بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم

ارزش ما چیزی بیشتر از لوازم شخصی‌مان است. - خاطرات ما زیر تختخواب‌هایمان نیستند. - خاطراتمان در وجودمان تعریف می‌شوند، نه با اشیایمان. - شیئی که برای ما فقط بار احساسی دارد می‌تواند نیاز آدم دیگری را برآورده کند. - وابستگی به اشیا، به‌لحاظ ذهنی و عاطفی، باری روی دوشمان است. - عکس‌های قدیمی را می‌توانیم در هر زمانی چاپ کنیم.

نارضایتی یک‌شبه ظاهر نمی‌شود. چیزی شبیه به آرام سوختن در آتش است

مینیمالیسم نوعی انتخاب سبک زندگی است. مینیمالیست‌ها انتخاب می‌کنند که از غیرضروریات دوری بجویند و روی ضروریات متمرکز شوند. اما سطح آن برای هر فرد متفاوت است. مینیمالیست‌ها نه از طریق اشیا بلکه از طریق ذات زندگی در جست‌وجوی شادی‌اند.

قرار بر این نیست که با انباشت دارایی‌های مادی آدم خوشحالی بشوید. همگی به این موضوع واقفیم، با این حال، اکثر مردم معنای زندگی را در انباشت دارایی‌های بیشتر جست‌وجو می‌کنند. با این وجود، خوشحالی واقعی به این بستگی دارد که شما چه کسی هستید، به چه کسی تبدیل شده‌اید. خوشحالی واقعی از درون شما نشئت می‌گیرد. به‌طور مشابه، نارضایتی نیز به کسی که به آن تبدیل شده‌اید بستگی دارد. بنابراین، اگر زندگی معنادار و آگاهانه‌ای دارید، اکثر مواقع، احساس خوشحالی، رضایت و خرسندی خواهید داشت.

متأسفانه، چون اکثر روابط شما در دستۀ حاشیه قرار دارند، بنابراین، به‌احتمال زیاد، شما زمان بیشتری را به آن آدم‌ها اختصاص می‌دهید. در نتیجه، زمان، انرژی و توجه زیادی را به گروهی از افراد اختصاص می‌دهید که اهمیت چندانی برای شما ندارند. این وضعیت باید تغییر کند.

این مفهوم می‌تواند برای هر کسی که به زندگی ساده‌تر و معنادارتر علاقه‌مند است کارساز باشد. برای تمام آدم‌هایی مفید است که می‌خواهند روی جنبه‌های مهم زندگی تمرکز کنند، نه روی دارایی‌های شخصی‌ای که در فرهنگ ما ارتباط تنگاتنگی با موفقیت و خوشحالی دارند.

برخی اوقات، ارزش دادن به چیزهایی که منجر به آسایش ما در لحظه می‌شوند کار راحتی است (چیزهایی مانند تلویزیون و اینترنت)، اما لزوماً منجر به خوشحالی طولانی‌مدت ما نمی‌شوند. این موارد ما را از پیگیری کردن علایق و زندگی آگاهانه بازمی‌دارند.

آدم‌ها روی این کرۀ خاکی زمان محدودی دارند. می‌توانند از این زمان برای اندوختن ثروت استفاده کنند یا برای رسیدن به یک زندگی معنادار. مورد آخر لزوماً مانعی برای رسیدن به هدف اول نیست. اما طمع برای کسب ثروت به زندگی معنادار منتهی نمی‌شود.

شیئی که برای ما فقط بار احساسی دارد می‌تواند نیاز آدم دیگری را برآورده کند.

آدم‌ها روی این کرۀ خاکی زمان محدودی دارند. می‌توانند از این زمان برای اندوختن ثروت استفاده کنند یا برای رسیدن به یک زندگی معنادار. مورد آخر لزوماً مانعی برای رسیدن به هدف اول نیست. اما طمع برای کسب ثروت به زندگی معنادار منتهی نمی‌شود.