بریده‌هایی از کتاب کتاب ساحلی

کل تابستون پارسال به این فکر می‌کردم که دیگه هیچ وقت احساس خوشحالی نمی‌کنم و حالا که یه سال گذشته، هنوز ناراحت و نگران و عصبانی‌ام، ولی یه وقتایی خوشحال هم هستم. اینجوری نیست که اتفاقات بد انقدر زندگیت رو سوراخ‌سوراخ کنن که عمق گودالش باعث شه هیچ خوبی‌ای به اندازهٔ کافی بزرگ نباشه که دوباره خوشحالت کنه. هر چقدر هم اتفاقات مزخرف بیفته، همیشه گل‌های وحشی هم وجود دارن. همیشه پیت‌ها و مگی‌ها و باد و طوفان توی جنگل و نور آفتاب روی موج‌ها وجود داره.»

تا وقتی داستانم رو در کنار تو سپری کنم، برام مهم نیست تهش چطوری تموم می‌شه.

آسمان به رنگ کبود بی‌رحمانه‌ای درآمده بود. دیدن این رنگ روی پوست یک نفر باعث می‌شد حالت بد شود. اما در این فضا واقعاً زیبا بود. عجیب است که چطور برخی چیزها می‌توانستند در بعضی شرایط منزجرکننده باشند و در برخی شرایط دیگر خارق‌العاده.

گاس گفت: «می‌بینی؟ همین مزخرفات باعث می‌شه نتونم به پایان خوش اعتقاد داشته باشم. تو این دنیا هیچ وقت چترهای کاغذی‌ای که قولشو داده بودن، گیرت نمیاد.» گفتم: «گاس، خودت باید چتر کاغذی‌ای باشی که دوست داری تو این دنیا ببینی.»

این چیزی بود که باعث شد عاشق کتاب‌خواندن شوم، چیزی که باعث شد در درجهٔ اول به نویسندگی روی بیاورم. حس اینکه دنیایی جدید مانند تار عنکبوت در حال تنیدن دورتادورت بود و تا زمانی که خود را تمام‌وکمال را نشانت نمی‌داد، نمی‌توانستی تکان بخوری.

چیزی که می‌خواهم بگویم این است که من شروع کردم به تعریف داستانی زیبا دربارهٔ زندگی‌ام،

و فهمید که اشکالی ندارد گهگاهی اجازه دهی کمی زشتی قاتی داستانت شود. که این باعث نمی‌شود همهٔ زیبایی‌ها از کفت بروند.

آدم‌هایی که به دلایل درست کارهای اشتباه می‌کردند. آدم‌هایی که به دلایل اشتباه کار درست را انجام می‌دادند.

من زمینه را برای شکسته شدن دلم فراهم کرده بودم و اکنون حس می‌کردم فقط باید خود را آماده می‌کردم و منتظر می‌ماندم ضربه فرود بیاید.

جولی-آن گفت: «شاید اولش همچین چیزی داشته باشی. ولی اگه داشته باشی، با پیر شدنت شکلش تغییر می‌کنه. وقتی همهٔ دوروبریهات خلافش رو می‌گن، چطور باید باور داشته باشی درست درسته و غلط غلط؟ باید فکر کنی از بقیه باهوش‌تری؟»