بریده‌هایی از کتاب رازهای ازدواج بدون شکست

بهتر است تا جایی که امکان دارد همسرمان را در ارضای نیازهایش یاری کنیم. برای این منظور باید هفت عادت به اصطلاح، محبت‌آمیز تئوری انتخاب را با هفت عادت کنترل بیرونی جایگزین کنیم: ۱. گوش دادن ۲. حمایت کردن ۳. تشویق کردن ۴. احترام گذاشتن ۵. اعتماد کردن ۶. پذیرفتن خصوصیات فردی طرف مقابل ۷. گفتگو کردن در مورد اختلاف نظرها

۱) انتقاد کردن ۲) سرزنش کردن ۳) گله و شکایت کردن ۴) غُر زدن ۵) تهدید کردن ۶) تنبیه کردن ۷) باج و انعام دادن برای کنترل دیگران این عادات از این جهت مخرب هستند که اگر در بلندمدت و به طور دائم مورد استفاده قرار بگیرند،

«کارلین، تو همیشه می‌توانی از دست انتقادهای دیگران خلاص بشوی، اما نمی‌توانی از دست انتقادهای خودت فرار کنی

آنچه یک رابطهٔ زناشویی را تخریب می‌کند، ناسازگاری یا کمبود عشق و محبت نیست؛ بلکه رفتارهای مخربی است که هر یک از زوجین بلافاصله پس از ازدواج نسبت به یکدیگر در پیش می‌گیرند و زمانی که این رفتارهای مخرب را انتخاب می‌کنند، ناگزیر آن‌ها را ادامه می‌دهند تا این که پس از مدتی هر دو احساس بدبختی می‌کنند.

پس اگرچه نمی‌توانیم دنیای مطلوب دیگران را کنترل کنیم؛ اما همواره می‌توانیم سعی کنیم تصاویر دنیای مطلوب آن‌ها را بشناسیم و به گونه‌ای رفتار کنیم که به آن تصاویر نزدیک باشد. بهترین راهنما برای خواسته‌های همسرمان این قانون طلایی است: طوری با دیگران رفتار کن که دوست داری دیگران با تو رفتار کنند. رایج‌ترین راه کنترل همسرمان که نتیجه استفاده از هفت رفتار مخرب است، دریغ کردن توجه و محبت از اوست

هرچند تمام این عادات مخرب هستند؛ ولی اولین عادت یعنی انتقاد کردن، از همه مخرب‌تر است. این رفتار به تنهایی یک زندگی را ویران می‌کند و اگر می‌خواهیم موقعیت یک زندگی سعادتمند را داشته باشیم، بیش از هر چیزی باید از آن بپرهیزیم.

با همسرتان همان گونه رفتار کنید که با بهترین دوست خود رفتار می‌کنید.

انتقاد، سرزنش، شکایت و غرولند کردن بزرگ‌ترین مانع شادکامی در روابط زناشویی است.

فرضیهٔ اصلی کنترل بیرونی این است که: اگر ما احساس ناخشنودی می‌کنیم، خودمان مسئول این احساس نیستیم؛ بلکه همیشه دیگران و رویدادهایی هستند که از کنترل ما خارج هستند؛ یا یک مشکل ساختاری و یا شیمیایی در مغزمان وجود دارد که باعث درد و رنجمان می‌شود. در این فرضیه، هرگز انتخاب کارهای ما، علت نارضایتی و بدبختی ما محسوب نمی‌شود. زوج‌های ناراضی که از کنترل بیرونی استفاده می‌کنند، معتقدند که: من مقصر نیستم. همسرم باعث و بانی تمام بدبختی‌های من است. پس وظیفه من است که با هر سختی که شده شیوه رفتار همسرم را نسبت به خودم تغییر بدهم و اصلاحش کنم.

