بریده‌هایی از کتاب روح تسخیرناپذیر

والاترین هدیه‌ای که هر کس می‌تواند به خدای خود ارزانی دارد، خشنود بودن از خلقت خویشتن است.

تو همان افکارت نیستی. تو تنها از افکارت آگاهی

سرانجام درمی‌یابی که علت اصلی مشکلات، خودِ زندگی نیست. علت واقعی مشکلات، هیاهوی ذهن تو از زندگی‌ست.

هشیاری به جنگ برنمی‌خیزد؛ هشیاری رها می‌کند.

زمانی که سرانجام دریابی "آن من" که همیشه در درون حرف می‌زند هرگز قانع و خشنود نخواهد شد، آنگاه آمادۀ رشد هستی.

آیا هیچ چیز در خلقت خداوند، به‌جز ذهن انسان، درحال قضاوت کردن است؟

برای رشد واقعی ارزش هیچ چیز بالاتر از آن نیست که متوجه شوی، تو همان صدای درون ذهنت نیستی - تو بخش شنوندۀ آن هستی

تو دنیا را در ذهن خود دوباره خلق می‌کنی چراکه می‌توانی ذهن خود را کنترل کنی درحالی‌که قادر به کنترل دنیا نیستی. به‌این‌دلیل است که درمورد آن به گفتگوی ذهنی می‌پردازی.

تمام وقایع تنها درحال عبور در زمان و مکان هستند. اگر صبوری کنی، این هم بگذرد.

شاید بهتر باشد بررسی کنی چه کسی هستی. شاید بهتر باشد عمیق‌تر نگاه کنی.