بریده‌هایی از کتاب دون ژوان

چرا هر روز به‌سوی شما روانه می‌شوم؟ تا از پوچی مرد بودنم رها شوم، در رازتان. و حالا؟ گرفتار در پوچی ملال‌انگیزتری.

من آنم که تو در نخواهیش یافت

اندوه آدم را از خودش فراتر می‌بُرد.

آه یک مردِ سالخورده بود و درعین‌حال آه یک بچه.

چه کسی گفته که اندوه باید چیزی کمرشکن باشد؟

او را در برابر هر چیزی که پیش می‌آمد کاملانفوذناپذیر می‌کرد، پذیرنده می‌کرد، و در صورتِ لزوم نامرئی. اندوه توشۀ راهش‌بود

با اندوهش زندگی می‌کرد، مثل یک منبع نیرو. اندوهش بزرگ‌تر و فراتر از او بود.

آدم با مرگ بچه‌اش هم می‌تواند یتیم شود، چه‌جور هم!

تفاوت‌ها عطر و طعم می‌دادند.

چیزی که زن نمی‌دانست و نباید هم می‌دانست این بود که منبع اصلیِ در دسترس بودن و بی‌خیالی‌ای که دون ژوان از خود ساطع می‌کرد اندوهِ مداومش بود. سال‌های سوگواری‌اش نگذشته بود. مقارن بودنش با زن‌ها دردِ از دست دادنِ عزیزترین کسش را از همیشه زنده‌تر می‌کرد.