تئوری انتخاب عملاً می‌آموزد که شما فقط می‌توانید رفتارهای خودتان را کنترل کنید. هیچ کسی نمی‌تواند شما را کنترل کند و شما هم نمی‌توانید کسی را کنترل کنید. اما شاید بگویید بعضی آدم ها، مثل رئیس‌تان شما را مجبور می‌کند خلاف میلتان کارهای زیادی انجام بدهید. پاسخ من این است که اگر شما عواقب کارتان را بپذیرید، طوری که به قیمت تباه کردن زندگی‌تان تمام شود، هیچ کسی نمی‌تواند شما را به انجام کاری که نمی‌خواهید مجبور کند. حتی اگر اجبار افرادی مثل رئیس‌تان را بپذیرید، باز هم آن‌ها نمی‌توانند حین انجام کار، فکر شما را کنترل کنند. اگرچه بسیاری از زنان مطیع خواسته‌های جنسی شوهرانشان می‌شوند، اما هیچ زنی را نمی‌توان حتی در حین انجام این عمل مجبور کرد تا شوهرش را دوست بدارد.

موفقیت در ازدواج با میزان یادگیری نحوهٔ گفتگو توسط زوجین نسبت مستقیم دارد.

شما بیشتر از موفقیت‌هایتان درس می‌گیرید تا از ناکامی‌ها و شکست‌ها

فرضیهٔ اصلی کنترل بیرونی این است که: اگر ما احساس ناخشنودی می‌کنیم، خودمان مسئول این احساس نیستیم؛ بلکه همیشه دیگران و رویدادهایی هستند که از کنترل ما خارج هستند؛ یا یک مشکل ساختاری و یا شیمیایی در مغزمان وجود دارد که باعث درد و رنجمان می‌شود. در این فرضیه، هرگز انتخاب کارهای ما، علت نارضایتی و بدبختی ما محسوب نمی‌شود.

برای موفقیت در هر نوع مشارکت و رابطه‌ای، از جمله ازدواج، هر دو طرف باید با هم دوست باشند تا از همراهی هم لذت ببرند. دوستی بیش از آن که مبتنی بر عشق و رابطهٔ جنسی باشد، بر پایه قدرتِ برابر طرفین یا جدال نکردن بر سر قدرت استوار است؛ و این قدرتِ برابر از طریق خوب گوش دادن و توجه واقعی به همدیگر حاصل می‌شود. هیچ راه دیگری وجود ندارد.

ماهیت ازدواج، از دست دادن آزادی فردی است.

طوری با دیگران رفتار کن که دوست داری دیگران با تو رفتار کنند.

هر وقت یکی از ما کاری را شروع می‌کند، دیگری به او گوشزد می‌کند که: «آیا این به نفع زندگی مشترکمان هست؟» از این به بعد، دیگر خواستهٔ من و خواسته او معنا ندارد. گمان می‌کنم می‌توان گفت ما به نیازهای زندگی مشترکمان توجه می‌کنیم.

وقتی کاملاً عاشق مردی هستم، هیچ گرایشی به مردهای دیگر ندارم؛ اما همچنان احساس می‌کنم آزادم، چون به انتخاب خودم می‌خواهم فقط به او وفادار بمانم. این پایبندی چیزی نیست که من از خودم توقع داشته باشم و دوست ندارم طرف مقابلم چنین چیزی را از من طلب کند؛ بلکه این پایبندی به خودیِ خود اتفاق خواهد افتاد. اگر بتوانم همه نیازهایم را در کنار مرد زندگی‌ام برآورده کنم، چرا باید دنبال فرد دیگری باشم؟ شاید به دلیل شور و هیجان خاطرخواهی؟ با وجود آن‌که این تعهد به من آزادی بیشتری نمی‌دهد؛ اما قدرت بیشتری به من می‌بخشد.

عاشق بودن به توجه و رسیدگی فراوان نیاز دارد.

تقریباً همه ما بارها و بارها این رفتارها را در رابطه با دیگران تکرار می‌کنیم، غافل از این که چه‌قدر باعث بدبختی و رنجش خودمان و دیگران می‌گردد. این رفتارها عبارتند از: ۱) انتقاد کردن ۲) سرزنش کردن ۳) گله و شکایت کردن ۴) غُر زدن ۵) تهدید کردن ۶) تنبیه کردن ۷) باج و انعام دادن برای کنترل دیگران