بریده‌هایی از کتاب غزل های یک مرد پاییزی

شعری بخوان تانسترن از خواب برخیزد بیچاره آن آهو که برگرگی نظر دارد

ناز کن بادام تلخم! می نشینم در غبار سرکشی کن با نگاهم باز می آید بهار می روم تا انتهایِ درد و پنهان میکنم اعتیادم را به چشمانت، متین و با وقار میخ در فولاد می‌کوبم، پریشانی ببین له شدم مثل اناری در دهانی بیقرار قطره قطره آبرویم ریخت دریایی شدم پرچمم بالاست لیلی، توگلی من خارِخوار

باز من ماندم...ویک خروار، بیتابیِ دل می نشینم تا قیامت کنجِ مهتابیِ دل

"کلبه احزان ما روزی گلستان می‌شود"

بیا...تا مهربانی هست دست از کافری بردار که بذرِ ِ بَد درونِ خاکِ قابل جان نمی‌گیرد

رمزِ جادوگری و سِحر نمی دانستم وه که آن سیب زَنَخ یکشَبه استادم کرد یاس من نرگس من هرکس من میدانی صوفی چشم تو بی مذهب وبنیادم کرد