بریده‌هایی از کتاب سکون کلید است

گفت: «آنچه بر سر راهت ایستاده اراده‌ی بسیار خیره‌سر و لجوج توست». این اراده‌ی خیره‌سر و لجوج، به تعبیر استاد کنزو، بود که هریگل را از یادگیری و مهارت واقعی در هنری که دنبال می‌کرد دور نگه داشته بود. اراده‌ی خیره‌سر و لجوج را می‌توان اینطور معنا کرد: میل به کنترل کردن و دیکته کردن برنامه‌ها و روند هر چیزی که بخشی از آن هستیم. چیزی که کنزو از شاگردانش می‌خواست این بود که فکر به هدف زدن را از ذهنشان خارج کنند. او حتی از آن‌ها می‌خواست به ایده‌ی پایان و خروجی کار هم بی‌اعتنا باشند. او می‌گفت: «به هدف زدن، فقط گواه بیرونی و تأییدی بر این است که بی‌هدفی، فروتنی و از خود رهایی شما یا هر چیز دیگری که دوست دارید این وضعیت را بنامید، در بالاترین سطح قرار دارد».

تی سوزوکی، یکی از اولین کسانی که در محبوب شدن بودیسم در غرب نقش داشت، گفت: «انسان یک ساقه‌ی نی متفکر است. اما وقتی فکر و محاسبه نمی‌کند کارهای بزرگ انجام می‌دهد. باید «مثل‌کودک‌بودن» را با سال‌ها آموزش هنر خودفراموشی، دوباره ترمیم و اعاده کرد. وقتی این مهم حاصل شد، انسان درعین این‌که فکر نمی‌کند، فکر می‌کند». راه خروج از افول، مشاوره با متخصصان یا بازطراحی حرکات و چرخش‌هایش هنگام ضربه‌زدن نبود؛ شاون گرین می‌دانست در وهله‌ی اول باید از شر فکرهای سمی‌ای خلاص شود که سطح بازی‌اش را پایین آورده بودند. فکرهایی درباره‌ی قرارداد بزرگ، اینکه انتظار دارد فصل چطور پیش برود، استرس در خانه یا انتقادات رسانه‌ها. او باید تمام این‌ها را از ذهنش بیرون می‌کرد. او باید مجال می‌داد آموزش‌هایش بر او حاکم شوند.

«رادیو را خاموش کن. روزنامه‌ها را از دسترست دور کن. به یک مرور کوتاه از رویدادها اکتفا کن و وقتت را به خواندن اختصاص بده». منظور او این بود که وقتت را صرف کتاب خواندن کن؛ کتاب‌هایی که سرشار از خرد هستند.

به چیزها و اتفاقات کمی فضا بدهید، اخبار را بی‌درنگ مصرف نکنید، یک یا دو فصل از جریانات یا پدیده‌های فرهنگی روز عقب باشید و اجازه ندهید صندوق‌پست الکترونیکی‌تان صاحب اختیار زندگی‌تان شود. چیزهای مهم تا زمانی که به آن‌ها برسید همچنان مهم باقی خواهند ماند. امر غیرمهم بی‌اهمیتی‌اش را آشکار خواهد کرد (یا به‌سادگی ناپدید خواهد شد). پس، به جای عجله‌ی غیرضروری یا خستگی مفرط، با سکون می‌توانید بنشینید و تمام توجه‌تان را معطوف چیزی کنید که استحقاق توجه‌تان را دارد.

اپیکتتوس روزگاری گفت: «اگر می‌خواهید پیشرفت کنید، خوشحال باشید از این‌که در امور فرعی احمق و بی‌عرضه به نظر برسید».

مطالعه همراه با نخوت، خودبینی و تأیید عقاید موجود چندان فایده‌ای ندارد. هیتلر دوران کوتاه زندانش بعد از جنگ جهانی اول را با خواندن آثار کلاسیک تاریخ گذراند. او در هزاران صفحه‌ای که خوانده بود، همان‌طور که خودش می‌گوید، به جای یادگیری: «درستی دیدگاه‌هایم را تشخیص دادم». این نه خردمندی است و نه حتی حماقت، بلکه جنون است.

تولستوی غضبش نسبت به آدم‌هایی که عمیق و منظم مطالعه نمی‌کنند را این‌طور بیان کرد: «درک نمی‌کنم چطور بعضی افراد می‌توانند بدون ارتباط برقرار کردن با خردمندترین آدم‌هایی که تابه‌حال روی کره‌ی زمین زیسته‌اند زندگی کنند؟». او جمله‌ی دیگری هم در این باره دارد که امروز کلیشه شده: «افرادی که نمی‌خوانند بر کسانی که نمی‌توانند بخوانند هیچ مزیتی ندارند».

در واقع، تشابهاتی در بودیسم و مکتب رواقی و بی‌شمار مکتب‌های فکری دیگر پیدا می‌کنیم: جهان مانند آب‌های گل‌آلود است و برای دیدن از ورای آن، باید مجال دهیم گل‌ولای ته‌نشین شده و آب زلال شود. اگر صبور باشیم و ساکن، ظواهر اولیه نمی‌توانند پریشانمان کنند و حقیقت خودش را بر ما آشکار خواهد کرد.

رُسین کَش _خواننده و ترانه‌سُرا_ در طول ضبط آلبوم فضای داخلی، یک تابلو در درگاه استودیو قرار داد: «ای کسی که به اینجا وارد می‌شوی، فکر کردن را رها کن». هدف کَش این نبود که با یک مشت احمق بی‌فکر کار کند، بلکه می‌خواست هر کس درگیر افکارش است _ از جمله خودش_ از هر چیزی که به طور سطحی از ذهنش می‌گذرد فراتر رفته و به عمق برود. او می‌خواست آدم‌ها به جای این‌که در افکارشان گم شوند، در لحظه حضور داشته باشند و به موسیقی وصل شوند.

اطلاعاتْ بیش‌ازحد در دسترس است و هر چیز جزئی و بیهوده‌ای زیر میکروسکوپ چند برابر بزرگ می‌شود. حدس و گمان شایع، ذهن‌ها منکوب و درگیر فکرهای مختلف شده است.