بریده‌هایی از کتاب روح تسخیرناپذیر

خردمندان خواهان آن نیستند که بردۀ ترس از درد باقی بمانند. آنها اجازه می‌دهند که جهان آن چه می‌خواهد باشد و ترسی از آن ندارند. آنها با تمام وجود در زندگی شرکت می‌کنند،

تو می‌توانی خود را درحین حسادت یا عصبانیت مشاهده کنی. نیازی نیست به آن بیندیشی یا آن را تحلیل کنی؛ تنها می‌توانی نسبت به آن هشیار باشی.

هرزمان قلبت شروع به بسته شدن کرد، فقط بگو، "نه. من بسته نخواهم شد. آرامش خود را بازخواهم یافت. من اجازه می‌دهم این وضعیت جای خود را پیدا کند و با آن همراه خواهم بود." برای موقعیت ارزش و احترام قائل باش و با آن روبرو شو. به معنای واقعی با آن روبرو شو. هرکاری می‌توانی انجام بده. ولی با گشودگی با آن روبرو شو. با هیجان و شور و اشتیاق با آن روبرو شو. مهم نیست آن اتفاق چیست فقط بگذار تمرین روز باشد.

اگر می‌خواهی در برابر مشکلات به صلح و آرامش برسی، ابتدا باید دریابی چرا آن موقعیت خاص را به‌عنوان مشکل درنظر می‌گیری. اگر احساس حسادت داری، به‌جای اینکه برای دفاع از خود شروع به تلاش کنی، فقط از خودت بپرس، "کدام بخش از وجود من حسود شده است؟" این کار تو را قادر می‌سازد به درون خود نگریسته و ببینی که در آنجا قسمتی از وجود توست که با مشکل حسادت دست‌وپنجه نرم می‌کند. ‫وقتی توانستی این قسمت آزرده را به‌وضوح رؤیت کنی، آنگاه از خودت بپرس، "چه کسی درحال این رؤیت کردن است؟ چه کسی متوجه این آزردگی درونی است؟" این پرسش‌گری راه‌حل تمامی مشکلات توست.

برای رشد واقعی ارزش هیچ چیز بالاتر از آن نیست که متوجه شوی، تو همان صدای درون ذهنت نیستی - تو بخش شنوندۀ آن هستی. اگر این نکته را درک نکنی همواره در تلاشی تا دریابی کدام‌یک از گفته‌های بی‌شمار او خود تو هستی.

دنیوی بدین معناست که تصورکنی راه‌حل مشکلات درونی تو در دنیای بیرونی است. فکر می‌کنی با تغییر دادن چیزهای بیرونی حالت خوب می‌شود. ولی هیچ‌کس هرگز با تغییر دادن موضوع‌های بیرونی حالش به‌واقع خوب نشده است.

تو دنیا را در ذهن خود دوباره خلق می‌کنی چراکه می‌توانی ذهن خود را کنترل کنی درحالی‌که قادر به کنترل دنیا نیستی. به‌این‌دلیل است که درمورد آن به گفتگوی ذهنی می‌پردازی. اگر نتوانی مسیر دنیا را به دلخواه تعیین کنی، آن را از درون به کلام درمی‌آوری، درمورد آن به قضاوت می‌نشینی، از آن گله و شکایت می‌کنی، و بعد تصمیم

به وقایع اجازه نده تأثیری در درون تو برجای گذارند. اگر مدتی بعد خود را درحال فکر کردن به آنها یافتی، فقط رهایشان کن.

و بالاتر از همه: با خویشتنِ خود صادق باش، که این برای ادامۀ راه لازم است، همان‌طور که روز برای شب؛ آنگاه همگان تو را باور خواهند داشت

والاترین هدیه‌ای که هر کس می‌تواند به خدای خود ارزانی دارد، خشنود بودن از خلقت خویشتن است.