بریده‌هایی از کتاب غزل های یک مرد پاییزی

دلیل مردن پروانه را کسی داند؟ مگر که شمعِ «سحر مرده» برگشاید راز

مَروه کجا، سعی کو، ای به صفا؟ آمده هاجر از این بادیه، شُسته و هموار رفت هِق هقِ تزویر شد وَسمهٔ اَبروی دین شیخ!، عبا را بگیر رونقِ دستار رفت راه بگیر و برو عشق، فراورده نیست هست! اگر آبروت آن سرِ بازار رفت توشهٔ اهلِ هنر پاره خَطْی ماندگار: «تاج مَحل برقرار، احمدِ معمار رفت»

درحریمِ آسمانت طوفِ قِرقی کرده ام عاقبت ازجمعِ طوقی ها جدایت می‌کنم

مثل ماهی که هوس کرد به قلاب زند چشم بستم بپرم آینه تحقیرم کرد

جایی نمیروم که بخارای من تویی خاتونِ بادغیسِ من ازهر پَری سَری

وقتی که با تمام وجودت مقصری ای کاشِ تو که مسئله حل نمی‌کند

برنمی‌گردد به شعری سالهای رفته‌ام آن جوانی را به جِد مشتاق دیدارم هنوز

قصهٔ «یوسف» بیاور مِصرِ بیدارم هنوز جملگی چاه‌های کنعان را خریدارم هنوز شدت پَس لرزه کی محدود می‌گردد خدا! » بَم» نمی‌داند که من در زیر آوارم هنوز

کوچه ها باریک و رَه تاریک و شب محروم کُش دستمان کی می‌رسد بر گوشهٔ شالِ شما

مهربان تر اعتکافت می شکستی، خوبرو! ما خریدارِ دوصد لبخندِ لبْ کالِ شما