بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

عشق،‌ای خورشید یخ بسته سینه‌ام صحرای نومیدیست خسته ام، از عشق هم خسته غنچۀ شوق تو هم خشکید

دیدمت، وای چه دیداری، وای این چه دیدار دلازاری بود بی گمان برده‌ای از یاد آن عهد که مرا با تو سروکاری بود این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گریزی زمن و در طلبت باز هم کوشش باطل دارم

دانی از زندگی چه می‌خواهم من تو باشم... تو... پای تا سر تو زندگی که هزار باره بود بار دیگر تو... بار دیگر تو

ای زن که دلی پر از صفا داری از مرد وفا مجو، مجو، هرگز او معنی عشق را نمی‌داند راز دل خود به او مگو هرگز

از بیم و امید عشق رنجورم آرامش جاودانه می‌خواهم

دیده بربند، که این دیو سیاه خون به کف، خنده به لب آمده است

می روم، خنده به لب، خونین دل می روم از دل من دست بردار ای امید عبث بی حاصل

آن ماه دیده است که من نرم کرده‌ام با جادوی محبت خود قلب سنگ او آن ماه دیده است که لرزیده اشک شوق درآن دو چشم وحشی و بیگانه رنگ او

گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم

«... اگر «عشق» عشق باشد، زمان حرف احمقانه ایست.»