بریده‌هایی از کتاب عشق به خود

خویشتن‌دوستی آموختنِ ارزانی‌کردن مهربانی به خود حتا هنگام تقلا و رنج است. این کار باعث می‌شود زمان ارتکاب اشتباه با خودمان بخشنده باشیم. خویشتن‌دوستی یعنی به خودمان اولویت و اجازه دهیم تا نقاط قوت و موهبت‌های‌مان را پیدا کنیم و آن‌ها را باور داشته باشیم. عشق‌ورزی به خود گاهی به‌معنای در اولویت قراردادن خودمان و گاهی به‌معنای ایجاد فضا برای شناسایی نیازها و خواسته‌های‌مان است. این کار در گرو تعیین مرزها و حس خویشتن‌دوستی است. این دو مفهوم در کنار یکدیگر معنا می‌یابند.

زنی که نیاز و خواسته‌های خود را فدای دیگران می‌کند، در نهایت آزرده و ناامید می‌شود.

اگر دوران کودکی سختی داشتید که ریشه در الگوهای ناکارآمد داشت، شاید حس خویشتن‌دوستی شما هرگز این فرصت را نداشته تا ریشه بدواند و شکوفا شود. برای شروع این فرایند هرگز دیر نیست. ما می‌آموزیم که به‌عنوان یک بزرگسال به خودمان عشق بورزیم و پایه‌های محکم و تازه‌ای برای رشد و بهبود بسازیم.

به محض رهاکردن خودتردیدی و ناامنی‌ها، می‌توانیم روی زمین مستحکم و سخت شروع به ساخت‌وساز کنیم.

 زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام، آن‌هایی بودند که شکست خورده بودند، رنج می‌کشیدند، کمبودی را داشتند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند ... این افراد، حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را مملو از شفقت، عطوفت و توجه عمیق و عاشقانه می‌کرد ... زیبایی این افراد اتفاقی و بی‌سبب نبود ...

ابزارهای لازم برای افزایش اعتماد به نفس شامل گفت‌وگوی درونی مثبت، قدردانی از استعدادها و نقاط قوت و توانایی عشق‌ورزی و شکرگزاری از خودمان به‌خاطر تن، قلب و ذهن‌مان است.

تلاش برای اثبات خودمان به دیگران مبنی بر این‌که ارزشمند هستیم، تبدیل به یک تلاش بی‌پایان و بی‌نتیجه می‌شود که با احساس خویشتن‌دوستی اشتباه گرفته می‌شود.

وقتی عشق‌ورزی به خود را در اولویت قرار نمی‌دهیم، مجبوریم با اندازه‌گیری نتایج در قالب اعداد و ارقام مانند نمرهٔ آزمون یا تعداد دوستان احساس کفایت و ارزشمندی کنیم. این اعداد در مقایسه با عشق واقعی و نشئت‌گرفته از درون بسیار ناچیز هستند.