند و هر چه را که باد کرده باشد قسمت می‌کند و سهم ما را هم می‌دهد

کسی می‌آید کسی می‌آید کسی دیگر کسی بهتر کسی که مثل هیچکس نیست، مثل پدر نیست، مثل انسی نیست، مثل یحیی نیست، مثل مادر نیست ومثل آن کسی ست که باید باشد و قدش از درخت‌های خانه‌ی معمار هم بلندتر است

من مثل دانش آموزی که درس هندسه‌اش را دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم وفکر می‌کنم که باغچه را می‌شود به بیمارستان برد

همسایه‌های ما همه در خاک باغچه‌ها شان بجای گل خمپازه و مسلسل می‌کارند همسایه‌های ما همه بر روی حوض کاشیشان سر پوش می‌گذارند و حوض‌های کاشی بی آنکه خود بخواهند انبارهای مخفی باروتند و بچه‌های کوچه‌ی ما کیف‌های مدرسه شان را از بمب‌های کوچک پر کرده اند.

کسی به فکر گل‌ها نیست کسی به فکر ماهی‌ها نیست

مغز من هنوز لبریز از صدای وحشت پروانه ایست که او را در دفتری به سنجاقی مصلوب کرده بودند.

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود، آن دو دست جوان که زیر بارش یکریز برف مدفون شد و سال دیگر، وقتی بهار با آسمان پشت پنجره و در تنش فوران می‌کنند فواره‌های سبز ساقه‌های سبکبار شکوفه خواهد داد‌

ایمان بیاوریم ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ایمان بیاوریم به ویرانه‌های باغ‌های تخیّل به داس‌های واژگون شده‌ی بیکار و دانه‌های زندانی

«همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می‌افتد باید برای روزنامه تسلیتی بفرستم.»

زبان گنجشکان یعنی: بهار. برگ. بهار زبان گنجشکان یعنی: نسیم. عطر. نسیم

چه مهربان بودی‌ای یار،‌ای یگانه ترین یار چه مهربان بودی وقتی دروغ می‌گفتی

شب پشت شیشه‌های پنجره سر می‌خورد و با زبان سردش ته مانده‌های روز رفته را به درون می‌کشید