بریده‌هایی از کتاب عشق به خود

خویشتن‌دوستی آموختنِ ارزانی‌کردن مهربانی به خود حتا هنگام تقلا و رنج است. این کار باعث می‌شود زمان ارتکاب اشتباه با خودمان بخشنده باشیم. خویشتن‌دوستی یعنی به خودمان اولویت و اجازه دهیم تا نقاط قوت و موهبت‌های‌مان را پیدا کنیم و آن‌ها را باور داشته باشیم. عشق‌ورزی به خود گاهی به‌معنای در اولویت قراردادن خودمان و گاهی به‌معنای ایجاد فضا برای شناسایی نیازها و خواسته‌های‌مان است. این کار در گرو تعیین مرزها و حس خویشتن‌دوستی است. این دو مفهوم در کنار یکدیگر معنا می‌یابند.

زنی که نیاز و خواسته‌های خود را فدای دیگران می‌کند، در نهایت آزرده و ناامید می‌شود.

اگر دوران کودکی سختی داشتید که ریشه در الگوهای ناکارآمد داشت، شاید حس خویشتن‌دوستی شما هرگز این فرصت را نداشته تا ریشه بدواند و شکوفا شود. برای شروع این فرایند هرگز دیر نیست. ما می‌آموزیم که به‌عنوان یک بزرگسال به خودمان عشق بورزیم و پایه‌های محکم و تازه‌ای برای رشد و بهبود بسازیم.

به محض رهاکردن خودتردیدی و ناامنی‌ها، می‌توانیم روی زمین مستحکم و سخت شروع به ساخت‌وساز کنیم.

سفر مهم‌تر از رسیدن به مقصدی خاص است

 زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام، آن‌هایی بودند که شکست خورده بودند، رنج می‌کشیدند، کمبودی را داشتند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند ... این افراد، حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را مملو از شفقت، عطوفت و توجه عمیق و عاشقانه می‌کرد ... زیبایی این افراد اتفاقی و بی‌سبب نبود ...

ابزارهای لازم برای افزایش اعتماد به نفس شامل گفت‌وگوی درونی مثبت، قدردانی از استعدادها و نقاط قوت و توانایی عشق‌ورزی و شکرگزاری از خودمان به‌خاطر تن، قلب و ذهن‌مان است.

با گذشت زمان، هیجان‌های منفی سرکوب‌شده به مسائل مربوط به سلامتی مانند فشار خون بالا، اختلالات حافظه و تمرکز منجر می‌شوند.

وقتی افکار و احساسات خود را سرکوب می‌کنیم، اغلب در قالب غم و ناراحتی ظاهر می‌شوند.

زندگی با هدف مهرطلبی، جلب رضایت دیگران و یا برآورده‌کردن معیارهای بیرونی، ما را از مسیرهای واقعی‌مان دور می‌کند

صداقت وقتی اتفاق می‌افتد که اصالت را پرورش داده باشیم.

تمرکز بر نیازهای دیگران می‌تواند باعث نادیده‌گرفتن نیازهای خودمان و در نهایت آسیب‌پذیری‌مان شود

این باور که هیچ‌کس نمی‌تواند از یک فنجان خالی چیزی بردارد نشان می‌دهد که محتویات درونی بر توانایی ما در تعیین چیستی و کیستی‌مان تأثیر می‌گذارد

تلاش برای اثبات خودمان به دیگران مبنی بر این‌که ارزشمند هستیم، تبدیل به یک تلاش بی‌پایان و بی‌نتیجه می‌شود که با احساس خویشتن‌دوستی اشتباه گرفته می‌شود.

وقتی عشق‌ورزی به خود را در اولویت قرار نمی‌دهیم، مجبوریم با اندازه‌گیری نتایج در قالب اعداد و ارقام مانند نمرهٔ آزمون یا تعداد دوستان احساس کفایت و ارزشمندی کنیم. این اعداد در مقایسه با عشق واقعی و نشئت‌گرفته از درون بسیار ناچیز هستند.

 زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام، آن‌هایی بودند که شکست خورده بودند، رنج می‌کشیدند، کمبودی را داشتند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند ... این افراد، حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را مملو از شفقت، عطوفت و توجه عمیق و عاشقانه می‌کرد ... زیبایی این افراد اتفاقی و بی‌سبب نبود ...

گاهی اوقات ضربه‌های روحی گذشته می‌تواند بر هیجان‌ها و نحوهٔ ارتباط ما با دیگران تأثیر بگذارد. مغز انسان مانند حیوانات دارای سازوکار مبارزه، گریز و یا شوک است که امکان بقا را برایش فراهم می‌آورد. واکنش گریز و فرار و یا شوک گاهی می‌تواند زمینه‌ساز ارتباط منفعل باشد. واکنش‌های جنگی می‌توانند در قالب ارتباطات تهاجمی ظاهر شوند. در شرایط ضربهٔ روحی پیچیده که در آن شوک مداوم وجود دارد، نوعی واکنش چهارم به نام چاپلوسی یا تملق وجود دارد که شامل راضی نگه‌داشتن دیگران و اجتناب از درگیری است.

آینده متعلق به کسانی است که به زیبایی رؤیاهای خود باور دارند.

اگر قرار بود در دنیا از خودتان میراثی به جا بگذارید، دوست داشتید چه تفاوتی ایجاد کنید؟ چگونه می‌توانید به سمت زندگی معنادار و هدفمند حرکت کنید.

تشخیص تناقضات و شناخت عیب‌ونقص‌ها بخشی از خودپذیری است. تصور کنید می‌توانیم ببینیم کامل و بی‌نقص نیستیم و هم‌چنان ارزش‌های خود را می‌شناسیم