بریده‌هایی از کتاب دوازده نظریه درباره طبیعت بشر

گزاره‌های متافیزیکی از نظر پوپر بی‌معنا نیستند، حتی شاید کاملاً بی‌استفاده هم نباشند، اما قطعاً علمی نیستند.

مفاهیم (یا «تصوراتِ») پیشینی (صرف‌نظر از این‌که چنین مفاهیمی وجود دارند یا نه)، [بنا به تعریف]، مفاهیمی است که از راه تجربه به‌دست نمی‌آید یا آموخته نمی‌شود، بلکه به یک معنا (که البته توضیح آن هم محل مناقشه است) از پیش در ذهن حاضر است. مفاهیم پسینی (که بیش‌تر به نام مفاهیم یا تصورات تجربی خوانده می‌شود) آن‌هایی است که از راه تجربه کسب می‌شود. طرفداران اصالت تجربه، مانند ارسطو، لاک، بارکلی، و هیوم منکر وجود مفاهیم پیشینی (یا «تصورات فطری») هستند، حال آن‌که عقل‌باورانی نظیر افلاطون و دکارت و اسپینوزا و لایب‌نیتس و کانت، هریک مطابق برداشت خود، این‌گونه مفاهیم را موجود می‌دانند.

مارکس منکر وجود خدا بود و عقیده داشت که هر فرد محصولِ شرایطِ اقتصادیِ خاصِ جامعه‌ای انسانی است که در آن زندگی می‌کند.

در سنت کنفوسیوسی عمل شایسته، که برخاسته از تربیت نفس باشد، در زمرهٔ آداب (لی) قرار می‌گیرد.

اگر فرد یا دولت از کلمات برای پنهان ساختن حقیقت استفاده کند، در نهایت آشوب و هرج و مرج اجتماعی پدید خواهد آمد. اعتماد مؤلفهٔ اساسی تمام تعاملات قابل اتکا در اجتماع است. از این رو نیک‌مردِ بهره‌مند از تربیت نفس «فقط سخنان قابل اعتماد می‌گوید» (I.۷) و «آن‌چه را که می‌گوید به عمل درمی‌آورد» (II.۱۳).

مهم‌ترین رابطه از نظر کنفوسیوس رابطهٔ میان پدر و پسر است. وقتی که از کنفوسیوس دربارهٔ احترام به والدین پرسیدند، پاسخ داد: «هرگز اطاعت را فراموش مکن» (II.۵). فرزند نیک با پیروی از طریق پدر او را حرمت می‌نهد. «اگر مردی [[پس از درگذشت پدرش]] سه سال هیچ تغییری در راه و رسم او پدید نیاورد، می‌توان گفت که فرزند شایسته‌ای بوده است» (I.۱۱).

«نیک‌مرد را فقدان توانایی‌ها و شایستگی‌های خویشتن به دردسر می‌اندازد، نه قدرناشناسی دیگران»

کسی که از اصل «عمل محضِ خاطر هیچ» پیروی می‌کند، حتی اگر تمام اعمالش از انظار پوشیده بماند، هرگز ناخشنود نخواهد شد. «آیا جز این است که برای نیک‌مرد قدرناشناسیِ دیگران از شایستگی‌هایش هیچ رنجشی در پی ندارد؟»

پوپر ابطال‌پذیری را به‌عنوان معیاری برای تشخیص گزاره‌های علمی از گزاره‌های متافیزیکی پیشنهاد کرد.

به‌نظر می‌آید این بستری که تحت عنوان دهکدهٔ جهانی فراهم شده فرهنگ‌ها را بیش‌تر در تقابل با هم و رویاروی یکدیگر قرار داده است، نه این‌که فرصت گفت‌وگو و تبادل نظر و تفاهم واقعی را به‌وجود آورده باشد.