بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

به لب هایم مزن قفل خموشی که در دل قصه‌ای ناگفته دارم زپایم بازکن بند گران را کزین سودا دلی آشفته دارم

می برم، تا که در آن نقطۀ دور شستشویش دهم از رنگ گناه شستشویش دهم از لکۀ عشق زین همه خواهش بیجا و تباه می برم تا زتو دورش سازم زتو،‌ای جلوۀ امید محال می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان راه نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

«هنوز دفترچه‌های مشق کلاس دوم و سوم دبستانم را دارم. تمام ثروت مرا کاغذهای باطله‌ای تشکیل می‌دهند که در طول سال‌ها جمع کرده‌ام و به هر جا که می‌روم همراه می‌برم. کاغذهایی که دست دوستانم روزی بر آنها نشانه‌ای نقش کرده، خطی کشیده و یا تصویری طرح کرده است، از دیدن هر یک از آنها به یاد یکی از روزهای از دست رفته زندگیم می‌افتم و مثل این است که همه چیز برایم دوباره تجدید می‌شود.»

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه‌ی من

نه چراغیست در آن پایان هر چه از دور نمایانست شاید آن نقطه نورانی چشم گرگان بیابانست

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

گریند در کنار تو گویی ارواح مردگان گذشته

لیک چشمان تو با فریاد خاموشش راهها را در نگاهم تار می‌سازد همچنان در ظلمت رازش گرد من دیوار می‌سازد

چشمهای وحشی تو در سکوت خویش گرد من دیوار می‌سازد