بریده‌هایی از کتاب آگاهی به زبان ساده

علتِ تمامِ جنگ‌های عالم، نگاه‌های متفاوتی‌ست که طرفین جنگ، به یک چیزِ واحد دارند و هرکدام تعریفِ خودش را داراست و بر صحتِ اعتقاد خود پافشاری می‌کند!

رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است.

ا به دنبالِ چه هستیم؟ آن چه از وجود ما به علت موجود شدن، فراموش شده. ـ انگیزهٔ من چه بود که انتخاب کردم این انسانِ زمینی باشم؟ این انگیزه فراموش شده است.

حرکتِ انسان به سوی تعالی، تنها با نیروی رنج اتفاق می‌افتد.

در قصص الهی آمده است که (آدم)، قرار خود با پروردگارش را زیر پا نهاد و اولین گناه او با همین فراموشکاری عهد و پیمان و خوردن میوه‌ای که ممنوع بود اتفاق افتاد و... از آن به بعد، او با لفظ (انسان) خوانده شد که از ریشهٔ نسیان و فراموشی‌ست

بنابر این ماجرای مذهب و اعتقادات دینی را با این مقوله که دربارهٔ تأثیر اذکار بر سلامتِ جسم و روح است، قاطی نکنیم. به صوت بیندیشید... صوت، خالق عالم است! مراقبِ کلامِ خود باشید

اعظم‌ترین ذکر، شُکر است؛ اصلِ شُکر، استفادهٔ صحیح از نعمت می‌باشد.

پیامبر اسلام، نمونهٔ کاملی از یک انسانِ مبادیِ ادب بودند و به همین دلیل، ذکرِ صلوات در ابتدا و انتهای قرائتِ قرآن (به خاطرِ احترام و ادب به آورندهٔ آن) انجام می‌پذیرد.

کسی که از شکایت گذشته و به پذیرندگی رسیده باشد، همهٔ ابناء بشر را روح الهی می‌داند و مسئولیتِ تمام عالم را به عهده می‌گیرد، همچون عارف بزرگ ابولحسن خرقانی که فرمود: «اگر از ترکستان تا به در شام کسی را خاری در انگشت شود آن از آن من است و همچنین از ترک تا شام کسی را قدم در سنگ آید زیان آن مراست و اگر اندوهی در دلی است، آن دل از آن من است»

اعمالِ دنیایی ما با توجه به نیّات ما سنجیده شده و نیاتِ ما با آگاهی‌ای که در پسِ آن قرار دارد اندازه گیری می‌شوند.

هر چقدر در زندگی در جستجوی اصلِ خود باشی، دروازه‌های آگاهیِ علم و حکمتِ الهی بر تو گشوده‌تر خواهد شد.

توهم و توهم سازان به نسبتِ زمان‌ها و موقعیت‌های مختلف، راه حل‌هایی را پیش پای شخص می‌گذارند. لذتجویی و عاداتِ انسانی در این راه حل‌ها تعبیه شده است که در نهایت، خلاقیت را از انسان می‌گیرند و نیروهای نهفتهٔ انسانی را سرکوب و خاموش می‌کنند و انسانی که خود قادر به خلق هر برنامه ایست و اشرف مخلوقات است را، طوری پیش می‌برند که در نهایت فقط مصرف کنندهٔ ایده‌های توهم باشد.

تا دانه‌ای شکاف برندارد و نمیرد، شکوفایی‌ای به دست نمی‌آید...

حضرت محمد (ص) از مقاومتِ مردم در پذیرشِ کلام حق، به خداوند شکوه بردند و آیه نازل شد که ... بلغ! یعنی تو کلام الهی را ابلاغ کن و کاری با پذیرش آنان نداشته باش و نیز در آیات قرآن کریم آمده است که: ما اگر می‌خواستیم، همه را مؤمن می‌آفریدیم! پس برکتِ تفکر برای ادراکِ آگاهی به بشریت عرضه شد و هرکس در زمانِ مناسبِ خود، آن را بکار خواهد گرفت. از این روست که در ابتدای دروس معرفتی، از (رازداری) به عنوانِ یکی از قوانینِ اصلیِ راه معرفت نام برده شده است.

هیچ انسانی از طریقِ راهنمایی و ارشاد دیگری، قادر به رساندنِ آگاهی به او نمی‌باشد و در لفظِ عمومی، (هیچکس نمی‌تواند دیگری را هدایت کند، چرا که هدایت امری درونی و الهی است.)

بدی به خودیِ خود در عالم وجود ندارد. خداوند خالق زیبایی‌هاست و بدی و شرّ را خلق نکرده است. بدی نقصان در خوبی و بازتابِ نفهمیدنِ درستِ خوبی‌هاست.

ضمناً تمرکز بر تنفس و توجه به رفت و آمد هوایی که به درون می‌کشید و از درونِ ریه‌های خود خارج می‌کنید، بهترین نوعِ مراقبه برای رها شدن از هجومِ افکارِ ناخواسته به ذهنِ شما می‌باشد. می‌بینید که با رعایتِ چند نکتهٔ ساده، به راحتی می‌توان حالاتِ روحی و جسمیِ خود را تحتِ کنترلی ارادی قرار داد.

آگاهی، یک دادهٔ الهی‌ست. همهٔ نسلِ بشر در درونِ خود داناییِ کلِ عالم را به صورتِ نهفته دارد که با پرده‌هایی از جهل و حجاب‌هایی چون عوامل نفس و ذهن و احساسات و عواطف، پوشیده مانده و رسیدن به آگاهی تنها از طریقِ شناختِ همین حجابها در خود و دریدنِ آنها برای رسیدن به نورِ درون، امکان پذیر می‌باشد. رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است

استاد مانند پلی‌ست که باید از آن گذشت. کسی که روی پل بماند یا منتظر دیگری باشد، جا می‌ماند و به جایی نمی‌رسد... فقط در گذر از پل یادمان باشد که آن را خراب نکنیم چون دیگرانی هم از این پل خواهند گذشت و ما نیز شاید به دلیلِ اشتباهات، مجبور به گذرِ دوباره از این پل باشیم.