بریده‌هایی از کتاب عامه‌پسند

همیشه کسی پیدا می‌شود که روز آدم را خراب کند. البته اگر قصد نداشته باشد کل زندگیت را نابود کند.

جمله‌ای کوتاه از اریک کوتس را زیر لب نجوا می‌کرد «جهنم چیزی است که خودت خلقش می‌کنی»

بعضی وقت‌ها به دست‌هایم نگاه که می‌کردم با خودم می‌گفتم که من می‌توانستم پیانیست بزرگی شوم. یا چیزی شبیه این. ولی دست‌هایم چه گناهی کرده‌اند؟ یا جایی از بدنم را با آن خارانده بودم یا چک نوشته‌ است، بند کفش بسته‌، سیفون کشیده‌ام. با خودم گفتم هم دست‌هایم را حرام کردم هم استعدادم را.

مدت‌ها صبر کردیم و انتظار کشیدیم. این دکتر نمی‌داند همین انتظار کشیدن یکی از چیزهایی است که آدم را دیوانه می‌کند؟ مردم دائماً انتظار می‌کشند در صف پول، در انتظار ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا بند بیاید. منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند. توی مطب روان‌پزشک با بقیه دیوانه‌ها انتظار می‌کشی و نمی‌دانی که تو هم جزئی از این روانی‌ها هستی یا نه؟

مردم دائماً انتظار می‌کشند در صف پول، در انتظار ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا بند بیاید. منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند.

شب‌ها در خیابان نمی‌خوابیدم خانه‌ای داشتم و تخت‌خوابی که در آن می‌خوابیدم. البته آدم‌های خوب زیادی بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آن‌ها آدم‌های احمقی نبودند فقط مناسب سیستم این دنیا نبودند. در این دنیا اگر می‌توانستی در رختخواب خودت بخوابی شاهکار کرده بودی.

این دکتر نمی‌داند همین انتظار کشیدن یکی از چیزهایی است که آدم را دیوانه می‌کند؟ مردم دائماً انتظار می‌کشند در صف پول، در انتظار ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا بند بیاید. منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند. توی مطب روان‌پزشک با بقیه دیوانه‌ها انتظار می‌کشی و نمی‌دانی که تو هم جزئی از این روانی‌ها هستی یا نه؟

در حالی که حس می‌کردم سه چهارمم مرده تلویزیون را روشن کردم

پدرم به من یاد داده بود جایی بروم که اول پول می‌دهند بعد امید به بازگشت پول. این یعنی بیمه واقعی. دو چیز محرک است. طمع و ترس و یک چیز محرک توست. فرصت. ظاهراً نصیحت خوبی بود اما پدرم وقتی مرد یک ورشکسته بود.

ترجیح دادم با خود مزخرفم تنها باشم بهتر از بودن با آدم‌های حقیری است که مدام سر هم کلاه می‌گذارند. پتو را تا گردنم بالا کشیده و چشمانم را بستم.

فردای آن روز به دفترم رفتم. حالم از همه چیز به هم می‌خورد. احساس پوچی می‌کردم. نه من قرار بود کاری انجام دهم نه همه دنیا. همه فقط ول می‌گشتیم تا زمانی که بمیریم. در این میان تا زمان مردن کارهای جزئی و کوچکی هم می‌کردیم. بعضی‌ها که حتی این کارهای کوچک را هم نمی‌کردند یک زندگی نباتی به تمام معنا. من هم جز این گروه بودم فقط نمی‌دانم چه گیاهی بودم شاید شلغم بودم.