بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

چراغ‌های رابطه تاریکند کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است.

ما هرچه را که باید ازدست داده باشیم، از دست داده ایم

عشق فروغ ناشی از کمبود محبت در محیط خانواده و بخصوص خشونت‌ها و بد اخلاقی‌های پدرش بود.

ما هرچه را که باید ازدست داده باشیم، از دست داده ایم

من مثل دانش آموزی که درس هندسه‌اش را دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم

آسمان همچو صفحۀ دل من روشن از جلوه‌های مهتابست امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از خوابست

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد

و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که همچنان که ترا می‌بوسند در ذهن خود طناب دار ترا می‌بافند.

من مثل دانش آموزی که درس هندسه‌اش را دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم

می روم... اما نمی‌پرسم ز خویش ره کجا...؟ منزل کجا...؟ مقصود چیست؟

می خزم در سکوت بستر خویش

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

شاید اینرا شنیده‌ای که زنان در دل «آری» و «نه» به لب دارند ضعف خود را عیان نمی‌سازد راز دار و خموش و مکارند آه من هم زنم، زنی که دلش در هوای تو می‌زند پروبال دوستت دارم‌ای خیال لطیف دوستت دارم‌ای امید محال

پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردنی ست.

از سیاهی چرا هراسیدن شب پر از قطره‌های الماس است

اگر بسویت این چنین دویده ام به عشق عاشقم نه بر وصال تو

گریزانم از این مردم که با من              به ظاهر همدم و یکرنگ هستند ولی در باطن از فرط حقارت             به دامانم دو صد پیرایه بستند از این مردم که تا شعرم شنیدند             به رویم چون گلی خوشبو شکفتند ولی آن دم که در خلوت نشستند       مرا «دیوانه‌ای بدنام» گفتند.

من از نهایت شب حرف می‌زنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می‌زنم اگر به خانۀ من آمدی برای من‌ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچۀ خوشبختی بنگرم

حق با شماست من هیچگاه پس از مرگم جرأت نکرده‌ام که درآینه بنگرم و آن قدر مرده‌ام که هیچ چیز مرگ مرا دیگر ثابت نمی‌کند

من دلم می‌خواهد که ببارم از آن ابر بزرگ