بریده‌هایی از کتاب کارما

: این‌که خندیدن، گریه‌کردن یا رقصیدن کار مؤدبانه‌ای نیست. در واقع چیزی که آن‌ها دریافت می‌کنند این است که زنده‌بودن کار درستی نیست.

امروز صبح که از خواب بیدار می‌شوید، هنوز هم فرصت این را دارید که برای خود رنج تولید نکنید. بله، مواد لازم برای بدبختی آماده‌اند. انتظارتان را می‌کشند و شاید حتی شما را وسوسه می‌کنند. اما نمی‌توانند به‌خودی‌خود به رنج منجر شوند.

رنج و بدبختی همیشه یک انتخاب است. با درد جسمی باید به‌شکل خیلی خاصی برخورد کرد. اما رنج فقط در ذهن انسان است. اگر از نظر ذهنی عذاب می‌کشید، یعنی خودتان منبع رنج‌تان هستید. شما خالق غم خود هستید.

شما فرصت و توان این را دارید که در هر لحظه هر طور که دوست دارید باشید. این هم آزادی است هم نفرین. بیشتر انسان‌ها دارند از آزادی خود رنج می‌کشند.

اما سؤال مهمی که باید به آن پاسخ دهیم این است: آیا واقعاً می‌خواهیم به پایان برسد؟

دیدیم که کارما چگونه به وجود آمد.

مرده‌ها سعی می‌کنند به روش‌های گوناگون از طریق شما به زندگی ادامه دهند. اشتباه نکنید. به زندگی خود یا اطرافیان‌تان نگاهی بیندازید. بچه‌دارشدن برای بسیار از مردم راهی است که از طریق آن ویژگی‌های ژنتیکی خود را جاودانه کنند و مطمئن شوند که پس از تمام‌شدن عمرشان، بازهم به زندگی ادامه خواهند داد. این میراث آن‌هاست؛ چیزی که امیدوارند از طریق اولادشان هم ادامه پیدا کند. پس اجداد خود را هم دست‌کم نگیرید.

کامل زندگی‌کردن تنها به معنای خوش‌گذرانی نیست. به معنای تجربهٔ کامل و جامع هر چیزی است که سر راه‌تان قرار می‌گیرد. خود فرایند زندگی به معنای نابودی کارماست. اگر تمام لحظات زندگی خود را به‌طور کامل زندگی کنید، حجم زیادی از کارما را از بین خواهید برد.

قصد و نیتی که از یک دستورکار شخصی سرچشمه بگیرد همیشه کارمای بیشتری را شکل می‌دهد

شاید به‌صورت خودآگاه به خاطر نیاورید که بیست‌وپنج سال پیش چه اتفاقی افتاده است، اما آن اتفاق دارد روی شما عمل می‌کند. آنچه دوهزاروپانصد سال پیش اتفاق افتاده هم هنوز روی بدن شما اثرگذار است. اتفاقی که بیست‌وپنج‌میلیون سال پیش افتاده هم هنوز در جسم شما پنهان است. بدن شما هر اتفاقی را که در این سیاره افتاده به یاد می‌آورد چون خودش هم تکه‌ای از این سیاره است.