بریده‌هایی از کتاب عملیات پرش بلند

کسانی که سوگند خورده‌اند اسرار محرمانه را افشا نکنند، صحبت نکردن در مورد مسائل - حتی پس از گذشت دهه‌ها از واقعه - را نشانه‌ای از وظیفه‌شناسی و غرور و افتخار خود می‌دانند. در چنین فضایی به‌سادگی قابل‌درک است که چگونه سال‌ها بی‌توجهی موجب شده بسیاری از اسرار به فراموشی سپرده شوند و بی‌سروصدا از حافظهٔ تاریخ جنگ جهانی دوم پاک شوند. خاطرات و حقایق شفاهی هم با گذر زمان و مرگ افراد کم‌کم ازیادرفته‌اند. به‌این‌ترتیب بسیاری از اسرار دوران جنگ برای همیشه از بین رفته‌اند.

والاس در مصاحبه‌ای که بخشی از پروژهٔ تاریخ شفاهی دانشگاه کلمبیا پس از جنگ به‌حساب می‌آید، گفت که «تا جایی که به جنگ مربوط می‌شود، ما تا حد زیادی قدردان او [چرچیل] هستیم. ولی تا جایی که به صلح مربوط می‌شود، او یکی از معماران جنگ جهانی سوم است.»

«اگر به آن فکر می‌کنی، پس انجامش خواهی داد»

بیشتر افراد هیئت همراه رئیس‌جمهور اولین بار بود که پایتخت ایران را از نزدیک می‌دیدند. بیل ریگدون در ژورنال رسمی می‌نویسد: «اینجا خیابان‌های وسیع و خوبی دارد، خیابان‌ها سنگفرش شده‌اند، اما اکثر پیاده‌روها این‌طور نیستند، که همین امر موجب شده شهر کثیف و پرگردوخاک به نظر برسد. سیستم حمل‌ونقل شهر آشکارا ناکافی‌ست، عمدتاً شامل تعداد انگشت‌شماری اتوبوس که به‌طور یکنواختی کنار هم پارک شده‌اند و نیز درشکه‌هایی که با اسب حرکت می‌کنند.»

رایلی بعدها اظهار داشت که «اگر بخواهم در یک جمله بگویم، روس‌ها چیزی نیستند که توجه من را جلب کنند، ولی من آن‌ها را مشکوک و درعین‌حال کاملاً بی‌شیله‌پیله؛ عبوس اما عاشق مهمانی و خوش‌گذرانی؛ رک تا حد گستاخی، و درعین‌حال احساسی و زودرنج در حد خانم‌ها دیدم.

وقتی رایلی می‌خواست بداند آیا آنتن راهبری رادیویی در فرودگاه وجود دارد که هواپیمای رئیس‌جمهور هنگام فرود از آن استفاده کند، آرکادیف فقط خندید. او توضیح داد که «استفاده از امواج رادیویی برای راهبری کار دختربچه‌ها و زن‌هاست.» سپس آرکادیف در ادامه' داستانی راجع به یک خلبان روسی که با یک بمب‌افکن بی ۵۲ آمریکایی از قلعه مرغی به مسکو پرواز می‌کرد را برای رایلی تعریف کرد. وی هنگام پرواز در مسیر مزبور می‌خواست موقعیتش را چک کند، لذا به سمت یک ایستگاه راه‌آهن شیرجه زد تا تابلوی آن را بخواند و موقع انجام این کار به یک قطار در حال عبور برخورد کرد و سرنگون شد. باآنکه خلبان جان به در برد اما نابود کردن یک هواپیما لِند - لیزِ ارزشمند جرم بزرگی بود. خلبان در دادگاه نظامی اظهار داشت که قطار پیش از موعد وارد ایستگاه شده بود و تقصیر مهندس قطار بود که سر راه او قرار گرفت. وقتی قاضی این داستان را تأیید کرد، این مهندس بود که اعدام شد نه خلبان. آرکادیف نیشخند‌زنان خطاب به رایلیِ بهت‌زده گفت: «می‌دانی، خلبان‌ها در کشور من کمیابند، ولی مهندس‌ها فراوانند.»

مورِل مردم تهران را چنین توصیف می‌کند، مردمی که «تااندازه‌ای با خاطرات تمدنی مربوط به چهار هزار سال پیش و تااندازه‌ای با مشارکت در تجارت مدرن و با زیرکی‌ای که غرب را انگشت‌به‌دهان می‌دارد، زندگی می‌کنند؛ به معیارهای فرهنگی غرب رشک می‌ورزند، از آن تقلید می‌کنند و در باطن از آن نفرت دارند.»

مانند بسیاری از چهره‌های شاخص ایرانی رضاخان نیز مثل هیتلر دیوانه‌وار دلبستهٔ نژاد آریایی خود بود. بین او و آدولف هیتلر، که اطرافیانش مدام نژاد آریایی مشترک آلمانی و ایرانی در دنیایی از نژادهای پست را به او یادآوری می‌کردند، عکس‌های امضاشده و آرزوی سلامتی ردوبدل می‌شد. درواقع نام ایران در واژهٔ سانسکریت «آریا» و اصطلاح هندو - ایرانی «اَیریَنم وَیجَ» که تقریباً به معنای «خانهٔ آریایی‌ها» ترجمه می‌شود، ریشه دارد. قوم ایرانی از اینکه خود را از نژاد آریایی و جدای از نژاد سامیِ همسایگان یعنی اعراب و یهودیان بدانند، احساس غرور می‌کردند. رضاخان تا بدان جا پیش رفت که به سازمان ملل و تمامی کشورهایی که در تهران سفارت داشتند، اعلام کرد که ازاین‌پس باید پارس را چنان‌که خود در داخل می‌خواندند، «ایران» بخوانند.

جناب چرچیل فرمودند که "در جنگ باید واقعیت را با دروغ در هم آمیخت."